Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

Пагадзіўся Татачка, Дай Памагу, пачаў валіць лес, а лесарубы пайшлі да гаспадара...

Дзень працуе Татачка, Дай Памагу, два працуе... Ужо і трэці пачаўся, а лесарубаў усё няма і няма. Нарэшце прыйшлі лесарубы.

— Дзякуй табе, добры чалавек, за дапамогу! Каб не ты, мы і не даведаліся б, што нам даўно трэба было скончыць работу!

З гэтымі словамі пайшлі лесарубы ў сваю дарогу, а Татачка, Дай Памагу — у сваю... Ішоў ён, ішоў дый сеў пад дрэва, пачаў лічыць, колькі ж у яго дзён засталося на пошукі шчасця. Выйшла, што тры дні. Уздыхнуў Татачка, Дай Памагу, але падумаў: «Нічога!.. І тры дні — таксама час!»

Устаў, узяў сваю торбу і пайшоў у дарогу...

Ідзе ён, ідзе, выйшаў на вялікі лясны прагал. Бачыць, пастух статак пасе. «Гэй, добры дзень табе, чалавеча!» — крыкнуў Татачка, Дай Памагу, і пастух вельмі-вельмі ўзрадаваўся. Толькі падышоў да яго Татачка, Дай Памагу, як пастух і кажа.

— Паглядзі за маім статкам, чалавек харошы, а я пайду скажу жонцы, каб пераняла мяне. Я хутка ўпраўлюся!

Што было рабіць Татачку, Дай Памагу? Пагадзіўся ён паглядзець за статкам, і пайшоў сабе дадому пастух. А Татачка, Дай Памагу пасе статак. Дзень пасе, другі пасе, ужо і трэці пачаўся... Нарэшце вяртаецца пастух. Убачыў Татачку, Дай Памагу, і трошкі не па сабе яму стала:

— Ты даруй, добры чалавек. Затрымаўся я!

Зноў уздыхнуў Татачка, Дай Памагу, успомніўшы, што толькі адзін дзень у яго застаўся на пошукі шчасця. Але нічога не зробіш, уздыхаў, уздыхаў Татачка, Дай Памагу дый пайшоў у сваю дарогу...

Ідзе ён, ідзе... Ужо і лес скончыўся, поле пачалося... і дарога на два канцы разбягаецца! А пры дарозе — два чалавекі спрачаюцца між сабой, ледзь не б'юцца. Убачылі Татачку, Дай Памагу, падбеглі да яго.

— Мы два браты,— сказалі яны.— Ідзём шчасце сваё шукаць. А тут дарога ў два канцы разбягаецца.. Куды ісці, не ведаем! Мо ты падкажаш нам, дзе мудрага чалавека знайсці, каб параіў?

Думаў Татачка, Дай Памагу, думаў і нарэшце адказаў братам:

— Я не ведаю гэтага краю і людзей тутэйшых не знаю, а вось за тым вялікім лесам жыве адзін мудры чалавек — гэта мой бацька. Калі хочаце, магу вас завесці!

Узрадаваліся браты, падзякавалі Татачку, Дай Памагу і пайшлі за ім... Ішлі яны цэлы дзень і ноч таксама ішлі, а пад раніцу падышлі да хаты, дзе жыў Татачка, Дай Памагу.

Выйшаў на ганак бацька і задаволена засмяяўся.

— Малайчына! — сказаў ён Татачку, Дай Памагу.— Справіўся! А я ўжо думаў, што табе мала сямі дзён, каб знайсці сваё шчасце!

Што было адказваць Татачку, Дай Памагу, але ж трэба адказваць, і ён сказаў бацьку:

— Я прывёў гэтых братоў да цябе, каб ты параіў ім, па якой дарозе трэба пайсці, каб знайсці сваё шчасце. А што да мяне, дык я не знайшоў яго! Прайшлі мае сем дзён, а шчасце недзе ў свеце белым засталося!

На гэтыя словы бацька зноў задаволена засмяяўся:

— Э-э-э, сынок мой, братам гэтым я параю, а табе скажу вось што... Ты знайшоў сваё шчасце даўным-даўно! А можа, і нарадзіўся з ім. Тваё шчасце ў табе жыве. Гэта дабрыня твая, тваё чулае, добрае сэрца. З гэтым шчасцем, сынок, ты нідзе і ніколі не прападзеш!.. Твая дабрыня радасць кожнаму, хто стрэнецца з табой, прыносіць, бо ўмееш сваім шчасцем дзяліцца з іншымі.

Лёгка стала Татачку, Дай Памагу пасля бацькавых слоў, і ён сам сказаў братам:

— Чулі, браты?.. Мой бацька сказаў, што шчасце — гэта дабрыня і чулае сэрца. Вы шукаеце сваё шчасце, дык ідзіце ў тую ж дарогу, што і я! Вунь да таго лесу прастуйце...

З гэтымі словамі Татачка, Дай Памагу вывеў братоў на знаёмую сцяжыну, ды там і развітаўся з імі.

* * *

І як толькі Галенка скончыла гэтую казку, самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў закрычаў:

— Я таксама шчаслівы чалавек!.. Вельмі шчаслівы, таму што заўсёды з радасцю дапамагаю іншым!.. Чуеце?! — працягваў крычаць самы маленькі цікаўны хлопчык.— Я самы шчаслівы!.. Самы шчаслівы!..

— А вось гэтага рабіць не трэба,— незвычайна сур'ёзна і нават строга сказала Галенка.

— Чаго не трэба рабіць? — не зразумеў самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў.

— Выхваляцца не трэба!.. Чалавек павінен заўсёды прыслухоўвацца да таго, што гавораць пра яго іншыя, а сам заўсёды думаць і гаварыць пра сябе вельмі сціпла.

— А калі ўсё, што гаворыцца, праўда? — амаль пакрыўджана сказаў самы маленькі цікаўны хлопчык.— Калі б ты сказала пра сябе, што ты самая цудоўная дзяўчынка, якая толькі можа быць у прасторах самых розных Галактык, я толькі б узрадаваўся!

— Безумоўна!.. Безумоўна!..— закрычалі ўсе астатнія цікаўныя хлопчыкі.— Галенка — самая цудоўная дзяўчынка!.. Пра гэта нам сказалі яе самыя галоўныя «Я»!