Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

І вось прыйшла раніца, калі Лёнік, як звычайна, выбег з пад'езда і ўжо накіраваўся на сцяжынку, якая вяла да кінатэатра, ды раптам азірнуўся, спыніўся і прыслухаўся...

Што гэта?! Ніколі раней ён нічога падобнага не чуў.

З кватэры, дзе жыла Марыся, праз шырока расчыненыя вокны лілася музыка... Нехта дробна-дробна прабягаў пальцамі па клавішах, і, калі гукі, аддаляючыся, заміралі, быццам прачыналася скрыпка. Яе ціхія-ціхія гукі нечакана ўзляталі, разліваючыся ў самай недасяжнай вышыні. І недзе там, у гэтай вышыні, гукі сустракаліся з тымі, якія нарадзіліся раней, і ўжо разам падалі на зямлю, на дрэвы, на разгубленага Лёніка. Па пальцах пабеглі дрыжыкі... Нейкая сіла заварушылася ў хлопчыку, яму схацелася туды, на другі паверх, у тую кватэру, адкуль гучала гэтая дзіўная музыка. Яго позірк затрымаўся на дрэве, якое расло паблізу. Ён штодня бачыў гэты клён і толькі зараз заўважыў, што яго высокая крона закрывае акно таго пакоя, які яго цікавіў зараз больш за ўсё на свеце. Лёнік падбег да клёна, абхапіў рукамі магутны ствол і... яму спатрэбілася толькі хвіліна, каб апынуцца на тоўстым суку, адкуль ён бачыў увесь пакой. Марыся іграла на скрыпцы. Яна стаяла ля піяніна, за якім сядзеў яе бацька. Можна было падумаць, што Лёнік знаходзіцца ў пакоі, настолькі былі выразныя і чыстыя гукі. Яны зноў то ўзнімаліся высока-высока, то ападалі, і Лёніку здавалася, што нават лісце клёна шапаціць, нібыта паўтараючы гэтыя гукі. З ім і самім рабілася нешта неверагоднае. Яму хацелася то плакаць, то смяяцца.

Але вось гукі абарваліся, бы затрымаліся ў вышыні. Лёнік не дыхаў... Вакол было ціха, а ў ім яшчэ жылі гукі, яшчэ трапяталі, ён яшчэ чуў іх.

— Ну і сусед у нас, Марыся!.. Ты толькі зірні! — голас прымусіў Лёніка ўздрыгануцца.

— Вой, ён жа можа ўпасці! — закрычала Марыся.

Лёнік кінуўся ўніз, амаль пераскокваючы з адной галіны на другую...

— Чаго ты так спужаўся? — запытаўся ў Лёніка Марысін бацька.

Ён не адказаў на пытане. Не хаваючы слёз, якія яшчэ раней выбліснулі на вачах, Лёнік проста сказаў:

— Я слухаў музыку.

— Табе спадабалася?! Тата, яму спадабалася! — узрадавалася Марыся.

— Хадзі да нас,— паклікаў Лёніка яе бацька, і хлопчык доўга не думаў. Ён амаль уляцеў у пад'езд і пабег па лесвіцы вышэй і вышэй... Туды, дзе ў раскрытых дзвярах яго ўжо чакала Марыся.

У крэсле, куды прапанаваў сесці Марысін бацька, Лёніку было вельмі свабодна і ад гэтага няўтульна.

— Як цябе завуць?

— Лёня...— адказаў хлопчык.

— Мяне заві Андрэем Пятровічам і перасядзь на канапу... Марыся зараз прынясе малочны кактэйль... Сёння трошкі можна паласавацца... А пакуль... Чакай...— сказаў Марысін бацька і выйшаў у другі пакой.

Вярнуўся ён вельмі хутка.

— Табе ж няўтульна ў крэсле, перасядзь...— і, не чакаючы, пакуль Лёнік перасядзе на канапу, пачаў гаварыць далей, паказваючы на скрыпку, якую ён прынёс з сабой: — Бачыш? Скрыпка як скрыпка!.. А колькі ёй гадоў, ведаеш?

— Не, не ведаю,— сказаў Лёнік, перасаджваючыся на канапу.

Андрэй Пятровіч прысеў побач. Толькі цяпер Лёнік заўважыў зморшчынкі пад вачыма і адзначыў для сябе, што бацька ў Марысі ўжо немалады.

— Значыцца, не ведаеш?.. Правільна, малады чалавек! Ты не ведаеш, і ніхто не ведае! Вядома адно: гадоў ёй вельмі і вельмі многа! А хочаш, я раскажу табе гісторыю пра гэтую скрыпку? — спытаў Марысін бацька.— І не толькі пра яе...— дадаў задумліва.

— Хачу! — пагадзіўся Лёнік.

Андрэй Пятровіч устаў а канапы. Прайшоўся з кутка ў куток, і па твары можна было здагадацца, што ён любіў расказваць гэтую гісторыю...

— Было гэта ў грамадзянскую вайну,— пачаў расказваць Марысін бацька.— Баі то набліжаліся, то аддаляліся ад невялічкага хутара на ўскрайку лесу... Гаспадар быў на фронце, і ніхто не ведаў, што з ім і дзе ён. У хаце заставаліся толькі гаспадыня ды яе сын — падлетак Петрусём І вось неяк цёплай, але дажджлівай вясновай ноччу пачуўся стук у акно...

Жанчына спалохана прынікла да шыбіны. Прачнуўся і Петрусёк.

— Хто там, мама? — устрывожана запытаўся хлопчык.

— Не ведаю, сынок!

А стук паўтарыўся...

— Можа, бацька вярнуўся! Ты ляжы,— сказала жанчына,— а я выйду ў сенцы, запытаюся, хто там.

І яна выйшла.

Петрусёк чуў, як пыталася маці і як на яе голас адазваліся.

Потым у сенцах затупалі...

— У нас паранены,— пачуў Петрусёк незнаёмы мужчынскі голас.— Узялі б яго з сабою, ды баімся, што не данясём да сваіх.

І ў хату ўнеслі параненага.

— Агню не паліце,— папрасіў той жа голас.— Толькі скажыце, куды пакласці.