StaVl Zosimov Premudroslowski - SOBRE MUTANTES. Fantasía divertida

– - Claro que son Oryol!! – gritou Stasyan e intentou saír debaixo das garras dun monstro muscular do ceo. Pero a Águila desde a infancia, como todos os nenos, tiña medo a facer cosquillas e o seu desexo de esmagar a alcaldía e o impostor, fracasou. As moscas traizoadas polo pardal, con todas as súas forzas, ás e proboscis facían cóxegas no talón, as patas da aguia.

– - Wah wah wah wah!!! – riu con forza, un auténtico depredador do ceo, a situación xeográfica local, logo non o aguantou e despregou as súas poderosas garras. Gorrión endereitou os ósos da columna vertebral e tomou unha posición orgullosa.

– - Si! Eu son Arol, coma ti!! – Gorrión ladrou, baixando a voz, octava por cinco e golpeado contra un controis.

– - E que é, tos? – preguntou con máis calma Orel Stasyan.

– - Perdoa mentres voas. Pelar, fumar, ballear … – respondeu con cornos, bailando, gorrión.

– - Balel, dis? – o Predador que arruinou rabuñou o queixo coa súa segunda pata. – Por que tan pequeno??

– - Outra parodia!! Si?! – Sen pensalo, respondeu Stasyan, entrando completamente na valentía da arte.

– - Ei, volvín a sufrirme … – polo calvo águia. – E que é tan fermoso? Fuh, está podre? – Highlander engurrou o pico. – así suor

– - Non hai xeito, oh meu irmán maior! Simplemente, uh … – respondeu o pardal.

– - Tirado. – murmurou a mosca maior Honey, agora copiloto. – Diga que tiraches, non comín merda fresca e podre…

simplemente, come moito hotel.

– - Non coma merda, morón. – Stasyan conduciu.

– - Quen lle murmura? – Escoitei e indignouse, a aguia estaba atenta e mirou ao redor.

– - Son eu, a mosca do mel … – Quería presentarme, a mosca principal e a única no paquete, pero o gorrión avisouno co pico, balanceando dun lado para outro, xa que, co dedo índice, aos nenos está prohibido criar.

– - E para a fariña? Como se chama? – preguntou por sorpresa a Águila.

– - Nooo. O meu nome é Stasyan.

– - Stasyan?? ¿Armenos ou que?

– - E o mel son os meus intestinos. – o comezo foi un pardal.

– - Si, teño os seus intestinos e o meu nome é unha mosca Honey, o resto do corpo é todas as moscas – un home, e eu – mulleres – un estómago que non dixeriu o que se necesita por mor da estupidez. – a mosca máis vella foi esnaquizada e calada.

– - Está ben, pasamos por… pero que, un familiar tan pequeno? – e a aguia estendeu o peito.

– - E eu son… unha raza diferente…

– - Isto é comprensible, pero que non creceu?

– - Tiven unha vida dura: eu era un orfo irradiado.

En xeral, toda a vida, o ceo non flutou. – berrou Stasyan.

– - Que, botado da cela?

– - Peor, do zoolóxico, veño de Almaty, pero non sei onde. – Dixo Stasyan.

– - E voas cara a Rusia, din que a economía mellora.

– - Por que non estás voando a ti mesmo?

– - Eu?! Nooo, estou morto, quería alí.

– - Por que?

– - Si, hai actos, Eu, inmediatamente, á chegada, os oligarcas atraparánme e pecharanos a vida nunha gaiola ou farán un peluche. Ademais, eu xa tiña unha familia, un fillo. Ben, adeus, parente. – rematou a aguia e unha pedra, inmediatamente derrubouse, onde había un lugar en movemento no chan. Ao parecer: xerboa ou esquí ardida.

– - E onde voar e en que dirección? o gorrión preguntou por el, pero a aguia xa estaba lonxe e non o puido oír.

– - Estraño, non o fixeches baixo o nariz, pero viste algo arrastrándose no chan.

Stasyan e os seus motores bio observaron a aguia. – - Ben, Honey, cara onde imos?

– - Voa Cariño, oh señor!

– - Está ben, mosca, que camiño voamos.

– - Onde soprará o vento, imos voar alí, é máis fácil. – suxeriu o líder do enxame de moscas verdes adheridas.

E voaron polas estepas e bosques, a través de aldeas e cidades, parando só en montóns de merda, para alimentar o enxame e durante a noite.

Afortunadamente, o vento era xusto, só na dirección do Golfo do Golfo, e eles, examinando a terra desde o voo dun paxaro, xa se fixeron indiferentes para os seus desexos; voan a Rusia ou a Turkmenistán. Por iso, non houbo un obxectivo actual, pero a dependencia radioactiva dos corpos e moscas de Stasyan, ao afastarse da fonte do medio de radiación, provocou picor do tracto gastrointestinal e insomnio somnolento. Sufriron, pero sufriron, porque non che rabuñarás as tripas, especialmente polo medio?! Isto non é un burro e non unha cabeza, onde estendeu e esfregar – esfregar, a súa nai, a pel… Kaif. Pero o intestino ao picazón ou o fígado?! Estaño!! E intentaron precipitarse, coa boca aberta: á esquerda ou á dereita; agora atrás e cara atrás; agora baixou, entón… pero subiu – a picazón diminuíu, a medida que a radiación solar se intensificou, pero non permanecerás no espazo durante moito tempo. É máis difícil respirar, o osíxeno non é suficiente e os intestinos se conxelan. En xeral, Stasyan decidiu voar cara a onde a terra brilla con radionúclidos e desde tal altura este brillo apareceu na rexión de Ucraína, é dicir… En xeral, Stasyan decidiu voar a Chernóbil. Un porco sempre atopará sucidade e un irradiado atopará radiación. Instinto. E asegúrese de pasar por Chelyabinsk, a rexión do River Tech… Entón suxeriu a súa voz interior. E esta voz interior chamábase simplemente Lingua. E se a Lingua trouxo a Kiev centos, miles, millóns de viaxeiros de mamíferos, é tan irradiada, alada e aínda máis.

E agora xa chegou a Chernobyl. E canto máis preto volaba, máis biseñou para deter o picor dos intestinos… Lepota. E non quedou no distrito de Abay, o sitio de proba nuclear, xa que quería cambios e innovacións. Quería ver o mundo, pero mostrarse a si mesmo, e agora navegou polo ceo: agora cara atrás, agora de lado, agora cara atrás, agora primeiro, despois de pés. E de súpeto, coma unha aguia, viu nun cacho, unha pila cun buraco, e os ollos asomaron. Stasyan colgouse no seu sitio boca arriba, perpendicular ao chan… E??!

Bdshch!!!! – o terceiro reactor da estación atómica de Chernobyl Electra tronou no último século XX ou no milenio. A xente volveuse tola e fixo «milagres». A xente sentiu todos os incidentes dunha explosión nuclear. Pero a Terra sufriu máis ou non?! Ela chupou toda a radiación e engordouse. Pero iso para alguén é a morte, para outros é o nacemento e a vida. A Terra non vai ser peor, hai verdor ou é negro como o alcatrán, é para ela, pero para os que viven?! Entón non temos que salvar a nai da Terra e non o tipo de nai para nós. Somos parásitos para ela, non para nenos… Necesitamos salvar a nosa: nós, os rusos, necesitamos salvar a nosa alma; Os alemáns, chineses e outros pobos da terra, precisan salvar, por suposto, aos americanos; pero os estadounidenses precisan gardar os burros… A quen é máis caro, máis precisamente, a quen doe, e a quen xa ten algo, non garda, por exemplo, unha man ou un nariz: son a alma, e nós somos o cu?! Pero o feito de que a morte sexa para alguén é vida para alguén. E aínda que coa fariña da mutación convértense en dependentes do medio ambiente. Tanto a xente que ten osíxeno como mutantes, chamámoslles iso, dependen dos radionúclidos. No campo da morte non tan recente formouse unha nova forma de vida, descoñecida, que se chamou a «Gran Galupiya». E os galops tampouco coñecían o seu aspecto neste mundo, como a xente sobre a creación do mesmo mundo desde o seu punto de comprensión, só suposicións e suposicións e as grandes galupas adaptadas a vivir en madrigueras, como gophers ou cans de prado, cuxos labirintos vivían, e por riba. os mencionados dunha sobredosis instantánea simplemente morreron. Ninguén os rescatou?! A xente non está a salvar a xente, pero aquí hai algúns malditos. Pero nos pregamentos da morte, apareceu unha nova vida de mutantes, non foi o organismo vivo o que mutou, senón a conciencia, senón máis sobre iso e para a receita do Creador.