StaVl Zosimov Premudroslovsky - ING DINA. Bebener Humorous

Tarzan bengok ing kabeh mobil saka mburi liyane:

– Tangi nalika teka!!! – menek ing kursi lan ora sopan mbuwang juru tulis lan manajer sing lenggah. Obmateril mau banjur turu. Wong kanthi meneng lan sabar. Leres, kalih nom-noman pengin ngobati melon, nanging siji saka wong-wong mau ditutup mripate kanthi cepet lan didesak dening wong akeh. Mung Tarzan wis kulawarga sawetara taun ing zona karo mantan biksu Tibetan, ahli seni beladiri.

Nganti tekan Dataran Sennaya, cepet-cepet menyang eskalator. Ana wong sing mandhiri, nyepak Tarzan ing coccyx lan mlayu, mbuktekake manawa St. Tarzan, sanajan lokal, meneng karo dheweke.

Nganti eskalator, ora ana sing kudu ditindakake, Tarzan nerusake gubuk Humanoid kaya anak kirik. Dheweke nyepak, sithik, lan nglawan, nesu.

– Stop, Tarzan! – mbenerake kupluke, nggronjal Lech. – Rampung!!

Tarzan sementara mandheg, lan Humanoid, njupuk kesempatan kanggo wayahe, nyalikake topi ing awake dhewe lan nyopot, mula wiwit kutu sacara umum. Tarzan ora seneng kaya ngono, uga para pejalane ngadeg lan muter ing eskalator.

– Apa sampeyan, ingon-ingon, ngisin-isini kita?? dheweke mbengok ing sepur kabeh banjur terus goyangake Humanoid. Lyokha ora bisa nahan lan nyurung “terwelu kethek”, dheweke kesandung lan nuli mandhiri, nuli nempuh penumpang sing ora sopan. Saka sisih kereme wong akeh sing ngetutake. Amarga Tarzan, kabeh wong ing sisih tengen, lan ing sisih kiwa, wiwit tiba. Lan mung mandegake manajer eskalator sing disimpen saka ciloko, nanging nambah kekuwatan mandheg. Sumpah cilik wis katon ing ngisor iki.

Saka landasan sepur, kita bakal diolok-olok, lan Tarzan kanthi pucuk tangan.

– Nah, endi kushu-wushu sampeyan? takon Humanoid. – apa, schmuck, entuk?

– Mati, bajingan. – Nyusut Tarzan, ngetrapake salju ing mripate. – Luwih apik njaluk port.

– Penyayang, pasamuan adoh? Aku takon.

– Metu. Biru cemlorot, ndeleng kubah kasebut? – nuduhake Lyokha.

– Wah, kanggo neraka karo awake dhewe, luwih akeh maneh sing kudu dipotong?! – Aku kaget ndeleng jarak saka awake dhewe, kaya ta Beijing.

– Ora ana apa-apa, sampeyan kudu njupuk sled saka bocah, lan freak bakal nggawa sampeyan. – dicenthang Tarzan.

– Sampeyan pancen apike!! – Lech dikepruk lan mangkono nyebabake kerusuhan Tarzan.

– Apa kowe isih ana ing kene? Apa sampeyan tuku anggur?

– Lan kanggo apa?! Humanoid takon, mbulat mripat tikus sing sethithik.

– Ing bokong! Nuju, asu hanyir!! – dhawuh Tarzan.

– Apa sing disapa?! – nyinggung Lyokha.

Jujur, yen aku duwe dhuwit, aku bakal menehi kanggo dheweke, nanging kasebut mung diamati ing Humanoid. Dheweke mesthi duwe dhuwit. Mung dheweke mikir yen kita ora ngerti, lan kita rumangsa ngerti, mula kita mesthi ngadeg ana ing ngarsane.

Sawise ngombe botol port, Lech froze lan trudged sawise kita. Mlaku menyang trotoar lurus, kita ora kuwatir maneh.

– Ora isin!! – kita krungu swara banter lan lawas. Nguripake lan ndeleng Lech lagi ngadeg, sing lagi wae nulis ing tengah trotoar, ora nggatekake para wong sing liwat. Lan mung nenek gipsi lawas sing nggawe komentar kanggo dheweke. Dheweke nanggepi kanthi beda. Dheweke narik opener Soviet sing tugas lan tanpa ndhelikake kawirangan, lan malah ora mandheg kanggo ngosong, dicekel dening kerah lan nuli mbukak opener.

– Aku bakal menehi mripat saiki.

– Lyoha, rem. Sampeyan wong bodho? – kita mandheg wong.

– Lan sampeyan karo wong?! Sampeyan kudu nembak!! – uwal saka gombal saka Humanoid, wong wadon tuwa mbengok, mlayu lunga.

– Sampeyan kudu nembak sampeyan. – lan kita nyekel Lyokha ing armpit lan digawa udakara limang meter, mbuwang menyang salju kaya salju. Sawise ngrokok, kita terus.

Sawise nyebarake pengemis lan wanita lawas ing pasamuwan, kita sijine Leha kanthi kupluk ing lawang mlebu emper, lan kita banjur, kaya sing didhawuhi, ing candhi kanggo ndedonga marang Gusti Allah, supaya luwih akeh dibuwang. Dheweke percaya, lan kita dosa. Kita banjur mlebu lan lungguh ing bangku sare. Tumindak kanthi anget.

Aku ora ngerti sebabe kepiye overslept, nanging Lech tangi kanthi ati-ati.

– Stasyan, Tarzana!

– Ayo saka aku, Iblis!!

– Lajeng? Bakal pekarangan iki bakal lunga?

– Damar, ana kolam renang.

– Inggih.., lan mobil ing sekitar.

– Sampeyan, Dan bazaar, yen ana papan?

– Muuu. – ujare Denis. – Enteni, huh?! Dhasar!.. Papan bawah tanah!!. Aku nemoni nem sasi!!!

We nguripake menyang wong.

Sawise mudhun liwat kardus ing ngisor tangga ing ngisor ruang ngisor, saka sisih kiwa kita weruh jamb lan katelu saka lawang sing digantung, mula, lawang menyang ruang paling ngisor.

– Take off!! Aku bengok-bengok marang gipsi. Dheweke kondhang kanthi galak, lawangé mudhun karo gemuruh. Ipsi mandhek ing njero gapura.

– Oh-boy, nanging telek ngambang ing kene?! – gypsies padha wedi lan, nyemburake ing banyu, kita kondur maneh.

– Apa iku, soaring? – takon Dan.

– Ayo lan ing kene pulo kita kena ngombe. Cahya tiba saka bukaan lan ora ana sing ana. (Ya iku pulisi). – Aku mutusake lan njupuk botol port. Mbukak nganggo bunder karo untu, dak wenehake marang kanca. Aku pengin nyathet yen mung komunis, pulisi, militer lan wong sing ora duwe omah duwe hak kanggo nimbali saben liyane minangka “rekan!”, Amarga iki, mbuwang telu sing nomer telu, wong sing ora duwe omah yaiku strata sosial saka populasi sing wis tekan komunisme. Lan apa: barang gratis; panganan ing tong sampah utawa dipakani, uga gratis; omah ing ruang paling ngisor lan loteng, maneh gratis. Apa ora komunisme?! Ringkesane, kancaku nampi tawaran saka aku kanthi seneng. Aku mbukak port port liyane lan ditawani Dan lan nomer telu, bukaan, aku nyerahake gitar. Dheweke dadi kebingungan, lan aku njupuk kaca sing bisa digunakake lan wis dikenal dadi pusat wong akeh.

– Che, ditetel? Tuang?! – Aku mesem. Cah telu, aku nate nyentak, maneh banjur dadi bingung, terus mandeng aku.

– Apa sing kok delok? Wis ngombe! Aku nyaranake lan ngombe gelas. Tiyang sepi menika rusak dening mitra ingkang boten mangertos.

– Lan iki dudu malah sawijining pulo, nanging iki wh-how-it?

– Ass. – Gypsies negesake.

– Ya, ora, kondhore-siang-enjing,..

– Inggih?

– P-semenanjung, moron. – didandani karo ngenyek Dan.

– Ya. Gipsi, apa sing sampeyan lakoni? – Kancane nyingkirake perhatian.

– Kuz Jabere, Wisnu.

– Lan ing Rusia? Aku takon.

– Ing Rusia aja nerjemahake.

– Deleng, ngilangi bisu menit lan nggeser driji tangan, Komrade, lan tangan liyane, ngepelake ajiné nganggo sandhangan, gipsi ing wektu kasebut nambah gelombang menyang awake dhewe, nyebabake kabeh ngambang pindhah. Lingkaran katon ing banyu saka kolom ing kolom ing ruang paling ngisor, dipadhangi lampu surup lengkap, banjur sirah gundul lan bengkak saka sawetara wanita. Lan kabeh iki ora cepet banget.

– Oh uga, neraka?! – Kaget tanpa bengak-bengok Comrade.

– Ndhisiki!! – jumeneng Dan karo gelembung anggur.

– Duh, mayit!! – Gypsy mlumpat metu lan nyelehake botol, sing siji kanggo Ulka, sing dibuwang. – Oh-perang, mumbler!! – Dheweke malah luwih wedi lan njedulen gelembung.

– Ya, layon. – Aku didhukung kanthi tenang.

Kita terus mabur ing papan liya.

Seminggu wis lulus. Ing jorokan cedhak stasiun metro Alexander Nevsky Lavra, Cop bubo ndorong, mandheg adoh saka kita lan loro pengawal metu saka dheweke lan pindhah menyang kita, kanthi alon banget. Kita ngombe ing kolom Hotel Moscow. Kita duwe pilihan: salah siji ngombe alkohol sing diencerke banyu suci saka Lavra, nanging tiba ing keadilan; utawa tugel ing arah sing beda, nanging aja plump lan ora nggawa kahanan normal. Aku lan sawetara kanca sing rada maju ing sisih ngelawan, nyebar lan nyebarake wong akeh.