Ференц Молнар - Chłopcy z Placu Broni

Twój wierny przyjaciel

Gereb

Kiedy Boka doszedł do ostatnich zdań listu, zrozumiał, że Gereb nie kłamie, że chce zmazać swoją winę i warto go przyjąć z powrotem. Przywołał więc swego adiutanta.

— Adiutancie — rozkazał — zatrąbcie trzeci sygnał, niech wszyscy zbiorą się przy mnie.

— Czy dostanę odpowiedź? - zapytała Mari.

— Proszę jeszcze chwilę poczekać — odpowiedział stanowczym głosem generał.

Rozległ się dźwięk trąbki i spoza sągów niepewnie zaczęli wychodzić chłopcy, zdziwieni tym, że generał ich wzywa. Widok Boki, spokojnie stojącego w miejscu dowodzenia, ośmielił ich jednak i po chwili cała armia znów stała przed generałem w karnym szyku. Boka odczytał chłopcom list i zapytał:

— Czy przyjmiemy go z powrotem?

Chłopcy, co tu dużo mówić, mieli dobre serca, odpowiedzieli więc jednym głosem:

— Tak!

— Proszę mu powiedzieć, żeby tu przyszedł. To nasza odpowiedź — Boka zwrócił się do służącej.

Mari gapiła się na stojącą w szyku armię, na czerwono — zielone czapki, na uzbrojenie… Ale po chwili szybko wybiegła przez furtkę.

— Rychter! — zawołał Boka, kiedy już zostali sami.

Rychter wystąpił z szeregu.

— Oddaję Gereba pod twoją komendę — powiedział generał — i ty masz na niego uważać. W razie najmniejszego podejrzenia natychmiast zamkniesz go w budzie. Nie sądzę, żeby do tego doszło, ale ostrożność nigdy nie zawadzi. Spocznij! Dziś, jak słyszeliście, nie będzie bitwy. Wszystko, co planowaliśmy na dzisiaj, przekładamy na jutro. A że przeciwnik nie zmienia swego planu, więc u nas również wszystko zostaje po staremu.

Boka chciał mówić dalej, ale furtka, której po wyjściu Mari nikt nie zamknął, otworzyła się z trzaskiem i na Plac, niczym do raju, wpadł Gereb z promieniejącą twarzą. Ale gdy spostrzegł stojącą w szeregu armię, natychmiast spoważniał. Podszedł do Boki i wśród ogólnego napięcia zasalutował. Na głowie miał czerwono — zieloną czapkę chłopców z Placu Broni. Wyprężony na baczność powiedział:

— Panie generale, melduję się posłusznie!

— W porządku — powiedział Boka całkiem zwyczajnie. - Jesteś przydzielony do Rychtera, na razie jako szeregowy. Zobaczymy, jak spiszesz się w czasie bitwy, być może odzyskasz swoją rangę.

Po czym Boka zwrócił się do swego wojska:

— Wam wszystkim natomiast najsurowiej zabraniam rozmawiać z Gerebem o tym, co się stało. On postanowił zmazać swoją winę, a my mu przebaczyliśmy. I musimy mu pomóc. Gerebowi także zabraniam o tym mówić i uważam sprawę za zakończoną.

Chłopcy słuchali w milczeniu, każdy mówił sobie w duchu: Boka jest naprawdę mądry, zasługuje na to, żeby być naszym generałem.

Rychter natychmiast zaczął Gerebowi tłumaczyć, jakie zadania będzie spełniał jutro w czasie bitwy. Boka rozmawiał z Kolnayem. I kiedy tak cicho ze sobą dyskutowali, wartownik, który ciągle siedział okrakiem na płocie, gwałtownie przerzucił nogę do środka. Był tak przerażony, że dopiero po chwili wyjąkał:

— Panie generale… nieprzyjaciel nadchodzi!

Boka błyskawicznie doskoczył do furtki i zamknął zasuwę. Wszyscy spojrzeli na Gereba, który blady jak śmierć stał koło Rychtera. Boka ze złością krzyknął do niego:

— To jednak nas oszukałeś?! Znów nas okłamałeś?!

Gereb ze zdumienia nie mógł z siebie wydobyć słowa. Rychter chwycił go za ramię.

— Co to znaczy?! — ryknął Boka.

Dopiero teraz Gereb z trudem próbował odpowiedzieć:

— Może… może zauważyli mnie na tym drzewie… i chcieli zwieść…

Wartownik jeszcze raz wyjrzał na ulicę, po czym zeskoczył z parkanu, chwycił za swoją broń i wraz z innymi stanął w szeregu.

— Idą czerwone koszule — powtórzył.

Boka podszedł do furtki, otworzył ją i śmiało wyszedł na ulicę. Czerwoni rzeczywiście nadchodzili. Ale było ich tylko trzech: bracia Pastorowie i Sebenicz. Kiedy zobaczyli Bokę, Sebenicz wyciągnął spod kurtki białą chorągiew i zaczął nią wymachiwać. Już z daleka krzyknął:

— Jesteśmy posłami!

Boka wrócił na Plac. Trochę mu wstyd było przed Gerebem, że zbyt pośpiesznie go posądził. Zaraz też zwrócił się do Rychtera:

— Puść go. To tylko posłowie z białą chorągwią. Przepraszam cię, Gereb.

Biedny Gereb odetchnął z ulgą. Przez przypadek wpadłby w tarapaty. Ale i wartownik dostał za swoje.

— A ty — krzyknął na niego Boka — dobrze się przypatrz na drugi raz, zanim ogłosisz alarm! Zachowałeś się jak strachliwy zając.

Po czym wydał rozkaz:

— W tył zwrot, skryć się za sągami. Ze mną zostaną tylko Czele i Kolnay. Nikt więcej! Odmaszerować!

Chłopcy ruszyli wojskowym krokiem i wraz z Gerebem ukryli się szybko za sągami drzewa. Ostatnia czerwono — zielona czapka zniknęła z pola widzenia w tym samym momencie, kiedy zastukano do furtki. Adiutant otworzył zasuwę i na Plac weszli posłowie, wszyscy trzej w czerwonych koszulach i w czerwonych czapkach. Przybyli bez żadnej broni, a Sebenicz trzymał w ręku białą chorągiew.

Boka wiedział, jak należy się w takiej sytuacji zachować. Oparł swoją włócznię o parkan na znak, że w czasie pertraktacji nie użyje broni. Kolnay i Czele poszli w jego ślady, a Kolnay w swojej gorliwości posunął się tak daleko, że położył na ziemi również trąbkę.

Starszy Pastor wystąpił krok do przodu, żeby przedstawić misję, z którą przybyli.

— Czy mam zaszczyt rozmawiać z naczelnym wodzem?

— Tak, to jest nasz generał — odpowiedział Czele.

— Przybyliśmy jako posłowie — powiedział Pastor — i ja jestem dowódcą naszej misji. Przyszliśmy tu, żeby w imieniu naszego wodza, Feriego Acza, wypowiedzieć wam wojnę.

Kiedy Pastor wymienił nazwisko wodza czerwonych koszul, posłowie podnieśli ręce do czapek i oddali mu honory. Boka i jego towarzysze przez uprzejmość również zasalutowali. Pastor mówił dalej:

— Nie chcemy zaskoczyć przeciwnika. Przyjdziemy tu jutro dokładnie o pół do trzeciej. To wszystko, co mamy wam do powiedzenia. Prosimy o odpowiedź.

Boka zdawał sobie sprawę, że jest to bardzo ważna chwila. Głos mu drżał trochę.

— Przyjmujemy wypowiedzenie wojny — odpowiedział. - Musimy tylko ustalić reguły. Nie chcę, żeby wywiązała się zwykła bijatyka.

— My też nie chcemy — powiedział ponuro Pastor i swoim zwyczajem opuścił nisko głowę.

— Proponuję przyjąć — kontynuował Boka — trzy rodzaje prowadzenia walki. Na bomby piaskowe, zapasy oraz szermierkę na włócznie. Czy znacie obowiązujące w tych walkach zasady?

— Tak.

— Kto w zapasach dotknie ziemi obiema łopatkami, ten jest pokonany i odpada z walki. Ale może walczyć dalej na dzidy i bomby z piasku. Zgadzacie się?

— Zgadzamy.

— Włóczniami nie wolno ani uderzać, ani kłuć. Dozwolony tylko fechtunek [6] Pod koniec XIX wieku w szkołach węgierskich na lekcji gimnastyki uczono zasad pojedynkowania się włóczniami, zbliżonych do stosowanej dziś szermierki na bagnety. .

— Tak jest.

— I dwóch nie może napadać na jednego. Ale całe oddziały mogą atakować się wzajemnie. Przyjmujecie?

— Przyjmujemy.

— Nie mam wam nic więcej do powiedzenia.

Boka zasalutował, a delegacja czerwonych koszul oddała mu honory. Pastor jednak znów się odezwał:

— Muszę was jeszcze o coś zapytać. Nasz dowódca polecił nam dowiedzieć się o zdrowie Nemeczka. Słyszeliśmy, że zachorował. Jeżeli to prawda, to chcielibyśmy go odwiedzić, ponieważ okazał się niezwykle odważny, a my takiego przeciwnika bardzo szanujemy.