Annalisa Hartmann - Mitschwingen

I gseh d Jeger. I bi ja nes Waudhorn.

O öich, d Reh, chan i gseh. Öii schüchä Blick, öii Gümp über Liechtige.

I kenne öich, öii Tonartä. Öii Versteck. Öii Sehnsücht, öii Tröim. Öies Schwigä. U i däm Schwigä öii Frage.

Schwingfescht-Sinfonie steit uf em vorderschtä Blatt uf em Notäpuut. Das kennet dir doch aui. U glych – oder grad drum – isch der Saau vou. Glych hocket dir aui gspannt uf öinä Stüu u wartet, dass mir ändlech aföh spile. Dir weit die Kläng immer wider vo üs ghöre.

U mir mache öich dä Gfauä:

Är Ja?

Ig –

Är Ja?

Ig Sorry, fausch gwäut.

Es spiut wider einisch öpper Klavier. I stah zungerscht ungä im Bahnhof, dört am Träffpunkt bi denä nöiä rotä Bänkli, wo aui zäme schnurre, ihri Rougöfferli umäzieh: dört, wo mä ds Gschirr vom Spettacolo ghört chlefälä. U ds Klavier steit ja zoberscht uf der Galerie. Aber die fine Tön dringe dür au das Gschnurr, au die Stimme, au das Gchlefu zu mir düre.

I stah eifach da u lose. Ds Stück kenn i nid. U i bi mir o gar nid sicher, öb das würklech es Stück isch oder nid eifach ä Improvisation. Die Vorstellig, dass grad jetz öppis entsteit, gfaut mer sogar no besser. Umso meh berüehre mi die Harmonie, wo da öpper, won i nid ämau gseh, zwöi Stöck ob mir dürä Bahnhof schickt. Es würd mi scho chly Wunger näh, wie dass der Pianischt oder d Pianischtin usgseht. Aber i däm Momänt stimmt’s für mi, däm Gheimnis nid ufä Grund z gah. Eifach blybe z stah und Fröid z ha, dass da öpper isch, wo fyni Tön aschlaht, die Tön, won i gärn ha. Öpper, wo bereit isch, ar Gseu­schaft öppis z gäh. Oder wo eifach grad Fröid het, dass da es Klavier steit, wo mä darf bruuche.

I blibe stah, bis die letschtä Tön verklunge sy. Dass mi die Musig jetz grad so drusbringt, das isch nume wägem Schwing­fescht, das isch mir bewusst. Sit em Schwingfescht stahn i völlig näb de Schueh. Und i ha ds Gfüu, dass mir das au die Lüt ir Bahnhofshauä o grad agseh. Dass si mi aluege und für sich dänke: Die het’s schön. Settigi Gfüu sött mä ha!

Won i de irgendwenn glych no ufächume i erscht Stock, chunt grad so nä Frou mit churzä violettä Haar u Tattoos uf mi zue. Eini vo denä Frouä, won i säuber nie chönnt sy und wo mir vilech grad wäge däm immer so gfaue. Si fragt mi, was i vo Bruef sygi, und i säge Journalischtin. Jetz weiss die Frou grad nid so rächt, wie sie muess wyterfahre. Uf jedä Fau faht si när vor Unia afa schnurre u vom Frouästreik u vor Glychstellig u vo Gsamtarbeitsverträg, vor Gastronomie u vor Pfleg. I hange ja immer no mynä eigetä Gedanke nache, drum mahn i jetz nid zuelose, o we mir ihri violettä Haar sympathisch sy. D Unia kenn i ja scho. D Unia isch öppis guets. Drum tuen i ihrä dä Gfauä und ungerschribe das Papier, erkläre mi bereit, jedä Monet drüäzwänzg Frankä z zahle. I säge ihre aber o grad derzue, dass das würklech ä Usnahm isch und dass i’s eigetlech hasse, wen i uf der Strass aaquatscht wirde.

Won i schliesslech mys Bankchärtli zückä, für myni IBAN azgäh, zeigt si bau no meh Fröid aus na der Ungerschrift.

Was, du bisch bir Alternative Bank! I liebe so Mönsche!

U das macht mer scho no Fröid, dass so eini mit violettä Haar das zu mir seit. Aber won i när mit der Kopie vo mym Mitglidervertrag im Rucksack wyterzieh i Richtig Migros und mir das mit derä Unia nomau chly überlege, bin i mir ufzmau nümm ganz sicher, öb i das jetz ha gmacht, wüu mir der Frouästreik no so presänt isch, wüu mi die Musig grad so het drusghoue oder eifach wüu i früsch vertröimt bi.

Es fröit mi, die Lüt vom Land z gseh. D Burä uf dä Traktore, d Töfffahrer, d Manne uf em Dorfplatz, wo un­ermüedlech ihres färngstüüretä Outo usprobiere. D Geisse, wo mer jedes Mau hingernachä louffä, wen i a ihne verbychume. Es fröit mi, eifach chly necher dranne z sy a auem.

Suure Mocke steit uf der schwarze Tafälä am «Löie». Das tönt eigetlech no fein. Ä churzä Momänt dänken i drüber nache, am Ungglä Polä z schribe, dass i z Wiftrech bi und mys Interwiu öppä am sächsi fertig isch und dass mer de grad gäbig Zyt hätte, für zäme sonä suure Mocke z ässe. Aber när chunt mer z Sinn, dass i ja sit däm Abe mit dä Bomfritt chum no öppis abä bringe. So wien i scho d Bomfritt säuber fasch nid ha abä bbracht. Stäbli um Stäbli. Und sit däm Momänt dert i däm grossä Feschtzäut am Schwingfescht han i mi ja nie meh richtig erhout.

Suure Mocke. Das isch ja scho chly typisch, dass mä das da ussä aschribt. Nüüt vo Super Bowls oder vegan oder Tschia. Aber we mä gar nüüt abä bringt, so wien i, de spiuts o gar ke Rouä, öb’s jetz suure Mocke oder Super Bowls git.

Eigetlech isch es no muetig, nüüt z ässe vor somene Termin. We mä im «Löie» mit eme Dorfpolitiker abgmacht het, mit eme Gmeindrat, wo wott Gmeindspresidänt wärde u drum ar ganze Houptstrass entlang uf jedem Plakat syni Zähn zeigt.

Mys Konzept für die Vorschouartikle isch es, zäme i Fürabe z gah. Sprich: zäme ga nes Bier z näh. Vilech hätt i gschider no öppis ggässe vorhär, dass es nid so yschlaht. Aber sogar die Sorg rückt i Hintergrund vor luter Fröid, dass i hüt chly necher a auem dran bi. Das heisst, necher a ihm dran bi, däm Schwinger. Plötzlech toucht da no die Idee i mir uf, dass Wiftrech ja gar nid so wyt wäg isch vo sym Huus. Wenn jetz es Outo ar Houpt­schtrass wür ahaute u öpper d Schibä abälah, de chönnt i doch sicher sy, dass är’s isch.

Nume öppis macht mer chly Angscht, won i hinger em Brunnä uf em Dorfplatz hocke, am färngschtüüretä Outo zueluege u warte, bis es füfi wird u der «Löie» uftuet. Nämlech d Vorstellig, dass er tatsächlech würd da häre cho, sys Outo würd parkiere, u när, ohni mi z gseh, i dä Waffäladä inägah. I ds Waffenhaus Schneider. Grad nä­bem «Löie». Wüu dert inä chönntin ihm nid nachägah. I wott dert nid ämau i ds Schoufänschter inä luege.

S isch mer scho klar, dass är mit Waffä z tüe het, wen er ja Jeger isch. Dass är weiss, wie schwär sech so nes Gwehr afüut. Dass är weiss, wie fescht dass mä muess abdrücke. Dass er das gnau im Gschpüri het. So Sache, won i nie würd wöuä wüsse u im Gschpüri ha. Und es isch klar, dass so nä Jeger o irgendeinisch i irgendä Waffälade inä muess. O we das no so unsympathisch isch.

So ganz bring i die Sache i mym Chopf eifach no nid zäme. Är mit syne liebä Ougä u nes Gwehr. Syni grosse Häng, won i a däm Abe mit dä Bomfritt immer wider ha müesse aluege, wüu si mer so hei gfaue, u won i am liebschtä i myni chlinä Häng hätt gno und sä hätt ghäbt und gluegt, wie sech das afüut. U mys Härz het scho ganz fescht gchlopfet, won i nume dra ddänkt ha. So fescht, dass i gar nümm aune Wort ha chönne fouge, wo a däm Abe sy gredt worde, und jetz Angscht ha, dass i denn wäg mym Härzchlopfe irgendöppis Wichtigs ha verpasst.

U plötzlech han i o chly Angscht, dass är das zimlech blöd chönnt finge mit der Unia. U überhoupt mys ganze Läbe, won i so füehre, wen i nid grad amnä Schwingfescht bi, auso fasch immer. Aber bevor dass i a däm cha fertig studiere, isch es scho füfi, und i muess mit em Gmeindrat i d Höhli vom Löi.

Är bsteut nume es Minerau, und i troue fasch myne Ohre nid. Aber är meints ärnscht. Är syg nid der klassisch Biertrinker. Und är heig de när no ä Sitzig. I bi haut di klassischi Biertrinkerin, und drum bsteuen i o myni Stange, säge däm Gmeindrat aber derzue, dass i de wäge däm scho no im Stand wirde sy, das Gschpräch z füehre. Är lachet nume.

Di Serviceagsteuti het nid viu z tüe, am füfi sy mir no di zwe einzigä Gescht. Drum chömä üsi Getränk schnäu. Si steut mir ds Wasser häre und ihm ds Bier.