Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

— Я — самая прыгожая!.. Я — самая прыгожая! — безупынку шаптала яна.

Малады чалавек развітаўся з маці, шчасліва пасміхнуўся Двулісцік, і ёй упершыню схацелася паглядзець на сябе ў люстэрка, каб дазнацца, якая ж яна.

«Мне трэба пайсці ў пакой, дзе жыве Прамень Радасці,— падумала Двулісцік.— Няўжо сястра не дазволіць мне хоць разок зірнуць у люстэрка?!» — і яна пастукалася ў дзверы пакоя, дзе было аж восем самых розных люстэркаў.

— Ты хто?! — запыталася Прамень Радасці, як толькі Двулісцік пераступіла парог.— Хто табе дазволіў зайсці сюды?!

— Я твая сястра — Двулісцік! Няўжо ты мяне не пазнаеш?! Мне хочацца хоць разок паглядзець у люстэрка.

Прамень Радасці спачатку проста здзіўлена глядзела на Двулісцік, а потым пачала кулакамі біць у сцены і крычаць:

— Татка!.. Мамка!.. Сюды!.. Хутчэй бяжыце сюды!

Двулісцік так і не паспела зірнуць у люстэрка. Прыбегла маці.

— Яна хоча паглядзець на сябе ў люстэрка!— закрычала Прамень Радасці, паказваючы на Двулісцік.— Я не хачу бачыць у сваім пакоі такую сястру!

І ўпершыню ў сваім жыцці Двулісцік была пакарана. Яе закрылі ў вялізным склепе і сказалі:

— Будзеш тут сядзець цэлы дзень і цэлую ноч. Ты не паслухалася! Табе схацелася паглядзець у люстэрка!.. І вось — мы цябе караем!

Склеп быў цёмны, халодны і пусты. Двулісцік не баялася цемры, ёй стала толькі трошачкі страшна, калі з поўначы пачала нацягвацца вялікая хмара і яна бачыла ў малюсенькае акенца, як зусім блізка бліснула маланка. Загрымеў гром.

«Якая страшная навальніца!» — падумала Двулісцік.

Яна прыціснулася да халоднай і мокрай сцяны склепа і нечакана для сябе заснула. Прачнулася ад цішыні. Было так ціха, як заўсёды бывае пасля вялікай навальніцы. Двулісцік чула, як б'ецца сэрца, і думала пра тое, што ёй засталося зусім мала сядзець у гэтым пустым змрочным склепе: толькі да раніцы! Але вось яна пачула нечы ўздых, потым шоргат зусім побач з ёю, а потым яшчэ раз — уздых! Ад нечаканасці яна нават выбегла на сярэдзіну склепа.

«Я не адна! — мільганула думка.— Тут яшчэ нехта ёсць!» І Двулісцік запыталася:

— Хто ты?.. Адзавіся!.. Я чую твае ўздыхі!

Спачатку было маўчанне, а потым пачуўся вельмі прыемны голас:

— Я твая Тайна Прыгажосці! І жыву я дзякуючы тваёй працавітасці. Я заўсёды — пры табе: дзе — ты, там і я!

— Мая Тайна Прыгажосці?! — здзіўлена прашаптала Двулісцік.

— Так...— сказаў той жа самы голас.— Але ты заўсёды помні пра тое, што ў кожнай дзяўчынцы жыве свая Тайна Прыгажосці.

* * *

Тут Галенка трошкі збянтэжылася і разам з тым вельмі выразным голасам сказала:

— Прыгажосць — таксама адно з маіх «Я»!

Яна паправіла спаднічку сваёй амаль паветранай сукенкі і цяпер чакала, што скажуць на яе словы цікаўныя хлопчыкі, але яны маўчалі, і маўчанне ўсё больш і больш зацягвалася.

І адкуль было ведаць Галенцы, што на планеце Цікаўных Хлопчыкаў адбывалася нешта зусім нечаканае. Не паспела Галенка сказаць сваё апошняе слова, як нехта заўважыў, што ля самага маленькага тэлескопа няма самага маленькага з цікаўных хлопчыкаў!

— Дзе ён?! — запытаўся самы старэйшы цікаўны хлопчык, і ўся планета ператварылася ў адзіны гул: «Дзе ён?! Дзе ён!? Дзе ён?!»

Нехта нават пабег да ракі, дзе аб шэра-дымны бераг, парослы сіняю-сіняю травою, неспакойна білася аранжавая-аранжавая хваля! Але самага маленькага з цікаўных хлопчыкаў нідзе не было. Ён з'явіўся нечакана і, сапраўды, быў такім маленькім, што з вялікай цяжкасцю цягнуў футарал, дзе ляжала самая звычайная скрыпка.

— Ву-у-ух! — цяжка ўздыхнуў самы маленькі з хлопчыкаў і асцярожна паклаў футарал са скрыпкай ля свайго тэлескопа.

— Навошта?! Навошта ты яе прынёс?! — пачалі дапытвацца цікаўныя хлопчыкі.

— Каб Галенка ведала, што ў мяне ёсць скрыпка!

— Але ж яна не пабачыць яе!.. Гэта толькі мы можам бачыць Галенку ў свае тэлескопы.— І самы старэйшы цікаўны хлопчык сказаў амаль недаравальнае: — Іграць на ёй ты, на жаль, не ўмееш!

Але самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў не пакрыўдзіўся! Ён проста паглядзеў у свой тэлескоп, пабачыў сумны твар Галенкі, якой здалося, што пра яе зусім забыліся цікаўныя хлопчыкі, і яна цяпер думала: «Ах, навошта я сказала, што прыгажосць — гэта таксама адно з маіх «Я». Хлопчыкі могуць папракнуць мяне ў нясціпласці».

І вось якраз у гэты момант самы маленькі цікаўны хлопчык запытаўся ў Галенкі:

— А ты ўмееш іграць на скрыпцы?

І яна адказала яму:

— Не!.. На скрыпцы іграць я не ўмею!.. Але затое іграю на піяніна.— А потым спытала: — А навошта табе трэба ведаць пра гэта?