StaVl Zosimov Premudroslovsky - ING DINA. Bebener Humorous

– Ana.. lan apa? – takon Theresa Merkel Mei,

– Kirimi dheweke menyang kula kanggo ngumumake kelairan karo sedulure. Banjur aku bakal mbayar.

Ing wektu iki, aku turu ing kasur sing angel lan siyap-siyap kanggo metu. Sejatine, aku ora kelingan kepiye carane digawa menyang stasiun sing canggih, nanging aku wis nggawe rencana pancing. Rong puluh menit mengko aku diiring menyang rumah sakit, tanpa ngerti dhewe. Aku dhewe katon luwih tipis wiwit lair, serentak – turunan (keturunan jaman saiki). Mripatku mlempem kaya kodhok. Loro kutut werna abu-abu tuwuh ing dagu kiwa lan irung. Saking untune aku mung rong tumpukan lan papat oyod. Epal Adam Adam gedhe-gedhe gedhe ing gulu, sisa katon katon ringkes: set balungku pas karo kantong kulit lan balung sing ora diparengake ngompliti pandelengan ing awakku.

Sawise nyelehake tip ing kursi, aku nyoba ngisolasi siluet bifurcated saka dokter ing ngarepku.

– Halo, Vasya. uluk salam karo aku

– Ya. Aku mangsuli.

– Kene, rong atus alkohol murni! – aku narik gelas menyang aku. – Nanging perlu digarap. Umumé, sampeyan bakal mlebu ing ruangan darurat. Sampeyan bakal takon Pak Ivanov. Dheweke bakal mangsuli: “Aku!”. Sampeyan mangsuli: “Lair lair kanthi becik, nanging amarga mutasi, gen kasebut ora pas, lan bocah ireng lair. Apa sampeyan ngerti?”.

Aku ngrangkul gelas. Dhokter nyekel dheweke.

– Duwe?

– Ya! – gemeter njeblug saka jiwaku, lan aku banjur nyiram gelas. Dheweke sijine jubah putih ing aku, tutup lan mbuwang saka kantor. Luwih becik aku bisa ngeculake kaca kasebut. Lan nuding lawang ruangan darurat, ragi lawas digawe awake dhewe.

Aku metu lan takon hiccup.

– Sapa sing Ivanov? Hk.

– Aku!!! – clinged ing kuping.

– Ngrungokake, bro, kelahiran lancar. – ndelok dheweke kaya menara banyu, aku terus, nanging sirahku sayah lan gulu banjur kepencut lan ngedhunake pandelengku menyang pusaraku, langsung ngelengke sirah. – normal, ik, lulus, ik, nglairake. Ya!!! Nanging sampeyan jancok tambang nganggo banyu, ta? Banjur bocah sing kotor lair, ik, dheweke diarani Genoa! Lan jenengku Vasya. Apa wis?

Aku cepet-cepet, dakkarepake ing pasar, lan aku mikir manawa njaluk ngapura yaiku Gusti Allah sing dadi lamis marang Gusti Allah lan nyengkuyung ala ala, amarga yen sampeyan njaluk ngapura, bisa uga seneng nyolong, mateni lan tumindak sing padha. Kita mung kudu mratobat marang Gusti Allah lan mung ngandelake sih-rahmat, amarga mung dheweke duwe hak ngapura, lan wong-wong ndedonga kanggo pangapura ing pandonga, yaiku: Nyuwun pangapunten, kaya kita ngapura para utang lan ora bakal njajal nggodha, nanging ngirim kula saking salah setan. Mula, luwih gampang ora nindakake tumindak ala supaya ora ndedonga marang pangapura marang Gusti Allah. Lan njaluk ngapura yaiku kecanduan narkoba pasif, sing isih dijaluk eling Jiwa kanggo njaluk ngapura, lan mula alesan kasebut. – Aku panginten lan wiwit ngeling-eling apa sing dakgoleki lan butuh. Dheweke mandheg, mandeng – ndeleng pasar tani kolektif wis nutup. Akeh sing nglumpukake macem-macem barang. Loji rodha njupuk mobil kebak ing kontaner, lan aku ngadeg lan elinga alesan ing ngarsane ing kene. Akeh pikirane teka ing pikiran, lan mung yen ora ana pena. Lan wektu iki, pikirane kepiye carane jaran bakal cepet dadi, lan sing ngerti yen aku bakal ngelingake maneh, ing endi wae ing kantorku, supaya ndandani sak lawase, lan saiki aku kelingan ana liyane… aku eling lan wiwit nggoleki kanthi jangkah sing dibutuhake, amarga pasar wis cedhak, lan sadurunge aku ora bisa ngunjungi amarga saka pakaryan sing dakkarepake lan dhemen ngati-ati. Aku ndeleng, Georgia pisanan sing ngadeg ing mburi counter, ing ngarepe ana tong minyak lan prasasti ing ndhuwur: “iwak iwak!” Aku munggah marang lan takon. Kutha kita cilik lan ana hubungane karo kegiatan profesional, aku ngerti meh kabeh penduduk kanthi jeneng lan jeneng keluarga. Ing cendhak, aku ngubungi dheweke kanthi jeneng.

– Halo, Genatsvale! Aku salam marang dheweke.

– Cabaret Jeba, sedulur! wangsulane kanthi bungah.

– Apa, sampeyan adol iwak urip?

– Ya. – wegah wangsulane. Napa mawas? Lan amarga dheweke dadi pesaingku, dheweke terus dadi pacarku. Aku nyawang laras lan takon.

– Lan apa sing dheweke nglangi karo weteng menyang ndhuwur?

– Gegur, sregep. dheweke ngelingake. – Sampeyan ora ndeleng, dheweke turu. Nuli mengko, sedina sedina, mlaku kaya saiga ing gunung, banyu ing tong minyak. Ya?!

– Ya?! – Aku nyawang nyedhaki tong-larang banjur dakgolek sirah ing buri. -Fuuu!! Napa dheweke bau sampeyan kaya ngono??

– Sampeyan bodho?? Yen turu, apa sing ngontrol dhewe? Wis, aja kesusu nyambut gawe. Klien kabeh wedi, pitakonane bodho, lan uga intelektual?! Wah wah, teka saka kene … – Givi, sing cepet-cepet mundur mundur kanggo aku, terus ngejar.

Aku luwih maju: kaping pindho Georgia ngadeg, adol aprikot kasebut. Ora ana wong liya, kabeh wong wis curg.

– Pira aprikot? Aku takon.

– Kalima sepuluh rubles, sak kilogram! wangsulane.

– Ngrungokake, sampeyan anyar? Aku wis ora weruh sampeyan sadurunge. Aku takon.

– Aku sedulur Givi, pindah wingi.

– Lan aku dadi dhokter, ndeleng, sampeyan ndeleng rumah sakit? Aku nyambut gawe neng kana. Tekan pasar.

– Aku ndeleng.

– Rungokna, aku mung duwe rong puluh rubel. Nimbang rong puluh, ngene.

– Hei, sampeyan ora weruh, tetep siji kilogram. Jupuk kabeh.

– Ya, aku cepet-cepet nggarap cohabitant kanthi cepet-cepet saka kerja, yen aku mlayu mulih, aku bakal telat riko. Ngedol rong puluh?! Mangga Tulung aku metu, lan aku bakal mbantu sampeyan mengko.

– Ora!! – ngethok Georgia nomer loro. – Apa sing dituku rong puluh ewu, lan ing endi liyane? A kilogram dijupuk, nanging setengah kilogram ora. Sekumpulan… apa, aku arep mangan dhewe? Apa kuldi kula? Go otak aja jancok. Wis, aja nganggu… Uryuk, Uryuk! Aprikot lemak seger!!! – Ora weruh dhokter, mula dheweke nembe wong Georgia ing pasar kosong. Dhokter ngadeg lan ujar sadurunge lunga.

– Ing kono. Sampeyan bakal mlebu rumah sakit. “Lan aku, dhokter sing sedhih, mlaku kanthi eling.” – Nyekel dhewe, pelit…

Lan manawa. Esuke, Georgia kaping pindho iki, sing ora adol aprikot pungkasan, mangan dheweke ora dirusak lan diracun. Dheweke nemoni aku – dhokter sing ora tetep tetep, nyewa kamar ing kutha iki, lan aku entuk diploma dhokter ing jalur Moscow kanthi jeneng “Okhotny Ryad”. Nanging kasunyatane, yen kita ora duwe omah dokter iku bener. Yen ana epidemi, kita manggon ing kana, ing endi perang uga ing ngendi aku pengin kerja ing kana, amarga aku dadi keturunan urip ing alam donya! Dadi, aku entuk ing kene propinsi kanthi gaji sing kurang. Lan sertifikasi ora dicenthang. Sapa sing bakal teka ing kene, lan kawruh babagan Internet babagan rowing, mung aja kesed, utamane prinsip konsultasi mbantu. Nang endi wae ana bawahan sing mangan asu iki lan siyap pensiun. Dheweke banjur mutusake perkara utama… Umumé, wong Georgia sing nomer loro iki nuli aku lan tangi aku kanthi mandek ing lawang, sawise akhir minggu sing ora kepenak.

– Ayo, lenggah!! – tanpa ngasorake mripatku, aku menehi saran. – Apa sampeyan sambat?

– er, Dokter, weteng abuh, mula lara. Hah?!

– Tali pinggul. – Aku ngerti lan ngerti sapa sing nemoni aku, nanging ora menehi tampilan. Dheweke nyedhaki dheweke minangka wong asing lan ngrungokake weteng sing wulu.

Ana prekara sing digegurake ing njeron omah.

– Mdaaaa … – Aku narik, mikir, mbubuti lan ujar. – Eh, sayang, apa sing mangan?

– Uryuk. Mbok lali yen wisuh. – wong Georgia nguwuh-uwuh.

– Sampeyan ngerti, apricot dhasar ora ana hubungane. Sampeyan duwe diatesis.

– Apa?

– Umumé, sampeyan lagi ngandhut.