StaVl Zosimov Premudroslovsky - ING DINA. Bebener Humorous

Lan goof mbukak shovel, lan ing sisih mburi pulisi wis ngobong wong kasebut lan ngenteni Magarychs. Biasane iku bir lan shawarma. Nanging aku ora ngladeni, aku ora pengin wedi, yen aku ora nate nemoni iki, nanging penet bil sel cilik diwutahake lan kepengin supaya kemakmuran, lan wong kasebut matur nuwun lan cepet ilang…

Fu, dheweke nilar polisi, nanging dudu wong liya. Yen sampeyan bakal ketemu, pancen dadi duweke dhewe. Dadi aku dadi salah lan nduwe pasangan.

– Kanthi lemak, mbok menawa, kanca Zyoma, sing ganteng, sampeyan ndeleng dheweke kaya Laz… Nanging aku njupuk pulisi kasebut ing awake dhewe, ndeleng dheweke, dheweke nyasar aku?

– Sampeyan sinten – wedi takon marang wong mau.

– Aku padha karo sampeyan, jiwitake… uga, nuduhake utawa skim?

– Kita bakal menehi bebendung babagan bazar, sing, sing … – dheweke nyengkuyung wong kasebut lan ditawani menyang Bistro. Kita mlebu lan lungguh setengah dina. Dheweke numpak menyang pantai Nudist ing Sestroretsk. Srengenge, buzz, dope lan njupuk nudists ing tlaga kanggo jancok, amarga ing pantai dilarang? Nanging iki crita khusus.

Esuke, dhuwit dibutuhake maneh, lan aku lunga, ndeleng babagan arsitektur. Aku ngombe bir, mencok untu, nguncalake huskut lan njupuk rokok sing dawa, suwene patang puluh telu rubles, kaping pindho luwih larang tinimbang botol vodka. Kumelun sing kondensasi mundhak lan banter saka angin…

cathetan 10

Lan wong-wong sing ora duwe omah ana ing pesta

Lan aku lunga karo pacar, desainer busana sing aktif tanpa papan sing pas karo pas passport, sing dadi jagad Kulon kabeh, menyang desa taiga ing Buturlinovka… In!.. Kraton turu, ing ngendi kabeh wong ora weruh dhuwit lan setengah turu ngalamun sajrone urip kepungkur.

Mau esuk aku tangi, njilid menyang pekarangan lan kantun sampeyan. Nyonya nambani remukan ing wengi. Baska lara lan diwutahake woh wohan beri menyang pekarangan. Ana siji ayam sing mangan mau lan ora bisa urip. Wong tuan rumah kasebut, wong bodho, njupuk lan wiwit nyakot bulu ing bantal saka hangover, mikir yen wis telat banget kanggo nyepetake, dheweke dhewe mati lan tanpa nyuwek sirahe, daginge kaku.

Sauntara kuwi, pitik kasebut tangi lan mlayu, nyakot bulu ing endi wae, ing endi wae, manuk kasebut ujar saka hangover lan mlayu gundul ing sisih siji.

– Ayo mlaku-mlaku ngubengi desa. – disaranake, ing jaman kepungkur, akuzzo-soprano, kanca sing dakkirim nalika aku.

– Utawa bisa uga kita bakal nyusup? – mundhak nyusup saka langkah sabanjure ing emper, aku mangsuli kanthi sushkim. Tumitku rada bengok ngliwati ambang ing jero gubug lan getih saya mili tumuju sirah, sing saya tambah lara. Kanca kancane ngadeg, nyekel ing irunge lan nyawang irunge, sepatu sing larang, terus metu saka pekarangan. Aku nyusup undhak-undhakan menyang sikilku lan mbukak sawise dheweke muter bokong menyang toko kanggo vodka.

– Lan nitrous? Aku takon, njupuk sedot saka botol alkohol sing dituku.

– Lan dheweke duwe mbah Nyurka, ibune milih uyah lan uyah supaya cukup cokotan perusahaan.

Sawise rampung, kita mara menyang panguwasa lokal, sedulur sing bubar dibebasake saka papan-papan sing ana kebebasan lan gerakan panganan. Gubugane kaya, kayata akeh. Sawise ditekuk ing punggung ngisor, kita mlebu veranda lan, tanpa mlebu, mlebu gubug. Ing meja lungguh pinggang, diikat, kabeh ana tato, ana wong kurus sing dijuluki Kharya. Otot ing awake, balung mung katon.

– Kharya Agung. – uluk salam marang guruku tanpa tabungan. Siling kasebut bisa dibangun kanggo hobi lan kerdhil.

– Seneng, yen sampeyan ora guyon. – mantan ukuman njawab ora langsung nganggo wesi tanpa untune. Aku ora mentingake kaya kanca, nuli ngadeg ing ngarep lawang lan ngenteni undhangan. – Lenggah, mung teka.

– Sampeyan bakal dadi Vodyaru? – takonku.

– Lan ana apa? takon Kharya.

– Mesthine, apa pasar, ing kene. – Tangku wangsulan kanthi bungah lan sijine ing botol liter vodka.

– Ayo, tuang wae. – tawanan kasebut njupuk gelembung lan dicithak banjur diwadhahi ing bodo. – mlebu, lenggah, tamu sing ditresnani, nggawe awakmu ning omah. – Dheweke menehi saran lan tinned saka tenggorokan, banjur dikumbah saka bodo. – Haaa!!! dheweke ambegan lan mbedakake mripate. – Mung aku, minangka ibu, kakubur saka pembuka roti, nganggo bal muter, dudu barang sing cilaka. Caviar ireng wae. Dheweke wis ing tenggorokan tancep. Sampeyan pengin, menek ing rong.

– Diatesis, sampeyan ngomong? Aku nerangake.

– Apa?? takon Kharya. – sopo iki?

– Iki sandi fraer, bener lan ora disalahké. – diterangno mine.

– Lan apa jenis Ajaib sampeyan? – Aku uga wani takon tahanan kasebut.

– Wong sing sepi, meneng ora trompet. – njamin maneh lan ngenalake pemilik kanggo aku mantel. “Iki pamanku dhewe kanthi ukara rong puluh taun.”

– Rong puluh lima taun … – Kharya mbenerake. – Wah, menek rong rong puluh an?! Sampeyan ora ngirim wong wadon?

– Lan apa? Aku bisa mateni. – mine sing disaranake.

– Bisnis sampeyan. ujare Kharya lan ngucapake vodka liyane. – Omong-empon wis entek. – lan di-push dheweke menyang kula.

– Dhuh, madu, aku ndilat, lan sampeyan bakal kerja ing wayah wengi.

– Frets. – mangsuli sandi.

Aku menek ing sangisoring lantai, nyalurake pertandhingan lan kaget; ing rak-rak ana potongan telung puluh telung liter kaleng saka kaleng ireng. Aku njupuk loro kaleng.

Sanalika kita njupuk setengah liter saka siji bodo, giliran, kaya chifir, minangka loro polisi sing mlebu omah.

– Inggih, Harya? – padha ndamel. – durung duwe wektu kanggo mundur lan wis celeng saka nyolong Tradeswoman? Ayo, kemasan, teka karo kita.

– Kenging punapa? – takonku.

– Wenehi pratelan. Apa sampeyan pengin karo dheweke, Vasilisa? – nyaranake pulisi sing wani lan cethek.

– Ing asas, sampeyan bisa mlaku tinimbang. – Nambah pulisi ceking lan dawa.

– Nanging kontol sampeyan guess!! – Kharya sing mabuk, njupuk palu lan rong kuku udakara satus seket milimeter saka windowsill lan, sabanjure, dheweke nyuwil sikil menyang lantai kayu, tanpa njupuk sandal dheweke, ora kerut, lan, ketoke ora krasa lara. Dalan kasebut alon-alon direndhem. “Saiki njupuk aku, nanging aja ngubungi anakku, yen sampeyan bakal mlebu ember dhewe… Wah.., Lemah?. Aku ora nyolong celeng; aku ora bakal ndeleng abad kehendak.

– Ing, sampeyan pancen wong bodho, Harya. – Digawe wani.

– Pasti, saya ambruk saka kayu eak, kok asor banget? – tambah ceking.

– Napa pancen kejem? Ayo, Palych, menyang siklik, ketegangane. – disaranake wani. – Iki ora mlaku, ora mlaku.

– In, sampeyan bodho, Harya!! Saiki, Vaska, – dheweke dadi tambang. – Lebokake kleleb, yen ora, lantai wis tusing. – noleh lan ngiwa.

Kharya njupuk tukang jupuk saka jendela lan narik kuku maneh tanpa ketegangan, tanpa nate nguculi pasuryane. Kita mbukak cangkeme kanthi kaget.

– Ya, aja diteliti wong lanang. dheweke njamin kita. -Sak.., sikilku isih dingin ing tambang tambang. Nanging scum abu-abu iki tiba langsung. Hahaha!!! Ana uga cangkeme geleng, mula bisa ndeleng untune ireng.

– Madu, yachting! – kancaku dituturi aku. – kesusu marang dheweke, kabeh duwe putra kabeh. Dheweke dadi wanita sajrone umure, nanging ibune ora tau nemoni dheweke. Dheweke malah nglairake ing zona nalika lagi ngladeni istilah karo mbahku kanggo tas gandum sing dicolong loro, adhine kembar loro. Ya paman?

– Ya, iki uwuh, dirungokake, apa guyonan saka zona sing bakal dakkandhani … – Lan Kharya, tanpa nggatekake lalat, terus kelingan crita lucu sing kedadeyan ing pakunjaran.

– Lan kabeh wilayah kudu ngadeg rong jam udakara seket lima derajat Frost.

– Lan apa sing kedadeyan? niece marang paman.

– … Dadi kaya mangkene: nalika mriksa sore, amarga ora ana kontraktor.