Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

— Гэта наш самы лепшы вучань,— гаварыла Галіна Максімаўна.— Ён заслугоўвае гаворкі асобнай... У ім, як у люстэрку, адбіваюцца самыя выдатныя рысы нашых школьнікаў!.. З яго трэба браць прыклад!.. Ім трэба ганарыцца!.. Ён, безумоўна, адзіны, хто можа быць залічаны ў самую лепшую каманду горада!.. Я ўпэўнена, што ўсе мячы, забітыя ў вароты праціўніка, будуць толькі яго! Інакш быць не можа!.. Лаўранок надзелены нечалавечымі здольнасцямі, ён — унікум!.. Ды на яго, увогуле, трэба маліцца!..

Галіна Максімаўна раптам схапілася за галаву, і гэты яе жэст стаў сігналам: актавая зала ўзарвалася гулам... З усіх бакоў чулася:

— Галіна Максімаўна!.. Галіна Максімаўна!.. Што з вамі?! Што здарылася?! Што такое?!

Віталік баяўся падняць галаву. Гэты гул прымусіў яго пачырванець.

— Я не ведаю, што са мной?! — разгублена прашаптала Галіна Максімаўна і гучна загаварыла зноў, трымаючы «Лабус» ледзь не ля самых вуснаў.— Я знаю, чаго вы раскрычаліся,— сказала яна,— вам не спадабаліся мае словы!.. А я не баюся паўтарыць, што Лаўранок ва ўсіх адносінах — Дзіця з вялікай літары!.. Вам стала зайздросна, але вы ніколі не зможаце дасягнуць такіх поспехаў усе разам, якіх дасягнуў ён адзін!.. Лаўранок — шчаслівае выключэнне!.. Я рэкамендую Лаўранка! І вельмі настойліва! — праз момант дадала яна.

Гул галасоў заглушыў яе апошнія словы. Галіна Максімаўна зноў схапілася за галаву і зноў паднесла «Лабус» да вуснаў, яна старалася гаварыць спакойна:

— Гэтага мне і трэба было чакаць ад вас!.. Вы ўсе — злосныя, нядобрыя хлопчыкі і дзяўчынкі!.. Вы проста — невыносныя! А ён... ён — геній!.. Але вам гэтага не зразумець! — І Галіна Максімаўна раптам заплакала... Яна бездапаможна прысела да стала, і плечы яе схіліліся нізка-нізка...

І ўмомант стала ціха ў актавай зале. І чамусьці ўсе глядзелі не на Галіну Максімаўну, а на яго, Віталіка Лаўранка. І Віталік ускочыў з месца... Ён амаль вырваў з рук Галіны Максімаўны «Лабус» і пабег...

Яшчэ ніколі ў жыцці яму не было так сорамна. Ён выбег у школьны двор і па сцяжынцы пабег Іда агароджы, за якою быў аўтобусны прыпынак, і ўжо недалёка ад яго паслізнуўся на тратуары... Падаючы, ён не пачуў болю, але добра бачыў, І як «Лабус» з бразгатам разлятаўся... на часткі.

Праз некалькі дзён на тым жа самым прыпынку Віталік Лаўранок стаяў з бацькам. Бацьку не выклікалі ў школу, ён прыйшоў сам, каб растлумачыць, што ж адбылося, і цяпер Віталік успамінаў апошнія словы, якія бацька сказаў там, у кабінеце дырэктара:

— Маё адкрыццё не мела права на існаванне, таму што ўсялякую пахвалу трэба заслужыць. Спярша — добрая справа, а потым ужо і добрыя словы пра яе. «Лабус», на жаль, гэтага не разумеў!..

* * *

Галенка сказала апошнія словы і раптам злавіла сябе на думцы, што ёй вельмі хочацца, каб цікаўныя хлопчыкі пахвалілі яе за тое, што яна з такой радасцю расказала ім і гэтае амаль фантастычнае апавяданне, і ад гэтае думкі ёй зрабілася трошачкі ніякавата (хоць пахвала ў дадзеным выпадку была б і заслужанай)...

«Зрэшты, хай і не хваляць,— падумала Галенка,— хай проста выкажуцца пра апавяданне: спадабалася яно ім ці не?» — так думала Галенка, чакаючы, што ж скажуць цікаўныя хлопчыкі, але яны маўчалі, і гэтае маўчанне зацягвалася...

«Дзіва-дзіўнае,— зноў падумала Галенка,— хоць бы адно слова! Што ж можа значыць такая іх абыякавасць да пачутага?»

І адкуль было ведаць Галенцы, што ў гэты момант усе цікаўныя хлопчыкі, затаіўшы сваё дыханне, сачылі за палосачкай вішнёвага колеру, якая з'явілася на даляглядзе... Гэтая палосачка расла, шырылася, і нарэшце ўсім цікаўным хлопчыкам стала зразумела, што гэта наплывае вішнёвая хмарка...

— Ура-а-а!.. Ура-а-а-а! — нечакана пачула Галенка, і была яна здзіўлена незвычайна, таму што не магла бачыць таго, што вішнёвая хмарка заслала амаль усё неба на планеце Цікаўных Хлопчыкаў. І на вуліцы Вішнёвых Дажджоў сыпануў вясёлы вішнёвы дождж... Цікаўныя хлопчыкі імгненна разбегліся па сваіх хатах, каб схапіць свае кубачкі і хутчэй пабегчы на самую слаўную вуліцу, дзе ўсё падае і падае гэты буйны і надзвычай салодкі дождж...

Ля тэлескопаў застаўся толькі самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў. Ён сумна глядзеў на вішнёвую хмарку і бачыў, што хмарка зачапілася за самае высокае дрэва і што вішнёвы дождж на вуліцы Вішнёвых Дажджоў будзе ісці цяпер, відаць, вельмі і вельмі доўга...

Хлопчык паглядзеў у свой тэлескоп і заўважыў разгубленасць на твары ў Галенкі, і яму стала вельмі шкада яе.

«Я павінен сказаць ёй нешта вельмі ласкавае, вельмі цёплае і сардэчнае!» — думаў самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў і азіраўся па баках: ён жа быў самы-самы маленькі і яму яшчэ патрэбна была падтрымка астатніх хлопчыкаў — хоць позіркам, хоць рухам. Гаварыць адзін на адзін з Галенкай ён чамусьці баяўся. І пакуль самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў думаў пра ўсё гэта, пазіраючы час ад часу ў свой тэлескоп, на планеце Блакітная Зорка пачуўся зусім не знаёмы, але вельмі прыемны і звонкі голас: