Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

Тут загрымелі трубы — пачалася вялікая бітва. І сам мастак кінуўся ў самую гушчу яе, і ўвесь час, пакуль ён біўся з ворагам, яму бачылася, як пад самым акном хаціны шумеў клён, ды такі прыгожы, як ніводнае дрэва ў свеце; трошкі далей цвіў вішнёвы садок, ля нізенькага плота сядзеў каток-мурлыка, і зусім блізенька ад катка маці мыла посуд.

У той бітве войска караля перамагло! Варожыя салдаты беглі хто куды наўцёкі, і кароль так узрадаваўся, што тут жа на Зялёным полі аддаў загад сваім стражнікам адпусціць мастака на волю: маўляў, хай ідзе ён, куды душа яго жадае!..

І пайшоў мастак за Зялёнае поле, пайшоў дарогамі і лугамі туды, дзе яго чакала хаціна, пад самым акном якой шумеў клён, ды такі прыгожы, як ніводнае дрэва ў свеце...

* * *

Галенчын расказ вельмі ўсхваляваў цікаўных хлопчыкаў. А самы маленькі сказаў:

— А можна я раскажу, пра што гэтая казка?

І Галенка пагадзілася, каб расказаў ён, і словы самага маленькага з цікаўных хлопчыкаў былі для яе не навіной, таму што самы маленькі з хлопчыкаў гаварыў пра чалавечае пачуццё, якое называецца любоўю да ўсяго, што нам заўсёды дорага і блізка. Ён нават успомніў, з якім замілаваннем некалі маляваў свой вішнёвы садок і як пакутаваў ад таго, што доўга не мог падабраць адпаведны колер для лісця вішнёвых Дрэў.

І якраз тут патрэбна сказаць, што на планеце Цікаўных Хлопчыкаў вішнёвае лісце мае той колер, які носіць хвіліна, якая аддзяляе вечар ад ночы. Менавіта гэты колер і не даваўся самаму маленькаму з цікаўных хлопчыкаў, на што Галенка здзіўлена сказала:

— Вой, як гэта дзіўна!.. Я нават уявіць не магу, якога колеру хвіліна, якая аддзяляе вечар ад ночы! — і гэтак жа здзіўлена запыталася ў цікаўных хлопчыкаў: — А якога колеру тая хвіліна, якая аддзяляе дзень ад вечара?!

І цікаўныя хлопчыкі хорам адказалі Галенцы:

— Гэтая хвіліна праменнага колеру!

На што Галенка падумала сама сабе: «Праменнага колеру, гэта значыць, залатая...»

І якраз у гэты момант загаварыў самы старэйшы з цікаўных хлопчыкаў. Вось што ён сказаў:

— Калі я застаюся адзін у кватэры, мне таксама хочацца маляваць. І я малюю. У мяне ёсць і каляровыя алоўкі, і фарбы.— Тут старэйшы цікаўны хлопчык уздыхнуў і дадаў: — Але малюнкі ў мяне атрымліваюцца нецікавыя. Я гэта разумею сам. Таму ніколі нікому іх і не паказваю.

— А ты пакажы! — сказала Галенка.

— Навошта? — І ў голасе старэйшага цікаўнанага хлопчыка пачулася роспач.— Калі малюнкі не радуюць мяне самога,— сказаў ён,— хіба яны могуць парадаваць некага іншага?!

— Ты не адчайвайся! — супакоіла яго Галенка.— Маляваць могуць не ўсе, і нічога страшнага ў гэтым няма.

Яна падумала і дадала, звяртаючыся да ўсіх цікаўных хлопчыкаў:

— А хочаце, я раскажу вам апавяданне, якое называецца «Першы канцэрт, або Гісторыя пра жалейку, хлопчыка Кастуся і скрыпку доктара Арэшкі»? Апавяданне я пачула ад адной дзяўчынкі, з якой пасябравала мінулым летам у піянерскім лагеры. Яно мне запомнілася.

У гэтым апавяданні ёсць хлопчык Лёнік, ёсць дзяўчынка Марыся, і я не ўпэўнена, што яна магла добра маляваць, але затое Марыся іграла на скрыпцы...

І, не чакаючы згоды цікаўных хлопчыкаў, Галенка пачала ім расказваць апавяданне

Лёнік Быхавец хуценька склаў сшыткі ў папку. Звязаў яе, сунуў у партфель. Сёння ён не застаўся ў групе падоўжанага дня і ўсё хатняе заданне рабіў дома, самастойна. «Фі-і, работа!.. На паўгадзіны, а ў школе сядзеў бы не адну...»— шчасліва думаў ён, адбіраючы патрэбныя на заўтра падручнікі і час ад часу пазіраючы ў акно..

На гэтыя позіркі была свая прычына: Лёнік чакаў... З хвіліны на хвіліну павінна была з'явіцца машына — ён вельмі добра ўяўляў гэты вялікі грузавік «Трансагенцтва», і яго больш за ўсё цікавіла, хто ж будзе сядзець у кабіне. Ён ведаў, што калі сям'я пераязджае на новую кватэру, дык месца ў кабіне побач з шафёрам, звычайна, займаюць дзеці. І Лёнік уяўляў хлопчыка, якраз свайго аднагодка, дакладней, яму хацелася, каб у кабіне сядзеў хлопчык. Вось ужо трэці год ён жыве ў дзевятым пад'ездзе агромністага дома, і на ўвесь пад'езд ён — адзіны хлопчык! Астатнія ўсе дзяўчынкі — амаль у кожнай кватэры, а ў сям'і прафесара Петручэні, якая жыве над імі, іх ажно тры!

«Плакаць трэба ад такога суседства!» — заключыў Лёнік і каторы ўжо раз з надзеяй паглядзеў у акно...

«Вой, бабуля! — ледзь не ўголас крыкнуў ён.— Нешта ж хутка з магазіна вяртаецца,— і, падумаўшы, вырашыў: — Відаць, і ёй карціць хутчэй пабачыць новых суседзяў, таму і спяшаецца, каб не прапусціць машыну...» А бабуля ўжо адчыняла дзверы, і Лёнік выбег у прыхожы пакой, дапамог бабулі зняць плашч, узяў сумку з прадуктамі, панёс на кухню...