Лариса Гениюш - Збор твораў у двух тамах. Том 2. Проза

Што ж, і Рыма Казакова ўжо задумалася над гэтым, як відно з яе апошніх вершаў. Гэта – ні старое ні новае, гэта – вечнае! Ты крышку і з хітрынкаю, але і з глыбінёй, калі малюеш пачуцці. Кніжку Тваю можна чытаць і чытаць і знаходзіць усё нешта новае. Гэта сапраўдная паэзія ў наш “куфар”, не на дно, а ў прыскрынку схаваем, каб была на падарэндзі! Хораша ўмееш бліснуць адпаведным сказам і ў скупых словах так многа затаіць зместу. Гэта ёсць майстэрства! І такою будзь!

У кожнага – свая нота, свой стыль. Твой – крыху для выбраных, і гэта прагрэс! Наагул, цікавы атрымоўваецца букет з нашых паэтаў-кветак. Ад новых паэтэс няшмат цікавага спадзяюся. Пакуль што яшчэ штампаваныя нейкія. Маладзенькія, пэўна, яшчэ не ўпіліся думкамі ні ў мінуласць, ні ў рэчаіснасць…

А я думала, што з Вікі – ужо таполя, што і рукой не дастаць! Па Эрыку. Добра, што не вельмі высокая. Пашто? Здзівіў Валерык! У гэтага “мамінага пястунчыка” такія ацэнкі? Маладзец! Ужо, пэўна, не пішчыць: “Марожанае!” А як яго носік, здаровячко? Трымай іх увесь час “пры сабе” духова!

Ты ізноў не “сышлася характарам” з бабусяй Казяй? Добра, што хоць з мілым Эрыкам сышліся, і гэта галоўнае. Які стыль цяпер у Твайго каханага? Вонкава, думаю, барада, вусы, бакенбарды і іншыя адзнакі моды і арыгінальнасці. Юра наш бараду збрыў нарэшце. Памаладзеў. Свае кучары, як у пажа, Міхась то падстрыгае, то зноў “забываецца”. Густыя яны ў яго, каштанавыя, і з завіткамі крыху, як трэба. Кажу: “Міхась, каб ты мне зараз тут падстрыг гэтыя кудлы!” А ён: “Бабуся, я тут ніяк не магу, у мяне ў Беластоку свой цырульнік!” Во пайшлі часы! А як у нас некалі “пад гаршчок” стрыглі?

Наконт сваіх лістоў, дык мне іх прыслалі, і ўсяго два словы ў прыдачу. Не ўсе адаслалі, праўда… Недзе не ўсе і атрымалі… Ніякае дапамогі я не чакала, ды я да яе і не прывыкла. Звярнуцца да некага ўсё ж было трэба, і гэта была для мяне найбольш адпаведная інстанцыя… Не шкадую. І я бываю “з хітрынкай”, часам так карціць паспрабаваць, якой гэта пробы людзі. Усё разумею, таму ўсё дароўваю, і добра так, як ёсць. Звярніся я да каго іншага, дык трэба было б гутарыць з імі пасля. На гэта не маю нерваў, ды і не магла б.

А мы тут усё хварэем і прыхворваем. Калі б нешта сталася, дык Ты мяне хоць хораша апрані! Усё знойдзеш у куфры. На дне. А па тату не плач. Настолькі ж разумная, што ведаеш закон жыцця. Мёртвым – вечны спакой. А Ты глядзі жывых, каб зрабіла для іх усё, што ў Тваіх салодкіх сілах. Бо сэрца і добрае шчырае слова – гэта найбольш! Карову да зімы варта трымаць, а калі дазволіць здароўе, дык трымайце яе і далей. Карова – гэта як добры друг. Мамы не забірай да сябе, будзе ёй у горадзе – як у турме! Так мне напісала Людвіка Антонаўна Войцік, калі нехта запрапанаваў ёй пасля смерці сына пераехаць у люксусавую кватэру дацэнта-дачкі на 9-ты паверх!

Цалуем Цябе, і дай Бог Табе наперад лепей! Твае Геніюшы .

Прачытай у нашым беластоцкім календары “Васількі” – казку нашага Юркі. Міламу Валерыку – персанальнае прывітанне! Л.

Зэльва, 6 траўня 1976 г.

Даражэнькія!

Вельмі радая, што магу Вам паслаць хоць прывітанні! У нас – па-ранейшаму. Хварэем, выздараўліваем і зноў стараемся жыць.

Першае – гэта вялікая просьба да Вас, Марыя Міхайлаўна і Аляксей Міхайлавіч. Пасылаю Вам дзяўчынку, за якую ручаюся: Горбач Ніну Мікалаеўну. Дзяўчо хоча паступіць на беларускую філалогію. Вучаніца – выдатная, і, як убачыце, будзе з яе толк! Парадзьце ёй, як добры друг, і, безумоўна, дапамажэце, калі гэта хоць крыху магчыма. Вельмі спадзяюся на Вас. Ніхто пра гэта не павінен ведаць, і ў нас ніхто не ведае.

За кніжачку маю “Добрай раніцы, Алесь” ужо прыслалі грошы. Кніжка будзе вельмі маленькая, але будзе Вам падабацца. У дзяцей нашых пакуль што ўсё добра. Юра цяпер працуе над сваею спецыялізацыяй па педыятрыі.

Што добрага ў Вас? Мы Вас часта ўспамінаем. Ніна – вельмі здольнае дзяўчо і прывязе Вам з сабою ўсе свае свядоцтвы і граматы.

Вітаем Вас з Днём Перамогі! Моцна ціснем Вашыя рукі, цалуем Вас – Вашыя Геніюшы .

P.S. Пачала рыхтаваць да друку большую кніжку. Пашлю, можа, і выдадуць? Парадзьце, што рабіць?

Зэльва, 14 верасня 1976 г.

Дарагая Дануся!

Вельмі мы радыя, што Ты папраўляешся. Не насі яшчэ цяжкіх сумкаў з прадуктамі, не ператамляйся. Такая неспадзяваная і скамплікаваная аперацыя – гэта не жарт. Нічога, што мілая Віка на лёне. Яна, спадзяюся, не будзе там лішне надрывацца, а перад школьным годам крыху чыстага паветра і руху ёй не зашкодзяць.