Iван Сяркоў: Мы — хлопцы жывучыя

— Адэкалонам пахне за вярсту.

У нас з Санькам зусім сапсаваўся настрой. Мы зразумелі, якая небяспека навісла над намі. Цяпер, каб быць завадатарам, і думаць няма чаго: дзяўчаты глядзяць толькі на Юрку. Мы цяпер ніхто. У нас няма пагонаў, і мы не пахнем адэкалонам.

А Юрка, адчуўшы, што ён тут галоўны, адразу пачаў вычвараць. Перш-наперш ён збянтэжыў нашага гарманіста.

— Прашу падэ-спань!

— Што? — не зразумеў Лёшка і бездапаможна глянуў па баках. Юрка, падпяваючы сам сабе, затанцаваў, быццам на спружынах.

— Не ведаю,— прызнаўся Скачок.

— Ну тады падэ-катр...

Лёшка і гэтага не зайграў, толькі спадылба зірнуў на занадта моднага заказчыка і ўзяўся падкручваць струны.

— Дык што ж вы тут танцуеце? — з усмешкай спытаў Юрка.— Можа, сербіянку?

— Што трэба, тое і танцуем,— задзірыста адказаў наш музыка і ўрэзаў «Пырскі шампанскага». Ведай нашых. Не такая ўжо мы «дзеравеншчына», як некаторым здаецца. Падумаеш, адэкалонам напырскаўся, дык ад сербіянкі нос адварочвае.

Але гэта быў толькі пачатак. Далей адбылося такое, што мы з Санькам аж пачарнелі ад зайздрасці. Вось гэта кавалер, не тое што мы, целяпні няшчасныя, ні ступіць, ні слова сказаць па-людску не умеем. Юрка смела прайшоўся паўз прызбу, пераборліва агледзеў усіх нашых падлётачак і спыніўся насупраць Кучараўкі. Тая сарамліва схавала босыя ногі і апусціла галаву.

— Прашу, мадэмуазель! — пакланіўся Юрка.

«Мадэмуазель» заўпарцілася, тады Юрка ўзяў яе за руку і выцягнуў у круг сілай. Санька спахмурнеў. Ён адышоў пад вярбу і, прыхіліўшыся да яе спінай, кідае косыя позіркі на танцораў.

Не, яшчэ ніхто каля Скока на мурагу не танцаваў такога танга! Яшчэ ніхто не выкідваў тут такіх конікаў, так не выкручваўся, як гэты Юрка. Ён то бегаў на дыбачках, нібы збіраўся падняцца ў паветра і паляцець, то, згінаючы ногі, падкрадваўся, як кошка да вераб'я, то так хутка і нечакана паварочвауся назад, быццам баяўся, што яму нехта зараз дасць па патыліцы. Мы аж раты разявілі. Вось гэта танга. А мы звычайна топчамся, як гліну месім.

Танец скончыўся нечакана. «Кавалер» наступіў чаравіком на босую нагу «мадэмуазелі», тая войкнула і ўцякла на свае месца, на прызбу. Санька помсліва ўсміхнуўся: няхай не ходзіць танцаваць «Пырскі шампанскага» з рознымі франтамі. Можа б, ён і сам яе калі-небудзь запрасіў. Але праз хвіліну Санька насупіўся зноў. I я добра яго разумею. Прыйшоў сюды нейкі задавака і варыць ваду. «Падэспані» яму падавай. Падэспаныпчык знайшоўся.

Але Юрку ні горача і ні холадна ад нашых хмурых позіркаў. Толькі сыгралі адыходны марш, ён проста на вачах узяў Соньку пад руку і павёў, хоць тая і хацела вырвацца. I яшчэ сваім рэшатам з бліскучым казырком нам памахаў:

— Салют, хлопцы!

На Саньку напаў слупняк. Я таксама лыпаю вачамі: ды што ж гэта робіцца на белым свеце? Без усякага-якага ўзяў пад крэндзель і павёў. I смеласці ў яго хапае.

— Ну добра,— схамянууся нарэшце мой прыяцель і грозна бліснуў вачамі.— Я яму пакажу!

Канечне, яму трэба паказаць. Няхай не думае, што ён будзе адтоптваць ногі нашым дзяўчатам, сілай іх праводзіць, і яму так гэта міне. Няхай не думае, што за іх заступіцца няма каму. А мы з Санькам!

Мы сядзім на лавачцы каля Скокавага двара і чакаем, калі той падэспаныичык будзе вяртацца дамоу. Тады Санька выйдзе насустрач і так дасць пад дыхавіцу, што ён зямлю панюхае. 3 яго шыкоўнага картузіка Санька зробіць блін. Праўда, мне пакуль што лезці ў будучы бязлітасны бой забаронена. У нас няма такой завядзёнкі, каб удвух на аднаго. Я проста буду стаяць, каб нашаму праціўніку было страшней.

— А можа, нам замаскіравацца? — прапанаваў Санька.— А то ўбачыць і ўцячэ...

Месца для засады выбралі пад плотам, за кустамі крапівы. На траву выпала ўжо раса, але мой прыяцель адважна нырнуў за мокры пякучы куст і прыцішыўся. Я таксама сабраўся шмыгнуць услед, ужо нават стаў на карачкі, калі за спінай нехта спытаў:

— Што ты тут шукаеш?

Азірнуўся — ён. Стаіць і ўсміхаецца. Нават у цемры відаць, што ў яго вельмі белыя зубы. Грознага Санькі, які вырас з-за крапівы, нібы прывід, наш люты вораг і не думае палохацца.

— Салют! — здзіўлена крыкнуў ён і пстрыкнуў партсігарам.— Закурым?

Усё гэта адбылося так нечакана, што мы нібы языкі праглынулі: стаім як слупы. Тут бы якраз і трэба было яму паказаць, дзе ракі зімуюць, а Санька чамусьці марудзіць.

— Дзікія ў вас дзеўкі,— уздыхнуўшы, паскардзіўся тым часам Юрка.— Ніякай табе культуры. Хацеў пад ручку прайсціся, дык уцякла.