Logan J. Davisson - De Kleuren Van Een Optimistische Wereld

In de therapie wordt de getroffen persoon specifiek voorbereid op het leven na de therapie als hij of zij zich bewust is geworden van hoe zijn of haar winkelverslaving zich überhaupt heeft ontwikkeld. Samen met de therapeut worden noodplannen opgesteld in geval van een terugval. Dit omvat onder meer de reeds genoemde eerste hulpmaatregelen. Vooral aan het begin van de therapie moeten mogelijke terugvallen worden verwacht. Er is niets ongewoons aan regressie in de loop van de therapie en het is zelfs noodzakelijk om een grote stap in de goede richting te zetten. De getroffen persoon moet leren om op de bal te blijven en niet ontmoedigd te worden.

Er kan geen uitspraak worden gedaan over de exacte duur van de psychotherapie zonder rekening te houden met het individuele geval. De duur van de psychotherapie is in principe afhankelijk van verschillende factoren. Het verloop van de therapie en het doel van de therapie bepalen onder andere de individuele duur. Het verloop van een therapie is niet voorspelbaar, moeilijke situaties in het dagelijks leven kunnen ertoe leiden dat de winkelende verslaafde steeds weer terugvalt, wat het proces steeds weer verlengt. Als er ook sprake is van een gebrek aan gezins- of vriendschappelijke steun, kan worden uitgegaan van een langere duur. Uiteindelijk bepaalt de omvang van de koopverslaving de duur van de therapie en het afgesproken therapeutische doel. Het doel van de therapie wordt meestal aan het begin van de therapie overeengekomen tussen de patiënt en de therapeut en moet in het beste geval onthouding en veiligheid zijn met de aangeleerde maatregelen en de daaruit voortvloeiende controle. Patiënten moeten uitgaan van een minimale duur van zes maanden, ongeacht het verloop van de therapie en het doel van de therapie. Een therapiesessie duurt meestal 50 minuten en in het geval van gedragstherapie vindt meestal één keer per week plaats. Indien gewenst kan de frequentie worden verhoogd tot twee tot drie keer per week, vooral in het begin.

De kosten van psychotherapie worden gedragen door de wettelijke ziekenfondsen, ondanks het feit dat winkelverslaving nog niet als een erkende ziekte is geclassificeerd. Particuliere verzekerden moeten de psychotherapie zelf betalen, afhankelijk van de aangeboden diensten. Als de financiële mogelijkheden beperkt zijn, is een groepstherapie het goedkopere alternatief.

Na afloop van de psychotherapie voelen veel mensen zich nog steeds onvoorbereid op een leven zonder therapie. De getroffenen mogen hier echter niet onder de indruk van zijn, want het is een volstrekt normaal gevoel. Het is belangrijk om te weten dat de therapie van groot belang was voor de persoonlijke ontwikkeling. De getroffene heeft veel geleerd over zichzelf en zijn leven en heeft de nodige maatregelen gekregen om met zijn koopverplichting om te gaan. Therapie moet altijd gezien worden als een kans om iets over jezelf, je medemensen en het leven te leren. Ondanks het feit dat psychotherapie nog niet volledig wordt erkend in de huidige samenleving en dat sommige mensen veel vooroordelen hebben, is het de beste manier om in het reine te komen met jezelf. De angst voor terugval vergezelt de meeste mensen die de rest van hun leven therapie hebben ondergaan. In feite is een verslaafde nooit helemaal genezen. Juist omdat kopen een maatschappelijk erkende daad is, zal de betrokkene herhaaldelijk worden blootgesteld aan aanbiedingen en verleidingen. Waarschijnlijk zal hij zijn hele leven opnieuw en opnieuw tegen dit gevoel moeten vechten. Wie zich er echter van bewust wordt hoe succesvol hij of zij zijn verplichting om te kopen al heeft overwonnen en zich bij een aantal gelegenheden tegen een aantal aantrekkelijke dingen heeft verzet, zal het zelfvertrouwen krijgen om zich tegen deze verplichting te kunnen verzetten.

Zelfhulpgroepen

Een andere belangrijke stap in de strijd tegen winkelverslaving is om naar een zelfhulpgroep te gaan. Zelfhulpgroepen kunnen ook bezocht worden als aanvulling op de individuele therapie. Ze moeten echter vooral na afloop van de gedragstherapie nog steeds bezocht worden als een langetermijnmaatregel tegen winkelverslaving. Een verslaving wordt nooit als volledig genezen beschouwd en iedereen die ooit door het kopen van een verslaving is getroffen, loopt altijd het risico op een terugval. Vooral in moeilijke of stressvolle levenssituaties moeten de betrokkenen er niet voor terugschrikken om hun gedachten en angsten binnen een zelfhulpgroep aan de orde te stellen als ze bang zijn om terug te kunnen vallen.

Zelfhulpgroepen zijn zelforganiserende verenigingen van mensen met dezelfde problemen en dienen de uitwisseling van informatie, wederzijdse motivatie en sympathie. Hoewel de anonimiteit van de meeste groepen geen wetenschappelijke effectiviteit aantoont, zien veel getroffenen zelfhulpgroepen als zelfhulpgroepen, niet in de laatste plaats omdat op deze manier sociale contacten kunnen worden gelegd. Zelfhulpgroepen kunnen de juiste stap zijn, vooral wanneer de getroffenen zich door hun verslaving grotendeels sociaal hebben geïsoleerd. Het gevoel eindelijk begrepen te worden en niet alleen te zijn in de wereld met deze ziekte is een grote opluchting voor veel verslaafden.

Wie nog niet diep in de schuldenspiraal zit, een licht uitgesproken winkelverslaving heeft of zichzelf als risicovol beschouwt, kan naast de bovengenoemde eerste hulpmaatregelen een zelfhulpgroep bezoeken. Daar hebben de betrokkenen de mogelijkheid om met anderen informatie uit te wisselen over verslaving en mogelijke dagelijkse strategieën. Daar kan een open dialoog ontstaan over het gemeenschapsgevoel dat zich ontwikkelt en door gesprekken over verslaving en eigen gedrag kan schaamte stap voor stap worden verminderd.

Het delen van successen, d.w.z. het weerstaan van de dwang, kan ook helpen bij dergelijke successen. Getroffen mensen kunnen de moed hebben om te praten, tips van anderen te krijgen en te leren dat andere mensen kunnen omgaan met winkelverslaving en het hebben geaccepteerd. De leider van de zelfhulpgroep is meestal een getroffen persoon die de verslaving al met succes heeft overwonnen en dus als mentor kan optreden.

Als de betrokkenen zich sociaal hebben geïsoleerd, kan een zelfhulpgroep belangrijk zijn om de sociale contacten te herstellen. Contacten en vriendschappen uit het verleden moeten echter weer worden opgenomen om een zekere normaliteit in het dagelijks leven te brengen. Als de verslaafde alleen contact heeft met mensen die verslaafd waren of ook verslaafd zijn aan kopen, kan het snel gebeuren dat de vriendschap die hieruit voortvloeit alleen over de verslaving gaat. Er bestaat een te groot gevaar dat het omgaan met verslaving een centraal thema wordt in het dagelijks leven van de getroffenen. Vaak zijn relaties tussen verslaafden slechts doelgerichte relaties die dienen om zichzelf te bevestigen en worden gekenmerkt door blijvende onderlinge vergelijkingen. Met de hulp van een therapeut moeten winkelende verslaafden proberen om hun sociale structuur, die uiteengevallen kan zijn, te herstellen of een nieuwe structuur uit te werken. Voor nieuwe sociale contacten kunnen bijvoorbeeld hobby's worden gebruikt, waarbij contacten gemakkelijk en zonder winkelverslaving kunnen worden gelegd. Nieuwe bekenden moeten echter snel op de hoogte worden gebracht van de winkelverslaving om niet het risico te lopen op een terugval door gezamenlijke vrijetijdsactiviteiten.

Hoewel winkelverslaving - nog - niet duidelijk als ziekte is geclassificeerd, is het ziektebeeld met zijn symptomen relatief duidelijk en gemakkelijk te begrijpen. Het kan vooral omschreven worden als een vicieuze cirkel en een neerwaartse spiraal die pas na jaren ten einde loopt. Winkelen verslaving komt griezelig en vaak onopgemerkt, het begint met de sociaal erkende frustratie aankoop en eindigt in echte shopping rushes, waarin de getroffen mensen zich aan het eind afvragen: "Waarvoor heb ik eigenlijk alles gekocht?