Генадзь Аўласенка - Барсум атакує

– Лоран, каб стаць «дзікай кошкай», трэба нарадзіцца на Барсуме! – сказаў Свенсан ужо значна мягчэй. – А ты, як гэта не прыкра, нарадзілася на Медэі. І маці твая – не «дзікая кошка»!

– Я нарадзілася не на Медэі, – прашаптала Лоран, узняўшы, нарэшце, галаву. Свенсан не памыліўся, у вялікіх вачах дзяўчыны і сапраўды блішчэлі слёзы, якія яна адразу ж сярдзіта змахнула рукой. – І я ніколі не бачыла сваёй маці, я нават не ведаю, кім яна магла быць на самой справе…

– І ты вырашыла, што яна магла быць «дзікай кошкай»? – перабіў дзяўчыну Свенсан. – Не цеш сябе пустымі ілюзіямі, Лоран! «Дзікія кошкі» ніколі не пакідаюць на чужых планетах сваіх немаўлят жаночага полу!

– Але ж мая маці магла проста загінуць, – не зусім упэўнена прагаварыла Лоран. – Проста загінуць, і таму я засталася ў дзіцячым доме, а сяброўкі мамы… яе баявыя сяброўкі, яны проста не ведалі пра гэта…

– Ты выхоўвалася ў дзіцячым доме? – спытаў Свенсан, хоць гэта і так было ўжо зразумела пасля апошніх слоў дзяўчыны. – А хіба твой бацька… ці ты таксама не ведаеш, кім ён быў?

Дзяўчына нічога на гэта не адказала, але Свенсан усё зразумеў і без слоў.

– Лоран, калі б тваёй маці была «дзікая кошка», ты б ніколі не апынулася ў дзіцячым доме! – яшчэ больш мякка прагаварыў ён. – «Кошкі» ніколі не пакідаюць у бядзе дзяцей сваіх баявых сябровак, можаш мне паверыць!

Лоран зноў нічога не адказала, але Свенсан адчуваў, што ні кропелькі яе не пераканаў.

– Трымай!

Амаль не размахваючыся, Свенсан шпульнуў у бок дзяўчыны мініплазмер, які адабраў на папярэднім уроку ў аднаго з вучняў. Цацка была даволі важкай, а палёт яе імклівым, амаль імгненным… але Лоран перахапіла плазмер без усялякіх намаганняў. Адной рукой, дарэчы…

– У мяне добрая рэакцыя, – сказала яна, акуратна паклаўшы мініплазмер на настаўніцкі стол. – Хоць і сапраўды, нічога гэта не даказвае. Прабачце!

Павярнуўшыся, Лоран рушыла, было, да выхаду, але нечакана зноў спынілася, павярнулася ў бок настаўніка.

– Дык як наконт секцыі?

– Ніяк, – сказаў Свенсан і, убачыўшы адразу ж спахмурнеўшы твар дзяўчыны, таропка дадаў: – Проста прыходзь і ўсё. Заўтра ў сямнаццаць трыццаць. Што з сабой браць ведаеш?

– Ведаю! Дзякуй вам вялікі!

І, нечакана апынуўшыся зусім побач з настаўнікам, дзяўчына моцна абшчапіла ягоную шыю аберуч. Потым гарачыя яе вусны…

Добра яшчэ, што Свенсан у апошні момант паспеў крыху адхіліць галаву ўбок. Пацалунак, які прадназначаўся, хутчэй за ўсё, для ягоных уласных вуснаў, патрапіў на шчаку. Няголеную з учарашняга вечара, дарэчы…

– Што ты робіш?!

– Прабачце, містэр Свенсан! – ледзь чутна прашаптала Лоран, адпусціўшы, нарэшце, рукі і нават зрабіўшы крок назад. – Я не павінна была… але ж я… мне… Не ведаю нават, што на мяне такое найшло! Яшчэ раз прашу прабачэння!

– Містэр Свенсан!

І настаўнік, і вучаніца зірнулі ў бок выхаду амаль адначасова. Там, прыхінуўшыся плячом да дзвярнога вушака, стаяла дырэктар гімназіі, міс Глорыя Мерыдыт. Дакладней, місіс Глорыя, як у размовах паміж сабой заўсёды называлі свайго непасрэднага начальніка настаўнікі гімназіі, бо замужам іх дырэктрыса ніколі не была…

А, урэшце, для яе дваццаці дзевяці гадоў гэта яшчэ не трагедыя. Цікава толькі, як даўно яна знаходзіцца тут, у кабінеце?

– Прашу прабачэння!

Па сухасці, якая ледзь прыкметна, але ўсё ж прагучала ў голасе дырэктрысы, Свенсан зразумеў, што знаходзіцца тая ў кабінеце ўжо даволі працяглы час. І, вядома ж, на свае вочы магла назіраць недарэчны гэты пацалунак…

Ці ўсё ж не паспела?

– Я не вельмі перашкодзіла?

– Ды не, – сказаў Свенсан, адчуваючы сябе даволі няёмка. – Зусім нават не перашкодзілі. – Ён памаўчаў крыху, адначасова з гэтым чамусьці папраўляючы гальштук. – А ў вас да мяне што, маецца нейкая асабістая справа?

– Я проста хацела напомніць, што чакаю вас праз паўгадзіны ў сваім кабінеце. Вы, спадзяюся, не забыліся аб сваім абяцанні зайсці да мяне сёння пасля заняткаў? Гэта наконт той нашай нядаўняй размовы…

– Я памятаю, – зманіў Свенсан, які і сапраўды паспеў забыцца аб гэтым сваім абяцанні. – Зайду абавязкова!

– Вось і цудоўна!

Рэзка павярнуўшыся на высокіх абцасах, міс Мерыдыт выйшла з кабінета, нават ні зірнуўшы пры гэтым ні на Свенсана, ні на Лоран, якая, нізка апусціўшы галаву, стаяла на ранейшым сваім месцы. Потым Лоран узняла галаву і паглядзела на настаўніка.

– Прабачце, містэр Свенсан! – прагаварыла яна дрыжачым ад хвалявання голасам. – З-за мяне вас зараз чакаюць буйныя непрыемнасці! А ў вас іх і так хапае…