Вячаслаў Адамчык - Чужая бацькаўшчына

Бацьку свайго Iмполь не помнiў. Расказвала мацi, што бацька быў рослы, кучаравы – ён, Iмполь, i крошкi па iм падабраў. Толькi бацька ганьбу невялiкую меў: на правай руцэ не хватала двух пальцаў – аджавала трыбаю сячкарнi. Праз гэтае калецтва яго i ў войска не ўзялi, таму жанiлiся яны з мацераю ў той год, як пачалася вайна. Людзi якраз у бежанства ўцякалi, спярша здалёк, недзе з-пад Сувалак, – мазуры ўсё. А на другi год, калi фронт падышоў блiжай, ускораўшы пажаць толькi жыта, выправiлася ў дарогу iхняя вёска.

Але за вёрст дваццаць ад дому, ужо ў лесе, бежанцаў насцiг фронт: з-заду стралялi з гарматаў, нiбы хто грукаў вялiкiмi дзвярмi, аж дрыжала i прыгiналася ўсё. Звар’яцелыя ад страху людзi сталi падганяць коней, фурманкi збiлiся, заторыўшы дарогу. Ламалiся наладаваныя збожжам ды розным пажыткам вазы, iрвучы гужы, наравiлiся спуджаныя конi. Падняўся гвалт, крык. Рыкалi напрывязваныя да драбiнак каровы, выскачыўшы з вазоў, ляцелi на злом галавы авечкi, плакалi, адбiўшыся ад мацярок, дзецi.

Засцiгнутыя гэтай нечаканай стралянiнай, не ведаючы, куды дзецца, людзi пачалi варочацца дадому – найболей з малымi дзецьмi i старыя.

А маладзейшых страх гнаў далей, у гэтую невядомую прорву свету: гаварылi ўсе, што немцы гвалцяць дзяўчат, адразаюць iм грудзi.

Выбраўшыся з лесу i апярэджваючы адзiн аднаго, бежанцы ехалi полем, дратуючы няспелы, яшчэ сiвы авёс, лапушыстыя картоплi i белую, звiнючую ад пчол грэчку. Над дарогаю вiсеў, асядаючы ў збожжы, едкi, сухi пыл.

Быў канец жнiўня – стаяла пякучая, астатняя перад восенню гарачыня. Не ўставала, падбiўшыся хадою, быдла. Дух забiваў саладжавы смурод. Яго нясло ад спруцянелай, раздутай, як горы, скацiны. Яе нiхто не закопваў. Укiнуўся мор, памiралi людзi – пры дарогах аставалiся свежыя капцы магiлак з тонкiмi, высечанымi наспех сырымi крыжыкамi. Змучаныя, знэнджаныя дарогаю людзi сцякалiся ў Мiнск – тут iх ужо садзiлi на поезд. У вагоне i разрашылася Iмполева мацi – нарадзiўся Платон, старэйшы Iмполеў брат.

Бежанцаў прывязлi за Самару, у нейкi чужы, якога яны дагэтуль не чулi, горад Бугуруслан. Усё там было нязвыклае – людзi, iхняя гутарка i нават адзежа: кабеты насiлi сплеценыя ў поясе з доўгiх, у розны колер, аборак спаднiцы.

Iмполеў бацька рабiў на чыгунцы, «лячыў», перавязваючы дротам, старыя, патрэсканыя шпалы. Новых не хватала – iшла вайна, потым пачалася рэвалюцыя. Iмполеў бацька ўсё гэтаксама «лячыў» шпалы – чыгунка патрэбна была ўсiм.

Тут, якраз у гэту калатэчу, i знайшоўся Iмполь. Праз год-два ўсё ўляглося, але настаў голад. Дажджу не было з самае вясны. Першы раз захмурылася на Iлью, але дождж толькi папырскаў зямлю, запахла горкiм пылам, як пахне жалеза, i з хмары пасыпалiся чэрвi – сiвыя, з чорнымi галоўкамi, валаснi. Яны кiшэлi, скручваючыся ў клубок i прытка паднiмаючы свае чорныя галоўкi.

Трэскалася зямля – уваткнеш у шчылiну кiёк, i ён iдзе – як на той свет. На дрэвах, скручваючыся ў трубку, сохла зялёнае лiсце. Як у напаленай печы, яно не паспявала зжоўкнуць.

Бежанцы хлынулi назад, дадому – у той год якраз скончылася вайна i каля Мiнска ўстала новая гранiца.

Iмполю быдта ў сне помнiцца вагон, шырокiя дашчаныя нары – iхняя сям’я варочалася дадому. Яму тады браўся трэцi год. Далей ужо ведаў з таго, што расказвала мацi, калi ён падрос.

Ехалi доўга – поезд гадзiнамi стаяў сярод поля з чорнымi, выгаранымi адхонамi каля чыгункi, там, дзе на сухую, як порах, траву ўпала з паравоза iскра. У жаўтаватым высокiм дыме, нiбы ў хмарах, хавалася слепаватае сонца – гарэлi лясы. Расцягнуўшыся бясконцым шнуром, ляцела чырвоная кабылка – саранча.

З вагонаў на доўгiх, мусiць, знарок зробленых дзеля гэтага, насiлках выносiлi нябожчыкаў – бежанцы пухлi i памiралi ад голаду.

Перад самаю гранiцаю, ужо ў Мiнску, вынеслi з поезда Iмполевага бацьку – ён захварэў на гiшпанку, у яго была гарачка.

Ужо адсюль, з Польшчы, мацi падавала на розыск. З-за гранiцы ў Дубатоўкi прыходзiла папера, што весцяў пра бацьку няма. Але ёй не верылася. Завязаўшы ў белую, выцвiлую хустку паўкапы яец, яна хадзiла за блiзкi свет у нейкую вёску да варажбiткi, i колькi тая нi варажыла – каля чырвонага караля заўсёды стаяла чорная карта – смерць.

Бацька так i не знайшоўся.

Мацi, выплакаўшы сваё гора, асталася з iмi двума.

Але адною бяда не ходзiць: старэйшы бацькаў брат не аддаваў зямлю – ён з бацькам быў не аднае мацеры. Толькi пасталеўшы, Iмполь разабраўся, што да чаго. Iмполеў дзед быў прымак – прыйшоў ён у Дубатоўкi на чужое. Кiнуўшы пры грудзях дзiця, без пары памерла першая дзедава жонка – жанiўся ён другi раз, браў таксама ўдаву. Ад яе i быў Iмполеў бацька. Права на спадчыну ён не меў.