Раіса Баравікова - Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў

— Мяне завуць Зося,— сказала дзяўчынка і адняла руку.

— Я — Валодзя,— і адразу запытаўся: — Куды паедзем?

Дзяўчынка паціснула плячамі. Яны выйшлі з дворыка дзіцячага сада і цяпер абміналі дом, у якім жыў Валодзька, выходзілі на сцяжынку, што вяла да аўтобуснага прыпынку...

Калі селі ў аўтобус, доўга маўчалі.

Валодзька ўважліва разглядаў чорную плямку на шыі ў дзяўчынкі, пакуль, нарэшце, не прыйшоў да думкі: «Здаецца, звычайная радзімка...» І падалося яму, нават трошкі расчараваўся ад гэтага свайго адкрыцця, але запытаўся ў Зосі бадзёра:

— Можа, паедзем на птушыны базар? — а сам падумаў: «Ну, што ты адкажаш на маю прапанову? Я цябе наводжу на ўспамін...»

— Птушыны базар? — перапытала Зося, памаўчала і адмоўна пакруціла галавой.— Не, туды мы не паедзем. Сёння панядзелак, птушыны базар не працуе.— І загадкава заўсміхалася.

Зосьчыны словы пераконвалі, а вось гэтая ўсмешка прымушала думку не слухацца, таму што ледзь не ўголас Валодзька сказаў сам сабе: «Як жа... як жа... закрыты!.. Ды навошта ж табе ехаць туды, калі ты ўжо была на птушыным базары? Водарасць-шар прадала майму бацьку...»

Горад яшчэ не пакінула лета. Людзі на тратуарах здаваліся ўзбуджанымі ад яркага сонца. За аўтобусным акном прамільгнула шыльда дзіцячага кафэ «Пінгвін».

— Хочаш марожанага? — запытаўся Валодзька.

— Можна,— неяк вяла адказала Зося.

— Тады хадзем. Зараз будзе прыпынак.

Кафэ «Пінгвін» было непадалёку. І яны хутка апынуліся ля дзвярэй. Тут Зося чамусьці разгубілася.

— А можа, не пойдзем? — нерашуча сказала яна.— Мне нельга марожанага.

«Вось-вось...— падумаў Валодзька.— Баішся. Марожанае, відаць, табе ў навіну. Можа, там, на тваёй планеце, няма марожанага».

Зося нібы падслухала яго думкі.

— Урэшце, зойдзем,— сказала яна.— Усё-ткі я вельмі яго люблю, хаця пасля марожанага часта бывае ангіна.

У кафэ яны доўга не затрымаліся, і як толькі зноў апынуліся на тратуары, Валодзька прапанаваў:

— А хочаш, зараз пойдзем у звярынец? Тут амаль побач, нейкіх трыста метраў...— І падумаў: «Пагляджу на тваю рэакцыю, тыгра, напэўна, спалохаешся. Такія паласацікі наўрад ці водзяцца на тваёй планеце».

Зося ахвотна пагадзілася.

— Я люблю звярынец! — сказала яна.— Там заўсёды такія сюжэты паяўляюцца! Самыя сапраўдныя мульцікі!..

— Сюжэты? — не зразумеў яе Валодзька.

— Хочаш, раскажу?

— Хачу.

Валодзьку сапраўды было цікава. Ён уявіў, што зараз пачуе пра шарападобныя травы, дрэвы, кусты...

Зося пачала расказваць, нібыта чытала па кнізе, весела, з азартам:

— Да прыкладу, возьмем слана. Звычайны слон, а ён жа — голы... У мядзведзя, у зайца, у лісіцы ёсць футра, а ў слана няма... І аднойчы лісяня, скажам, у Белавежскай пушчы, вырашыла паслаць слану ў заапарк апратку, а яе ж трэба пашыць ці звязаць. І вось закіпела работа. Зубры далі шэрсці на шапачку, на шалік. Іх звязала ваўчыха. А старая рысь наткала палатна, і вожык пашыў пінжак. Уяўляеш, пінжак слану! Потым звяры запакавалі ўсё гэта ў пасылку і адаслалі. Як жа ўзрадаваўся слон! Адразу надзеў пінжак, нацягнуў на галаву шапачку, шыю абкруціў шалікам і... сфатаграфаваўся! Уяўляеш, фотаздымак прыйшоў у Белавежу — слон у шапачцы — і надпіс: «Сардэчнае дзякуй, звяры!» Ты ўяўляеш?!

— Уяўляю,— задуменна адказаў Валодзька.

— Паспрабуй цяпер ты расказаць які-небудзь сюжэт,— прапанавала Зося.

Вочы ў Валодзі заіскрыліся. «Ну, зараз я табе раскажу, сюжэт»,— падумаў ён і адразу пачаў:

— На берагах Аланкі прызямліўся невядомы міжпланетны карабель. На Зямлі ён доўга не затрымліваўся, але затое пакінуў аднаго з членаў экіпажа. Ёсць меркаванне, што гэта можа быць падлетак: хлопчык ці дзяўчынка. Бацька прынёс дзіўную водарасць пад умоўнай назвай «Дзіцячы гадзіннік»...

— Чакай, чакай! — перапыніла Валодзьку дзяўчынка.— Ты раскажы свой сюжэт.

— Я і расказваю,— Валодзька абурыўся.

Зося засмяялася.

— Гэты сюжэт быў учора па тэлебачанні,— сказала яна.— У перадачы «Навуковая фантастыка і трошкі мары». Якраз ён і быў «трошкі мары». Эх ты, Валодзька! — у Зосьчыным голасе пачуліся ноткі дзеда Васіля.

— Звярынец вунь...— глуха сказаў хлопчык, паказваючы вачамі.

— Закрыты-ы,— расчаравана працягнула Зося.— Зноў вінаваты панядзелак. І тут выхадны.

— Мне трэба дадому,— сказаў Валодзька.

І зноў яны ехалі ў аўтобусе. Зося пазірала ў акно. У думках яна шкадавала, што праз некалькі дзён ёй трэба вяртацца дадому, у невялікі гарадок, дзе яна жыла разам з бацькамі, што хутка трэба будзе ісці ў школу і толькі ва ўспамінах застанецца вось гэтая вуліца, гэты аўтобус і дзіўны хлопчык Валодзька, які сядзіць побач. А Валодзька таксама пазіраў у акно і таксама думаў: «Яна, напэўна, прыехала да некага ў госці. А было б добра, каб жыла побач і хадзіла ў нашу школу... Мы разам вярталіся б з урокаў і час ад часу ездзілі б у кафэ «Пінгвін», дзе прадаецца смачнае марожанае з чарнічным варэннем...»