Генадзь Аўласенка - Барсум атакує

– А табе што, асобнае запрашэнене патрэбна?!

Плазмер у юнака быў састарэлай канструкцыі, малазарадны, з невялікай прабіўной здольнасцю. Праўда, для чалавека і яе было больш чым дастаткова…

– Рукі, я каму сказаў!

Павольна, не спяшаючыся. Свенсан узняў рукі. У правай з іх усё яшчэ былі заціснуты грошы, якія засталіся пасля таго, як ён адлічыў прадаўцу кошт трох бутэлек. І рабаўнікі, вядома ж, не маглі не заўважыць гэтыя грошы…

– У яго ў руцэ грошы, Цім! – адазваўся ад дзвярэй другі з рабаўнікоў звонкім дзявочым голасам. – Забяры іх у яго!

– Колькі раз казаў табе: не называй майго імя! – узлавана крыкнуў той, каго дзяўчына назвала Цімам. – А ты… – гэта ўжо датычылася Свенсана, – давай сюды грошы! Толькі без глупстваў!

– Трымай!

Апусціўшы правую руку, Свенсан паслухмяна працягнуў грошы юнаку ў масцы. І калі той, не чакаючы ўжо аніякага падвоху, пацягнуўся за імі, правёз хуткі прыём, у выніку якога плазмер апынуўся ўжо ў руцэ Свенсана, як і сам ягоны ўладальнік.

– Цім! – адчайна крыкнула дзяўчына ў масцы, нерашуча ўскідваючы свой плазмер. – Адпусціце яго, бо я… я буду страляць!

– Страляй, Рэці! – паўзадушана прахрыпеў Цім, адчайна звіваючыся ў сталёвай хватцы былога космадэсантніка. – А ты… адпусці зараз жа, гад!

– Я буду страляць! – паўторна крыкнула Рэці, на гэты раз ужо са слязьмі ў голасе. – Буду страляць, не верыце?!

– Не веру! – сказаў Свенсан з усмешкай. – Тым больш, што плазмер у цябе несапраўдны! Цацка! Адзінае, што ён можа – гэта апячы мне руку. Ды і тое – не моцна…

– Плазмер сапраўдны! – усхліпваючы выкрыкнула дзяўчына. – Ён страляе!

– Да што ты кажаш!

Тут нервы дзяўчыны не вытрымалі і, расплакаўшыся ўжо ў поўны голас, яна выбегла з крамы, пакінуўшы свайго паплечніка на волю лёсу.

– Стой! – запознена выкрыкнуў прадавец, кідаючыся следам за ёй, але Свенсан свабоднай левай рукой паспеў яго затрымаць.

– Няхай бяжыць, – сказаў ён. – А мы лепш з гэтым пагутарым… А спярша здымем маску.

Сарваўшы з юнака маску, Свенсан адпусціў яго. Але лягчэй ад гэтага юнаку не стала, бо на яго адразу ж каршуком наляцеў прадавец і для пачатку закаціў няўдачліваму рабаўніку добрую аплявуху.

– Ах ты, паскуднік!

– Не біце, дзядзечка! – са слязьмі ў голасе выкрыкнуў юнак і адразу ж атрымаў другую аплявуху. – Я больш не буду!

– Не будзеш, не будзеш! – падцвердзіў прадавец, аж задыхаючыся ад злосці. – Я ўжо аб гэтым паклапачуся!

Ён заляпіў юнаку трэцюю па ліку аплявуху, потым, схапіўшы яго за шкірку, падвалок небараку да нейкіх амаль непрыкметных дзверцаў у бакавой сцяне. Расчыніўшы іх, шпульнуў юнака ў цёмны дзвярны праём.

– Пасядзі пакуль тут!

– А потым куды? – крыху запознена пацікавіўся Свенсан. – У паліцыю?

– Вось яшчэ! – прадавец хмыкнуў. – У паліцыю… сказалі таксама! Я лепш аддам яго Рыку!

– Рыку? – не зразумеў Свенсан. – А хто гэта, Рык?

– Вы не ведаеце Рыка?

Нейкі час прадавец недаўменна і нават з нейкі недаверам глядзеў на Свенсана.

– Банда Рыка курыруе гэты раён, – панізіўшы голас, патлумачыў ён. – За што тады я яму адсцёгваю кожны месяц кругленькую суму, калі кожны малакасос…

Нічога на гэта не адказваючы, Свенсан задуменна паглядзеў на ледзь прыкметныя гэтыя дзверцы. Задуменна і, адначасова, з трывогай, бо крымінальныя норавы Медэі былі яму добра вядомыя.

– І што Рык зробіць з ім?

– Што зробіць?

Прадавец паціснуў плячамі.

– Што хоча, няхай тое і робіць! Мне якая розніца!

І, як бы паказваючы, што размова скончана, зноўку зайшоў за прылавак.

– Гэты ягоны плазмер… што вы з ім збіраецеся рабіць?

Не адказваючы, Свенсан паглядзеў на плазмер у сваёй руцэ. Ну, і старэча! Сапраўдны музейны экспанат!

– Хочаце, падару яго вам? – прапанаваў ён прадаўцу, але той толькі спалохана замахаў рукамі.

– Ну, вось яшчэ! Мала мне непрыемнасцяў! І вам не раю яго ў сябе пакідаць!

– А я і не збіраўся, – сказаў Свенсан, усё яшчэ разглядваючы плазмер. Потым яму ў галаву прыйшла адна думка, і ён, асцярожна зняўшы верхнюю частку корпуса плазмера, крыху пакапаўся ў ягонай начынцы. Зусім крыху, а пасля зноў прывёў зброю ў ранейшы выгляд. Ну, ці амаль у ранейшы…

– Спадзяюся, вы не збіраецеся несці яго ў паліцыю? – занепакоіўся прадавец. – А то як бы…

– Я яшчэ не настолькі з’ехаў з глузду, каб звязвацца з мясцовай паліцыяй, – сказаў Свенсан і пайшоў, было, да выхаду, але каля самых дзвярэй зноўку спыніўся, паглядзеў на прадаўца амаль умольна. – А можа… можа, вы ўсё ж яго адпусціце?