StaVl Zosimov Premudroslowski - SOBRE MUTANTES. Fantasía divertida

– - Non, fillo. Agora mesmo – dixo o décimo. – Ah, volvín falar!!!

– - Chegue ao punto!! – Zaral Zasratich.

– - Ah si. Separáronse nos segundos postos, e quen o atope, traerá máis. Aquí

– - Ben, supoñemos que os otmazas…

– - Ben feito!!! – gritou inesperadamente Cherevich baixo a orella do cranio. Saltou uns tres metros e aterrou. Cherevich espetoulle o cráneo de xeito glamuroso e, achegándoo importante aos loitadores, aplaudiu a todos na cabeza. n-Sam, o seu exaltado sen a grandeza da torre, Generalisifílise de todo Galupov, a súa presidencia, o Señor Supremo, Semisrak será informado persoalmente da súa devoción a El e a toda a Galupiya.

– - Grazas polo agasallo gratuíto, fillo! – Os soldados gritaron tranquilamente no mostrador e bailaron varias técnicas de hip-hop de cinco cuartos ao ritmo.

– - E agora.., – continuou Cherevich. – Arresta este rebelde!! – e apuntou a un cráneo preso na area, que intentou coas patas, apoiouse e sacalo. Os soldados, sen dubidalo, topáronse con Cerevich, que non o esperaba, sonrindo e comezaron a darlle unha patada.

– - Agarda! – gritou Casulia e axudou a saír. – quen máis pegue ao Reverendo quedará sen comida!!

– - Pero o xeneral é o noso pai e compañeiro?! – responderon os loitadores en coro. – E isto, como dixo o padre Zasratich, non se atopa atrás.

– - Está ben, tranquila!! – berrou Casulia Zack. – Ata agora a ninguén se lle deu dereito a cancelar a orde do Señor. E a aqueles que non o saben, lémbrao … – E ela volveuse ao xeneral. – Querido Zasratich, a si mesmo, a súa exaltada sen torre, a xeneralización de todo Galupov, a súa presidencia, o señor supremo, Semisrack nomeou persoalmente á reverenda Cherevich Chmor Iko Top Wau Starost viaxe de negocios persoalmente no Consello non programado de Nora, e vostede, xeneral Cráneo, protexido parte de toda a nosa empresa.

E o que lle dixo persoalmente é só un bufo. Non hai testemuñas. E eu, os dedos sen cerebro, a túa nai e enfermeira, e mesmo o comandante e profesor de disciplina…

– - Ah, mira, aférrase! – notou o décimo e, mirando o gorrión, logo levantou o cranio cara ao ceo e gritou. – Aaaaa!!! Volvo a falar!!! Heheheyyyy!!

– - Quen é el? preguntoulle o cranio e, collendo o gorrión, pateoulle a Stasyan na cara. Por medo, Stasyan inmediatamente comezou a comprender e falar a Galupsky.

– - Eu son Stasyan. Xusto Stasyan. – e perdeu a consciencia.

– - Está ben, no tambor quen é, pero é radioactivo e irá a buscar comida. Pero empregaremos economicamente. E non o relaxes todo o camiño, non temos o suficiente e, polo tanto, tamén o buscas. Dende que é, hai outros coma el. ¿Está ben?

– - Si, sobre o noso tapete. – responderon todos con coro.

Casulia subiu a un pardal, que resultou ser lixeiramente máis grande que ela, e dobrou os fragmentos e sentouse nun pardal inconsciente e comezou a cargarse como unha batería e resplandor.

– - Quédate para xantar!! ela mandou e todos se aliñaron nunha picadura. Ela chiscou a cada unha á vez.

– - E teño unha dobre porción! – declarou, axitando a Cherevich Chmor Iko.

– - Eu vou romper os cornos das costas – chegou Zasratich. – para o suplemento, por aí, no campo… O que atopas, todo é teu…

– - Zeka, pero eu son o principal? – berrou Cherevich

«En política, pero non no comedor», dixo Casulia. – Sentímolo, reverendo.

O resto achegouse pola mañá e ninguén notou a súa chegada. Non atoparon nada, pero os compañeiros deixáronlles a súa ración de dose. Zeka salpicou nelas e, en xeral, foron tratados de xeito condenado en especie, todo é masyovy, sen bazar, oh meu lector. Kipisha e presentando desde o lado non estaba, Maza Faka Si, guau!..

– - Maza Faka Si Guau!.. Maza Faka Si Guau!..

Stasyan, baixo o berro máxico da carne que o rodeaba, lentamente chegou a si mesmo e espertou. O seu estado non estaba cheo, metido chupado, medio enérxico. Abriu os ollos e viu un velo que se estaba disipando lentamente e diante del xa había os contornos de bolas negras galopantes. Despois de que se axustase o contraste, xa distinguía a silueta de estrañas criaturas.

– - Quen son eses ósos vivos sen carne? pensou.

– - Estes son Galupas. – respondeu a voz interior chamada Language.

– - Que máis é o Galupa? – preguntou Stasyan de Tongue.

– - Que che deu un día antes e onte na cabeza… Pola noite, recordas?

– - Entón non foi un soño?! – e recordou o acontecido un día antes e con medo intentou arrastrarlle as costas, coa cabeza cara adiante, pero tropezou por algo. Mirou detrás de si e viu un gran ollo mirando para el.

– - Ahhhh!!! gritou e saltou cara arriba. Arredor del galopaba na oración da mañá, fragmentos, repetindo a mesma frase: «Maza Faka Si Guau!..». El examinou e desmaio. O xeneral xurdiu e puxo un pequeno gorrión ao dedo que xa saltaba, o que espertou a Stasyan.

– - Quen es ti? – Preguntou o cranio Zasratovich e parou, levantando o seu procedemento de canto de himno.

– - Stasyan non entendeu nada, pero a súa voz interior traduciu de Galupsky a Sparrow. A súa voz interior O idioma falouno máis de cinco mil millóns de dialectos e dialectos diferentes, incluíndo linguas de microbios e programación, virus e incluso partículas nano. Ademais, as linguas de planetas, estrelas, galaxias, etcétera.

– - Eu son o pardal Stasyan de Ayaguz. respondeu el.

Cherepuk Zasratich non entendeu o que dixeron os prisioneiros e conxelou unha sorrisa sorpresa, pero xa as súas voces interiores, as voces doutros membros, dixeron aos seus donos o que alguén dixera. Así aprenderon a entenderse entre si sen aprender palabras alleas. Falaron e comprenderon sinónimos, palabras que eran idénticas de significado e diferentes de son. Por exemplo: «Maza faka si wow!..», e por Gorrión soa como: «Chirik, Chirik chik Chirik!», E no humano soará como: «Que fermoso este mundo!», E esta é para min a miña voz interior traducido, porque as voces interiores non teñen idiomas diferentes. Todas as voces interiores teñen unha lingua. Non sei se Deus ou o Diaño, pero el é.. A linguaxe dos pensamentos. Acontece que varias veces na miña cabeza toca a música e é tan familiar, pero non podes cantar. Parece un verso ou unha prosa, pero non podes pronunciar e estás atormentado, estás agachando o cerebro. Vostede sabe que un pensamento está xirando na súa cabeza, pero non pode citar; Entendes, pero non podes explicar.

Di que un pensamento está a xirar na súa cabeza. E só cando se distrae, a mente subconsciente tradúcese e informa ao francés preparado; en francés; Chinés – en chinés; para o can – para o can, por iso comprende a idea, e non a sílaba. Porque o pensamento é para todos nunha lingua. Dille cariñosamente ao can: «gando» e pégalle a cola, e o francés e o chino sorrín. E diga: «Rapaza intelixente», mordendo os dentes, o can morriña e o francés e o chinés se miran e respondendo ao cariñoso significado da palabra, cada un responderá na súa propia lingua obscena.

E as expresións faciais non teñen nada que ver. Splash de enerxía.

Pero eu, o meu moi atormentado lector, absorbín este lixo verídico, escrito non baixo ningunha outra influencia, senón como unha pura conciencia sobria, que no noso tempo dificilmente podes atopalo e isto é malo. Por así dicir, a miña historia é un produto ecolóxico chamado «Tooth Frog Belching». Comprométome a facilitalo e traducilo eu mesmo desde Galupsky a Sparrow e, por suposto, a través da linguaxe humana. E as posteriores nesta diarrea verbal, que, unha vez máis, se escribiu puramente nunha conciencia sobria e clara, tamén falarán de inmediato e responderán humanamente, xa que ti e eu, o teu humilde servo, non falamos outra lingua. Si, e dedicarase menos tempo á lectura. Ben, agora imos interromper a publicidade do sétimo sentimento e veremos como remata este parágrafo nesta historia.