Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

Лёнік схапіўся за жывот і сказаў:

— Я не магу... Дрэнна сябе адчуваю.

— А ў мяне сёння «хатні каранцін», маці забараніла выходзіць з двара,— пачаў адгаворвацца «Метэор», так празвалі хлопчыкі Вадзіка з трэцяй кватэры за яго празмерную непаседлівасць.

— У такім выпадку застаюцца Толік і Косця.

— А што?! Я магу...— адразу ж закрычаў Толік.— Толькі без яго... без Косці.

— У чым справа? — запытаўся Гоша па праву самага рашучага.

— Ты яшчэ пытаешся?! З ім жа немагчыма!.. Учора на стадыён разам хадзілі, дык нейкая «морквачка»: «Вой, Валя... Гэта ж Каралёў!.. Той самы, што ў «Прыгодах Стасіка» здымаўся!» І пачалі паказваць пальцамі... На нас увесь стадыён, як на нейкае дзіва, глядзеў!.. Хай паказваюць на яго... Ён «славутасць»! А я?! Я проста Толік Засінец з дома нумар трыццаць пяць!

— Не выступай,— супакоіў яго Гоша.

— З Косцем і я не пайшоў бы,— падтрымаў Толіка Лёнік.— Нядаўна мы з ім ездзілі на будоўлю кааператыва паглядзець на нашу новую кватэру... Дык ён жа ўсю дарогу то сумкі падносіў, то бабуляў пад руку вадзіў... У яго ж на твары напісана: «Можна мне дапамагчы вам?»

Хлопчыкі гаварылі наперабой. Маўчаў адзін Косця. Ён сапраўды здымаўся ў фільме «Прыгоды Стасіка» і сапраўды любіў дапамагаць...

— Ну, хопіць,— строга сказаў Гоша.— Сказана — зроблена! У магазін ідуць Толік і Косця. Лёнік, аддай ім грошы!

— Пайшлі, «кіназорка»,— незадаволена буркнуў Толік, нават не зірнуўшы на Косціка.

...У магазіне было вельмі людна і шумна. Хлопчыкі адразу скіравалі ў аддзел «Спорттавараў» і... разгубіліся: на белым аркушы паперы, прымацаваным да вяроўкі, было напісана «Пераўлік»!

— Што будзем рабіць? — запытаўся Косця.— Пойдзем у іншы магазін?

— Чакай...— Толік азірнуўся, быццам нешта шукаючы.— У мяне ідэя!.. Вунь аддзел цацак..! Там часам прадаюць пісталеты з гумовай прысоскай... Можна купіць некалькі. Гэта даволі танна. Укладзёмся ў рубель...

— Давай,— пагадзіўся Косця.

У аддзеле цацак хлопчыкі адразу ж засяродзілі сваю ўвагу на вялікім гурце людзей.

— Ай, які натоўп!.. Тут, напэўна, нешта здарылася... Давай паглядзім! — з гэтымі словамі Толік пацягнуў Косцю ў цэнтр натоўпу...

— Неверагодна!.. Як можна згубіць такое маленькае дзіця, ды яго ж яшчэ трэба на руках насіць.

— Маці, напэўна, маладая... Загледзелася на вітрыну, а яно і адбеглася!

— Хоць бы па радыё перадалі!.. Недзе ногі збіла, шукаючы,— чулася з усіх бакоў, пакуль хлопчыкі прабіваліся ў цэнтр. Там яны пабачылі дзяўчынку. Яна моцна плакала, выціраючы кулачкамі свае зіхоткія чорныя вочкі.

— Мая ты маленькая, вазьмі цукерачку,— схілілася над ёй нейкая жанчына.— Не бойся, знойдзецца твая мама.

Дзяўчынка адняла кулачок ад твару, зірнула на цукерку, пасля на незнаёмых людзей вакол і раптам... засмяялася.

— Стасік!.. Стасік!..— радасна закрычала яна і кінулася да Косціка.

Натоўп з палёгкай уздыхнуў...

— Нарэшце, знайшоўся!.. Як жа ты мог адпусціць ад сябе сястрычку?!

— Я на месцы тваёй маці дала б сёння табе бярозавай кашы!

— У другі раз за руку прывяжы і ні на крок ад сябе не адпускай!

Галасы былі вельмі ўзбуджаныя, і здавалася, не аціхнуць...

— Зноў уліп,— злосна прашаптаў Толік. Адмаўляйся хутчэй... Кажы, што не тваё дзіця

А Косцік маўчаў. Разгублена пазіраў наўкол, заўважаючы, што натоўп пачынае рассейвацца. Людзі разыходзіліся па сваіх справах.

— Стасік! Стасік!..— дзяўчынка тузала Косціка за руку.— Ты залезеш у клетку з тыграм?

— Угу-у-у, залезе! — адазваўся Толік і звярнуўся да Косці: — Трэба ісці ў дырэкцыю магазіна, здаваць дзіця...

— А што дырэкцыя? Трэба шукаць маці.

— Мне смешна, Каралёў! Як ты яе адшукаеш?!

— Пайду да выхада... Павінна ж яна выйсці з магазіна?

— А-а! — Толік махнуў рукой.— Ты б лепш маску сабе купіў.— І рушыў за Косцікам, які, узяўшы дзяўчынку за руку, шпарка зварочваў да выхада. Там ён хутка і зручна ўладкаваўся на прыступках. Дзяўчынка адразу села да яго на калені і запытала:

— А дзе твой слон?

Косцік паглядзеў на Толіка, не ведаючы, што адказаць. Толік злосна пасміхнуўся:

— Дома слон!.. У ванне стаіць!

— Пад душыкам? — дзяўчынка звонка засмяялася і запляскала ў ладкі.

А час бег... З магазіна выходзілі жанчыны, але ніхто з іх не звяртаў ніякай увагі на дзяўчынку. Хлопчыкі засумавалі...

— Што ж рабіць? — не без хвалявання запытаўся Косцік.

— Нічога! — развёў рукамі Толік.— У міліцыю трэба завесці.

— Не хачу ў міліцыю,— паспрабавала заплакаць дзяўчынка.— Хачу са Стасікам у клетку з тыграм...