Раіса Баравікова: Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

...Раніцай Віталік прачнуўся ад прыглушаных галасоў у прыхожым пакоі. «Дык калі ты вернешся?» — пачуў ён матчын голас і здагадаўся, што маці размаўляла з бацькам.

— Не раней, як заўтра. Мне трэба ўгаварыць Катрунёнка адмовіцца ад выступлення на канферэнцыі і тэрмінова вярнуцца ў Мінск. Без Катрунёнка я не прыеду,— бацька зрабіў націск на апошнія словы.

Маці трошкі памаўчала. Яна не любіла, калі бацька ад'язджаў у камандзіроўкі, і шукала ўсялякую прычыну, каб прымусіць яго вярнуцца як мага хутчэй. Вось і зараз яна сказала:

— А ці не лепш было б гэтае тваё адкрыццё ўзяць з сабой? Катрунёнак табе можа не паверыць, што тады? Як ты будзеш пераконваць яго ў тым, што яму тэрмінова неабходна вярнуцца ў Мінск?

— Не гавары глупства!.. Што значыць — узяць з сабою?! Я магу згубіць яго!.. Зрэшты, можа быць катастрофа... Самалёт узарвецца ў паветры? Ды і як гэта Катрунёнак не паверыць?!

— Людцы добрыя!.. Катастрофа!.. Ён, гэты «Лабус», даражэй табе за ўласнае жыццё!.. Пра што ты гаворыш, Мікола?!

— Добра, не палохайся! Катастрофы не будзе! Ты тут глядзі, на Віталіка не надта цісні!.. Ён цяпер у такім узросце, калі лёгка адштурхнуць ад сябе.

Віталік любіў бацьку і паважаў яго надзвычай. Вось і цяпер ён думаў: «Малайчына бацька!» І разам з тым аж горача рабілася ад нецярплівасці: «Хутчэй бы ён пайшоў!.. Хутчэй бы развітаўся з маці!» Тады ён імгненна ўстане, папросіць, каб маці згатавала сняданак, а сам ускочыць у бацькаў пакой, і... «Лабус» будзе цэлы дзень яго ўласнасцю!.. Тады пабачым, каго запіша славуты трэнер у каманду!..

Нарэшце бацька сказаў:

— Ну, пакуль!.. Пазваню з Кіева!..— І дзверы за ім зачыніліся. Маці хуценька пайшла на кухню, каб у адкрытую фортку памахаць яму рукой... Віталік ведаў, што яна заўсёды рабіла так, і зараз думаў: «Дзіўна, і як гэта не бянтэжыць бацьку!.. Я сам, здаецца, згарэў бы ад сораму!» — і хуценька адагнаў гэтыя неабавязковыя думкі, закрычаў, ускокваючы з ложка:

— Мама!.. Як я хачу есці!.. Каб ты толькі ведала, які я галодны!.. Мне мала звычайнага бутэрброда!.. Я хачу гарачую яечню!.. Мама!..

Маці зазірнула ў пакой.

— Што ты раскрычаўся?! Хуценька мыцца!..— загадала яна.— Я зраблю табе яечню, толькі ты не спазніся ў школу!

І маці пачала завіхацца на кухні...

Віталік схапіў свой партфель і ў адно імгненне апынуўся ў бацькавым кабінеце. «Толькі б стол быў адкрыты!» — як малаточкам, стукала ў скронь думка...

Яму ў тую раніцу шанцавала: бацька не закрываў стала і «Лабус», які кропля ў кроплю нагадваў самы сапраўдны мікрафон, хутка апынуўся ў партфелі, Віталік толькі паспеў заўважыць прозвішча «Лаўранок» пад маленечкай кнопкай. «Гэта, відаць, і ёсць настройка на пэўнае прозвішча»,— падумаў ён. А маці ўжо гукала яго на кухню:

— Яечня гатова, чуеш?! Ты памыўся?!

Прыемна, калі ў чалавека з раніцы добры

настрой,— гэта заўважыў Віталік яшчэ на першым уроку, калі ён вельмі ўдала рашыў задачку па матэматыцы і «параграф» адказаў як трэба. Ён нават дзённіка не закрываў, паклаў на парту, і здалёку была бачна пяцёрка на ўсю клетку. «За яе маці на ўсе сто працэнтаў новыя красоўкі купіць!» — радаваўся Віталік і няспынна чакаў, калі ж скончацца ўрокі і яны пойдуць у актавую залу, дзе і будзе сустрэча са славутым трэнерам.

Апошні ўрок цягнуўся даўжэй звычайнага, і ўсё-такі ён скончыўся. У клас увайшла Галіна Максімаўна і сказала, што ў актавую залу яны пойдуць разам з 4 «А» класам і што з таго класа таксама некага залічаць у каманду славутага трэнера. «Толькі б спрацаваў «Лабус»,— думаў увесь час Віталік, а па дарозе ў актавую залу падышоў да Галіны Максімаўны і сказаў ёй трошкі збянтэжана:

— Наша актавая зала такая вялікая!.. Каб не надрываць галасоў, я ўзяў свой мікрафон...

Самы сапраўдны!.. Ён у мяне во-о з такіх гадоў! — Віталік ажно прысеў: маўляў, во з такога ўзросту.— Ён выдатна працуе! — і дадаў: — Здаецца, у актавай зале ёсць прыстасаванне да яго.

Галіна Максімаўна пасміхнулася... Ёй быў прыемны гэты Віталікаў клопат.

— Дзякуй, Лаўранок!.. Ёсць!.. Ёсць прыстасаванне! — сказала яна.— Твой мікрафон будзе дарэчы...

І ўсё пайшло, як па плану... Трэнер усім спадабаўся. Гэта быў высокі мужчына з прыемным голасам. Ён цікава расказваў пра футбол, яму доўга апладзіравалі... І класны кіраўнік 4 «А» класа таксама гаварыла добра. Яна пералічыла ўсіх хлопчыкаў і пра кожнага сказала некалькі слоў, але лепш за ўсё гаварыла пра Вітушкіна. Трэнер адразу запісаў яго ў каманду. «Лабус» працаваў выключна: ні шуму, ні трэску... Вось нарэшце слова ўзяла Галіна Максімаўна, і яе ціхі спакойны голас, як ніколі, загучаў упэўнена, моцна. «Лабуе» яна трымала ў руках лёгка і проста, быццам толькі і рабіла, што карысталася ім... Але вось яна назвала прозвішчы Іванёнка, потым Зубіча, потым Кандрусевіча і гаварыла пра іх як ёсць, адзначаючы і добрае, і кепскае... Пра Кандрусевіча, напрыклад, сказала, што «ўвогуле, хлопец здольны, ды, на жаль, няма ў характары ўпартасці, адсюль і тройкі...». Віталік баяўся ўздыхнуць, на чарзе было яго прозвішча, і як толькі Галіна Максімаўна вымавіла «Лаўранок», у «Лабусе» адразу нешта трэснула, ледзь чутна, але ён, Віталік, гэты трэск пачуў, і тут жа пачалося нешта неймавернае, што заставіла Віталіка апусціць галаву...