Уладзімер Дудзіцкі - Напярэймы жаданьням

_________

Праз горы, праз мора, праз акіян
нёс жменьку зямлі — чарназёму з-пад Пцічы.
Куды? — ня пытайся. Ішлі на кіях,
а вёрстаў кіямі ня зьлічыш...

_________

Яшчэ адзін паставіў крок ты...
Куды? — наперад ці назад?
Скрыпяць пад дахам новым кроквы
твайго прытулку, азіят.
Мінецца хмель п’янкі удачы,
бы хваль халодных пругкі бег.
Пачаткам заўтрашняга плачу
здаецца сяньняшні твой сьмех...

_________

Ад Каракасу да Маракаі
шлях гарысты, доўгі, круты.
Але сябра мой не наракае —
мы, як добрыя два браты...

_________

Ісьці ці застацца? Пайду...
Іду.
Супыняюся і...
застаюся.
Што-ж цяпер мне, скажы, рабіць, —
аставацца ці з імі разам?..

_________

Адкрываць ня ўмею ніякіх Амэрык я,
хоць і дух гартаваў у трапічнай Амэрыцы.
Але ў тое, што Сьвет наш — яна, Амэрыка,
і ня верылася, і ня верыцца...

_________

Ці варта караць за нямудрае,
Ойча мой?
Не карай за нямудрае,
Ойча мой!

_________

Ня мёд п’юць, а чэмер упалыя грудзі
пад сонцам гарачым. Маўчы, валацуга.
Ня гніся!
Няхай памуштруе жыцьцё і палудзіць,
як скібы жарствой
бакавіцы іржавага плуга...

_________

Калісь такім маленькім быў
і раптам няпрыкметна вырас,
акрэп, як дуб, на твары іншы выраз.
Пакліч яго — у час любы,
як тыя верныя калісь рабы,
ад сэрца скажа — проста, шчыра:
«Хай памаўчыць да часу ліра
на кліч ваяцкае трубы
іду, бы зьвер на пах ахвяры,
і ў першым стыку хай памру,
але вось тыя думкі-мары,
з маленства песьціў што, спатолю,
а не — ад гневу — дагару»...

_________

Злыя хмары плылі з усходу,
а вецер упірысты — з захаду.
Тады мы, шукаючы броду,
ня зналі ні ўсходу, ні захаду.
Нагамі мясілі ўсе лужы
на глейкай, выбоістай вуліцы,
і кожны казаў: «Я дужы,
давайце мне іншыя вуліцы!..»
Жылі і расьлі. Мацнелі
пад бомбамі і пад кулямі...

_________

За днямі дні і месяцы за імі
праходзяць, адыходзяць у нябыт.
І думкі гнеўныя упоруч зь імі
плывуць на крылах суму і журбы.
Бунтуючыся, стукаюцца ў скроні,
пытаюцца — наперад ці назад?
Ці мо’ вось так, як ёсьць яно сягоньня...

_________

Чужое гора вымераць нялёгка
і не лягчэй скрануцца да узьлёту,
каб шлях, крывёй напоены і вогкі,
услаўся сонечнаю пазалотай...

_________

Часам голаў ускружыць такое,
што і думкі зьбіваюцца з тропу.
Ні пры якім надвор’і спакою
не знаходзіць штодзённы клопат...

_________

Маўклівы і такі сівы, пакінуты на глум людзьмі
і сьветам камень,
у зьменнасьці вякоў прыцьміў агністы бляск яго
каменнай маладосьці...

_________

З расколін чэрвеньскага землятрусу
выходзілі і захлыналіся нябожчыкі ад дзіва,
што не паслалі ля варот кужэльнага абруса,
а сонца вусны й душы людзям моцна парудзіла...
І сьвет жывых пакельным здаўся варам,
і потам рук дыхнуў акраец хлеба на стальніцы...
Бялеў цень прыкрасьці на жоўтым прышлых твары...

_________

У цішыні трывожны шум.
Ты — ў белым, а я — ў чорным.
Чорны колер здаўна да густу...
Хлеба чэрствая луста...

_________

На няпростай, крутой дарозе
я пра гора сьпяваў у прозе,
а ў вершах — пра сум і тугу.
І стагнала мая дарога...

_________

Гавораць, што ўсё ня гнуся я...
Ці праўда яно ці не,
давайце пачнем дыскусію
аб восені і вясьне
(і справа ўзбоч міне)...

_________

І вузей ’шчэ прыжмурыў вочы
і падаўся у глыб прасек,
каб ня бачыць, як цела точыць
Беларусі дваццаты век...

_________

Думкі — пыл ліпкое мелі,
думкі — дым куравы хорту...
Супыніліся на мелі
караблі паблізу порту...

_________

Ня сплямілася, не заліпла
трывога грахоў і правін.
Як месяц з-пад воблакаў,
выплыў
праз морак гадоў успамін...

_________

На пераломе спады і няўдачы
пласьмя упалі. Сны нам адмысловы
сьлязою абліваюцца...

_________

На пераломе спадаў і няўдач
сьціраюцца нязручнасьці і жарты;
і як ты спрытна зьявішч ні тлумач,
яны губляюць моц сваю і вартасьць.
Пачатак ня трымаецца канца —
канец ня вельмі вяжацца з пачаткам...
А дзе-ж канец?..