Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

— Хіба ты не бачыш, Бімбок, што Глея цябе ненавідзіць! Яна ніколі не пашые табе сукенку з месячнага святла або з рачной хвалі.

І Бімбок забылася, што яна — тоненькая-тоненькая Бімбок, што яна павінна насіць у сабе Тайну Прыгажосці. Яна кінулася да Глеі, і... пакой перастаў быць пакоем.

Усялякія войны, нават самыя кароткія, пачынаюцца тады, калі чалавечае сэрца пакідае любоў.

Глея не плакала, хоць удары Бімбок усё сыпаліся і сыпаліся на яе.

А стары Крумкач тым часам падляцеў да акна, за якім Магу Тое, На Што Здатны чытаў чароўную кнігу.

— Як ты можаш чытаць у такую хвіліну?! — хітра-хітра закрычаў стары Крумкач.— Твае дочкі пераступілі закон роднасці!

Магу Тое, На Што Здатны ўздыхнуў на поўныя грудзі і адразу апынуўся ў пакоі Бімбок. Яго імклівая думка ў адно імгненне расказала яму пра ўсё, што адбылося ў пакоі.

Магу Тое, На Што Здатны не любіў доўга гаварыць, таму сказаў вельмі коратка:

— Ты, Бімбок, будзеш кожны год мяняць сваю сукенку, але будзеш заставацца, на жаль, у той жа самай. А ты, Глея, вяртайся пад шумлівую яліну, дзе цябе чакае Вожык! — і Магу Тое, На Што Здатны, зноў уздыхнуўшы на поўныя грудзі, знік, як быццам яго і не было ў пакоі.

А Глея спалохана ўскрыкнула. З высокага крэсла, на якое толькі што прысела Бімбок, спаўзала доўгая тонкая Гадзюка, якая з таго часу кожны год мяняе сваю скуру і застаецца ўсё такой жа... тонкай доўгай Гадзюкай. Але гаворка Цяпер не пра яе.

Калі вы ў нейкай азярыне ці стаўку пабачыце хуткую блішчастую Плотачку, ведайце, што сукенку ёй некалі пашыла Глея з лёгкага пылу, якії страсаюць знічкі, падаючы на зямлю... А пабачыце ў лесе Вавёрку, якая скача з яліны на яліну, ведайце, гэта яна шукае Глею, каб падзякаваць ёй яшчэ раз за цёплае футрачка.

* * *

Галенка была пераканана, што яе казка спадабалася цікаўным хлопчыкам. Яна не магла бачыць іх твараў, але затое чула іх галасы.

— Калі б мы не былі працавітымі, то хіба змаглі б зрабіць свае тэлескопы? — крычаў самы старэйшы хлопчык.

— Правільна! — падтрымліваў яго самы маленькі.— Калі б мы не ўмелі працаваць, дык ці былі б тады нашы тэлескопы самым найвялікшым дасягненнем на планеце Цікаўных Хлопчыкаў!

— Малайчына! — закрычаў яшчэ адзін хлопчык.— Ты, самы маленькі з нас, выказаўся здорава!.. Нашы тэлескопы сапраўды выдатныя, таму што дзякуючы ім мы змаглі пазнаёміцца зі дзяўчынкай Галенкай!

— Цяпер нам трэба зрабіць карабель! — прапанаваў самы старэйшы з хлопчыкаў. Тады мы зможам трапіць на планету Блакітная Зорка.

І самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў уздыхнуў.

— Я згодны! — сказаў ён.— Мы трапім на планету Блакітная Зорка і навучым дзяўчынку Галенку майстраваць тэлескопы, каб яна гэтаксама, як і мы, магла бачыць нас і нашу планету.

— Дзяўчынкі не майструюць тэлескопаў,— ціха сказаў яшчэ адзін цікаўны хлопчык.— Але гэта няважна!.. Працавіты чалавек заўсёды дапамагае другому чалавеку і стараецца зрабіць для некага іншага прыемнае. Ён заўсёды прыйдзе на дапамогу, ён і выручыць, і своечасова дапаможа.

Гэты хлопчык, відаць, якраз і меў на ўвазе тое, што яны, цікаўныя хлопчыкі, могуць дапамагчы Галенцы, калі надарыцца такі выпадак, змайстраваць хоць адзін тэлескоп.

І тут Галенка вырашыла ўмяшацца ў размову. Ёй раптам успомніўся адзін хлопчык, які таксама, як і Валодзька з апавядання «Аперацыя «Дзіцячы гадзіннік», пра якога яна ўжо расказвала цікаўным хлопчыкам, жыве побач з ёю і заўсёды стараецца, калі гэта патрэбна, некаму дапамагчы. І яна сказала цікаўным хлопчыкам:

— Я з вялікай прыемнасцю слухала вас, а Цяпер паслухайце і вы мяне. Я хачу вам расказаць маленькую гісторыю пра свайго суседа. І...

У невялічкім дворыку ля зялёнай альтанкі сабраліся хлопчыкі, якія жывуць у самым прыгожым доме нашага Цэнтральнага раёна. Вырашалася складаная праблема — як лепш наладзіць летні адпачынак.

— Па-першае,— сказаў самы рашучы з іх кірпаносы Гоша з дзесятай кватэры,— нам трэба купіць футбольны мяч. Па-другое, набыць вуды, ну і, на ўсялякі выпадак, бадмінтон. Хто не згодны, прашу ўносіць свае прапановы!

Гоша абвёў хлопчыкаў доўгім позіркам і загаварыў зноў:

— Значыцца, прапаноў няма. Усе згодны... Лёнік, колькі мы маем грошай?

Белабрысы Лёнік з другога пад'езда хуценька палез у кішэню і праз хвіліну адрапартаваў:

— Сем рублёў і сорак капеек!

— Не надта! — сказаў Гоша.— У верасні да збору металалому абавязкова трэба будзе падключыць першаклашак.— Ён падумаў і дадаў: — Значыцца, сем рублёў і сорак капеек? Ну што ж, каго пасылаем у магазін?