Logan J. Davisson - De Kleuren Van Een Optimistische Wereld

Hoewel winkelverslaving geen verslaving is die afhankelijk is van een stof, net als alcoholverslaving, werken de hersenen niet in het voordeel van de eigen gezondheid door het vrijkomen van hormonen die uit balans zijn. Het inzicht om verslaafd te zijn aan kopen omvat niet alleen de kennis zelf. Inzicht in de afmetingen van het probleem is er een van. Het kan de getroffenen helpen zich bewust te worden van de effecten op de hersenen en te begrijpen dat de hormonale onevenwichtigheid in de hersenen opnieuw in evenwicht moet worden gebracht. Net als bij stofafhankelijke verslaafden is dit proces meestal langdurig.

In wezen kan een stapsgewijze formule tegen koopverslaving worden onderverdeeld in drie centrale stappen. In het begin is er het reeds uitvoerig genoemde inzicht in koopverslaving. Getroffenen moeten hun gedrag leren begrijpen. Dit omvat niet alleen de toelating, maar al de volgende stap: Wanneer wil ik kopen? Ben ik me op dit moment verveeld of ben ik gestrest of gefrustreerd? Is er een systeem voor mijn winkelaanvallen? Als het eigen gedrag voor zichzelf transparanter wordt, wordt het ontwerpen van mogelijke tegenmaatregelen veel gemakkelijker gemaakt. De eerste belangrijke stap is om de betrokkene bewust te maken van de gevolgen van zijn koopverslaving, financieel, psychosociaal, interpersoonlijk, en te erkennen dat er emotionele oorzaken zijn voor koopverslaving.

Op de tweede plaats komt dan de verandering in het koopgedrag, waarbij de hier genoemde eerste hulpmaatregelen een centrale rol spelen.

De derde stap is hulp van buitenaf. Dit moet een gedragstherapie, een zelfhulpgroep en een schuldhulpverlener zijn. Vrienden en familie of in ieder geval een vertrouwenspersoon moet in het beste geval al in de eerste stap worden geïnitieerd.

Hoewel een uitgesproken verslaving aan winkelen therapie vereist, zijn hier belangrijke maatregelen in de strijd tegen dwang te vinden. Als u zich bewust bent van de neiging om zelf verslaving te kopen, kunt u zich ook oriënteren op deze praktische eerstehulpmaatregelen.

Behandeling met medicijnen heeft weinig zin, omdat je actief moet werken aan koopgedrag. Als winkelverslaving een neveneffect is van depressie of andere psychische stoornis die behandeling vereist, kan behandeling met medicijnen zinvol zijn in overleg met een psychiater en therapeut. Gedragstherapie wordt echter nog steeds aanbevolen. De combinatie van toepassing van eerstehulpmaatregelen, gedragstherapie en zelfhulpgroepen zijn belangrijke stappen uit de winkelverslaving. In ernstige gevallen wordt een dergelijk algemeen behandelplan aanbevolen.

Getroffenen moeten zich ervan bewust zijn dat hun winkelverslaving goed wordt behandeld, maar nooit volledig kan worden genezen. Er is een psychologische neiging om verslaafd te raken en er is altijd het gevaar van terugval, vooral wanneer het leven stressvol wordt. Dit besef is echter geen reden om de kop in het zand te graven. Als je je aan een paar tips en trucs houdt, kun je leren omgaan met winkelverslaving en een grotendeels onbeperkt leven leiden.

Eerste hulpmaatregelen

Indien de betrokkene tot de conclusie is gekomen dat hij of zij aan een koopverslaving lijdt, moeten eerstehulpmaatregelen worden genomen. Aangezien een koopverslaving wordt gekenmerkt door een gebrekkig geldmanagement, een gebrek aan zelfcontrole en een hoge focus op materiële goederen, beginnen de meeste van deze maatregelen precies op deze punten.

Dit omvat in de eerste plaats het openlijk omgaan met iemands ziekte en het vragen van steun aan vrienden en familie. Als er al therapiegesprekken hebben plaatsgevonden, moet de partner of familie worden geïnitieerd in de strategieën en tactieken tegen winkelverslaving. Op deze manier kunnen familieleden actief meewerken aan de implementatie. Als de partner weinig inzicht heeft en zelfs twijfelt aan de ziekte, kan hij in gesprek komen met de therapeut of deelnemen aan een bijeenkomst van de zelfhulpgroep. Als de gezinsondersteuning volledig wordt geëlimineerd, moeten de betrokkenen niet bang zijn om steun te zoeken bij een verslavingszorginstelling. Steun is immers een van de belangrijkste pijlers voor een succesvolle uitvoering van eerstehulpmaatregelen. Familieleden moeten dringend voorkomen dat ze de persoon in kwestie met beschuldigingen, kritiek of schuld bekendmaken. Ze moeten zich bewust zijn van de psychologische kwetsbaarheid en kwetsbaarheid en je liefdevol steunen en je niet laten beschuldigingen of "hoe kun je het zo ver laten komen?" zinnen vallen. Het kind is letterlijk al in de put gevallen, de getroffenen worden geholpen door actieve steun die gericht is op de toekomst en niet herhaaldelijk de stressvolle gevoelens en gebeurtenissen uit het verleden aanpakt.

Kredietkaarten en chequekaarten moeten als eerste maatregel worden uitgegeven of geblokkeerd en alleen contante betalingen mogen worden verricht. De betrokkenen worden dus gedwongen om alleen dingen te kunnen kopen voor het bedrag dat ze bij zich dragen. Het is aan te raden om dit bedrag niet te hoog te laten zijn, maar alleen het bedrag mee te nemen dat echt nodig is voor de aankoop. Op deze manier wordt de houding ten opzichte van geld veranderd. Voor deze stappen moet externe steun worden gezocht, zodat deze maatregel zonder compromissen kan worden uitgevoerd. De zwaar getroffenen kunnen, als de basis van vertrouwen het toelaat, zelfs hun financiën voor een bepaalde periode aan een andere persoon overdragen. Dit moet echter alleen worden gezien als een maatregel voor de korte termijn, in de eerste plaats voor zelfbescherming. De koopverslaafde moet eindelijk een nieuw koopgedrag leren op de lange termijn en mag niet voor onbepaalde tijd volledig arbeidsongeschikt zijn van alle financiële zaken. Het is belangrijk op te merken dat familieleden de getroffenen altijd met respect moeten behandelen en hen op ooghoogte moeten behandelen. Vanaf het moment dat hij om hulp vraagt, is hij zich terdege bewust van zijn problemen en wil hij gesteund worden en niet veroordeeld worden.

Confrontatieoefeningen in warenhuizen kunnen nuttig zijn. Het opzijzetten van dingen voor het betalen en het weer verlaten van de winkel zonder iets te kopen kan een maatregel zijn die koopverslaving kan tegengaan. Op deze manier kan de getroffene zijn of haar impulsen leren beheersen en zijn of haar eerste kleine succeservaringen vastleggen. Meestal verdwijnt de drang om iets te kopen als de betrokkenen zich tegen de sfeer van de winkelcentra of de voetgangerszone hebben verzet en aan de situatie hebben kunnen ontsnappen. Vanuit het oogpunt van gedragstherapie zijn deze oefeningen bedoeld om het vorige gedrag tegen te gaan.

Als er aankopen moeten worden gedaan die voorheen het voorwerp van verlangen waren, kunnen de betrokkenen eerst een kijkje nemen in de winkel onder begeleiding van een escort. De aankoop zelf mag pas de volgende dag worden gedaan, zodat de betrokken persoon de aankoopbeslissing kan heroverwegen en zich bewust wordt van de noodzaak van het product.

Voor de dagelijkse boodschappen helpt het om een boodschappenlijstje te schrijven en zich er nauwgezet aan te houden. Het helpt vaak om iemand te vragen u te vergezellen wanneer u aan het winkelen bent, zodat er niet van het boodschappenlijstje kan worden afgeweken. Het opstellen van het boodschappenlijstje kan het beste worden gedaan met een vertrouwenspersoon die in geval van twijfel de noodzaak van een bepaalde zaak in twijfel kan trekken. In de boodschappenlijst mogen geen zaken als "boter" of soortgelijke producten worden opgenomen. Het merk en de hoeveelheid moeten specifiek worden opgeschreven. Zo wordt de drang om "een kijkje te nemen" volledig opgeschort en wordt winkelen niet langer gezien als een euforische activiteit, maar misschien zelfs als een overlast.

Er moet voldoende tijd worden uitgetrokken voor de aankoop. Degenen die zich door de gangpaden haasten onder stress hebben de neiging om dingen in te pakken die ze niet nodig hebben of om de stress veroorzaakt door onnodig winkelen op die momenten te compenseren. Aangezien kopen het centrale probleem van de koopverslaafde is, moet hij bewust omgaan met deze actie en in geen geval overhaast door de gangpaden benadrukt met het doel om zo snel mogelijk te ontsnappen aan de "gevaarlijke" situatie en gewoon niet in een winkelwaanzin vallen. Integendeel, de aankoop moet bewust en vooral geconcentreerd zijn. Het doel is om controle te houden over het eigen gedrag.