StaVl Zosimov Premudroslovsky - Bleachtaire Crazy. Bleachtaire greannmhar

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-9852-8

Created with Ridero smart publishing system

Dia duit

Téigh ar aghaidh láithreach go dtí an cur síos ar na príomh-rannpháirtithe sna himeachtaí a mhol mé sa chuid seo de chásanna.

An chéad cheann ar an liosta ná an Maor-Ghinearál Ottila Aligadzhievich Klop. As na daoine go léir a bhí timpeall air, ní fhás caighdeánach é – nócha a naoi agus naoi ceintiméadar.

Iarrann tú: “Ach conas a glacadh leis na céimeanna caomhnóireachta ordaithe, tar éis an tsaoil, tar éis méadar go leith, ní thógfar isteach san arm iad, agus gan an t-arm ní ghlacfar le caomhnóirí iad …". Ach is cás speisialta é: Ba mháthair agus a sheanathair é a thuismitheoirí, a sheirbheáil air in ionad a athar, gnáthshaoránaigh Chónaidhm na Rúise le fréamhacha bunúsacha Giúdacha. Tá sé díreach go ndeachaigh a mháthair, uair sa mhílaois seo caite, nuair nach raibh ríomhairí á n-úsáid i ngach áit agus an tAontas Sóivéadach Mór, ag obair go deonach leis na céimeanna d’ordóirí liachta idirnáisiúnta, a raibh sé de dhualgas orthu glantachán a dhéanamh tar éis na hothair a fholmhú le solitaire. Agus tharla sé seo i dtír éigin san Afraic agus bhí treibheanna ársa na bhfear na hAfraice Láir tinn a bheith tinn, ceann acu, nó an ceannaire é féin, is é an Sean-Fhear, tá céad agus fiche míle bliain dá fhéilire sean, agus ós rud é go raibh a chuid comhghleacaithe gránna (báis) fada ó shin, mar sin, ní raibh na daoine a mheabhrú a bhreith agus bhí sé ábalta a éileamh gurb é a mháthair an Ghrian, agus gurb é a athair an Ghealach, etc. etc. Ar ndóigh, níor chreid máthair todhchaí Ottila sa scéal fairy seo, ach níor chion sí, aoibh sí agus chlaon sí le Sean-Amadóir na bhFear ar fad. Tar éis di, nuair a fuair sí cóireáil an cheannaire, bhí siad meallta go sobhlasta: súile bíosún friochta in anlann gairleoige, uibheacha deataithe ar eilifint le bradáin seacláide, borscht fola úr de Ivan Parazimovich, paraimhíochaine úrnua a cailleadh ar an oíche agus sú torthaí Coca ar an tríú… Go ginearálta, dhúisigh an mháthair torrach agus ansin ní raibh spéis ar leith ag baint lena saol.

Agus de réir reachtaíocht threibh Phygmy, bhí meán-airde saighdiúra agus caomhnóra an ordaithe ochtó ceintiméadar ar a laghad agus gan níos mó ná méadar agus cúig cheintiméadar ar a mhéad, ar ndóigh, tugadh é dá bpóilíní agus seoladh é le malartú taithí go dtí an Rúis. Mar sin d’fhan sé sa tseirbhís: fuair sé cónaí buan, mar aon leantóir, agus ós saoránach de chuid Chónaidhm na Rúise é, ní fhéadfadh aon duine é a dhíbirt. Go hachomair, tá gach rud indéanta inár dtír, go háirithe ar airgead. Ach bhí air dul trí oiliúint mhíleata lena athair sa fine agus an eilifint a líonadh suas sa scrúdú. Luadh é seo sa doiciméad a cuireadh i láthair ag an áit éilimh, a cuireadh i bhfolach ar bholg Ottila agus a cheadaigh UNESCO. Ar ndóigh, bhí doiciméad eile ceangailte leis, cé go raibh sé neamhoifigiúil, bhí sé cosúil le céad bucks. Agus níos mó ná sin sa phríomh-dhoiciméad tugadh le fios gur sheirbheáil sé i ngnáth-arm arm na rann thuaidh-theas den fine ar a dtugtar Nakatika Ui Buka. Ar ndóigh, bronnadh an teideal seo air mar gheall ar a athair ar feadh a shaoil, go háirithe ós rud é gur liostáladh a fine sna fórsaí NA.

Fuair Young Ottila an taithí seo a leanas i seirbhís na treibhe, ar bhealach níos beaichte, ritheadh na scrúduithe ar: boghdóireacht, tiúfóg a chaitheamh, agus ceachtanna a dhreapadh ar na truncaí, a chuir ar a chumas dreapadh, ar ingearach leibhéal agus le pimples. D’fhéadfadh sé an dá chos a chaitheamh thar a chluasa féin nó ar a chluasa daoine eile agus, ag coinneáil ar an urlár ar an dá lámh, d’fhéadfadh rince sconna a rince, d’fhéadfadh sé a bheith ag dul thart, ar aghaidh, ar aghaidh, siar, agus gan teagmháil leis an urlár. D’fhoghlaim tú conas cait, madraí agus ainmhithe eile a bhásaíonn agus a bhí ag briseadh a thapú, lena n-áirítear mosquitoes, beithíní leapa, míolta agus béir ghreilleacha.

I ndiaidh Ottila a iarraidh féin agus mar gheall ar bhreoiteacht a mháthar, cuireadh chuig an Aireacht Gnóthaí Inmheánacha é mar chléireach-mhalartach Marshall, nach bhfaca sé riamh ina shúile, ach nár chuala sé a ghuth ach ar an raidió agus ar ghuthán speisialta. Tar éis dó dhá bhliain déag d’aois, aistríodh é go dtí sráidbhaile Sokolov Ruchey, Réigiún Leningrad, agus i St Petersburg, an t-iarnród Lyuban, mar gheall ar chiorruithe sa ghaireas riaracháin.

Leithdháil siad both air, iar-scoil ghairme. Bhí an chéad leath den bothán i seilbh na n-áitreabh le haghaidh tithíochta, agus bhí an dara ceann mar phointe láidir.

Agus ansin suíonn Ottila Aligadzhievich ina hoifig agus scríobhann sé tuarascáil bhliantúil ráithiúil, agus ansin láithreach. Tá deifir air, déanann sé botúin, cuireann sé mearbhall ar fhocail i dteangacha, agus bhí a fhios aige dosaen díobh, lena n-áirítear: Fraincis, treibhe dúchais, cúig theanga Sóivéadacha éagsúla, Laidin, Rúisis labhartha, litríocht na Rúise, Rúisis fenya, Rúisis gan dídean, teanga cheistiúcháin agus daoine eile.

Scríobhann sé, scríobhann sé, agus ansin tagann mac deich mbliana chuig a oifig:

– Athair? – d’fhiafraigh an leanbh beag go measartha Izya, mac céad deich ceintiméadar deich mbliana d’aois.

– Cad é, mac? – gan a cheann a ardú, d’fhreagair sé an t-athair ceintiméadar nócha a naoi de chuid Ottil.

– Dad..? – Chuir Izya bac air. Bhí an tAthair fós ag scríobh.

– … go maith, labhair?! d’iarr an t-athair.

– Dad, d’fhéach mé ar an mbosca anseo, huh?!

– Agus cad é?

– Níl roinnt focal soiléir dom ansin…

D’fhéach Ottila ar a mac ar bhealach atharrach, gan a cheann a ísliú, thóg sé a chosa ar chathaoir speisialta le ráillí staighre ar na cosa taobh, d’éirigh sé suas, iompú agus shuigh sé síos ar an mbord. D’fhéach sé go grinn ar a mhac tríd na spéaclaí, lig sé síos ar bharr a shrón agus d’iarr sé air, ag féachaint isteach i súile a mhic agus gan a cheann a thógáil, rud a chuir a cheann gortaithe agus a mhuineál numb. D’fhéach sé ar gach duine ón mbun aníos. Sháraigh sé a phost cathartha freisin. Agus fiú níos mó ná sin os comhair mac a d’fhás aníos mar ghnáthpháiste. Agus anois, ina shuí ar an mbord, d’fhéadfadh sé fiú é a bholadh ar a mhalaí dubha.

– Agus cad iad na focail nach dtuigeann tú, mac?

– Bhuel..: Uachtarán, roinnt Cumhachta, FSB.. cad é? Ní raibh stair fós againn. An é sin, go gasta.

– Nó scoil chaipitiúil tú díreach le linn na tréimhse staidéir seo. – aoibh an t-athair, thóg sé a chuid spéaclaí agus chuir sé clampáil orthu go héadrom isteach i dorn, a chlaon sé ansin ar bharr an bhoird. Bhris sé a mhac ar a ghualainn lena lámh eile agus chuimil sé air le ceann mór maol, nach raibh an duine daonna ann.

– Bhuel, éist, – d’éirigh an t-athair, – is é an tUachtarán inár dteaghlach mé, is é Cumhacht do mháthair. Bhuel, tá a fhios agat cad atá ar siúl aige… Ní cheadaíonn sé a bheith in ann, na ceachtanna a sheiceáil.

“Fothaí,” a chuir Izya leis.

– Ní chuireann sé bia, ach ullmhaíonn sé bia. – chuir sé an t-athair leis.

– Agus ansin a chothaíonn?

Deir Athair isteach i súile chlé a sheanathair chúng, a raibh a mhac ag fáil óna cheart-seanmháthair, ansin, a deir sí gur Síneach í, ach ní raibh sí ach Rúiseach. Mar sin d’éiligh a bhean chéile; airde, meáchan agus leithead an choim in dhá chéad. Ní hionann na fionn-rua agus an gormghlas, seachas an t-athair dearg.