StaVl Zosimov Premudroslovsky - Bleachtaire Crazy. Bleachtaire greannmhar

– Agus mura bhfaighimid é?

– Agus mura bhfaighimid é, bainfear na costais go léir… uaibh.

– Conas mar sin?

– Agus mar sin de. Má iarrann tú ceisteanna dúr fós, is féidir leat do phost a chailleadh. Fuarthas é?

– Sin ceart, tuigtear. Cathain a bheimid ag dul?

– Ceist dúr. Ba cheart dúinn a bheith ann cheana féin. A ligean ar dul anois!

– Agus cad atá chomh luath? Níor phacáil mé mo mhála taistil?

– Caithfimid é a choinneáil réidh i gcónaí. Bhí a fhios agat cá raibh post á fháil agat… Dála an scéil, an rud céanna…

– Cad é?

– Níor phacáil mé mo mhála taistil. Sea, ní gá dúinn iad. Nuair a thagann tú isteach, ceannaigh an méid atá uait. Tá cárta bainc agam.

– Agus mura bhfuil dóthain airgid ann?

– Caithfidh sé. – agus arís phioc an póilín ceantair a mhéar ar an tsíleáil agus i stíl fhraoigh léim sé, le cabhair ó dhaoine, ar an mbord, agus é ag tarscaoileadh cos os comhair shrón an chomhghleacaí. Chuaigh sé go dtí a chosa agus thrasnaigh sé an tábla ar chos sa treo ó Arutun go dtí a chathaoir. Deora agus i dtreo an imeachta.

– Cad é atá tú i do shuí? lig dúinn dul! – agus dhiúltaigh sé a lámh, – agus, amhail is dá sínfí feadh St Petersburg, scuabtha thar an Domhan…

D’fhág siad an daingean, ag fágáil ach nóta i cailc ar an doras:

“Ná bíodh imní ort. D’fhág muid ar shannadh práinneach go St Petersburg. Fanann tú in áit Incephalate, agus Izya – in ionad dom.. Mise!”

Agus ag an mbun is é an rud breise i lámhscríbhinn eile:

“Tá brón orm, Pupsik, beidh mé ar ais mar is gá dom! Cé go bhfuil do Flea ag siúl suas. Fan ar mo shon agus beidh mé ar ais.

Léigh Izya an nóta agus, ag scríobh ar an mbileog i lámhscríbhinn a athar agus Intsefalopat, chuir sé ina phóca é agus chuir sé an inscríbhinn ón doras.

– Bhuel, sean gabhar, fuair tú é. – Ghlac mé mo ghuthán póca agus chuir mé SMS chuig m’athair. Ansin chuaigh sé isteach sa teach agus thug sé an nóta dá mháthair. Léigh sí agus shrugged sí.

Lig dó turas. Cuirfimid é ina ionad. Agus ní focal faoi leanúint leis an athair. Fuarthas é?

– Ar ndóigh, máthair, tuigim… Agus lig an mhuc ón mháistir, ahh? mhol sé.

– Cad é atá tú? Ní mór dúinn gach rud a dhéanamh de réir na cairte agus an cheartais.

– Agus luann sé orm i gcothroime?

– Is é an stiúrthóir é. Tá a fhios aige níos fearr. Agus beidh údar leis féin roimh Dhia.

– An é sin an ceann atá ag crochadh ar an mballa san oifig?

– Beagnach. Tá Iron Felix, a leas. Maith go leor, déan do chuid obair bhaile.

– Rinne mé. Mam, an dtig liom dul ag siúl ar an abhainn?

– Téigh, ach cuimhnigh, puppy: drown, ná bí ag teacht abhaile. Maraím leat… An bhfuair tú é?

– Tá. – D'éist Izzy agus imigh sé taobh thiar den doras…

– Níl, pátrún, thiocfadh liom fanacht, tá mo chroí lag…

– Ní dhéanfaidh aon ní, anseo i St Petersburg beidh tú ag análú gáis agus gan stró.

Bhí Harutun fós ag iarraidh rud éigin a rá le fanacht le bean Klop, ach bhí sé tuisceanach agus d’fhéach sé ar shiúl ag an nguthán dhá cheann ar a ghlúin agus bhrúigh sé an fheithid i bhfabraic a bríste lena ordóg.

– Cad é a bhí tú ag iarraidh a dhéanamh amach? – go tobann, d’iarr Ottila ar a shúile go tobann.

– Níl airgead ná leigheas agam.

– Bhuel, is féidir é sin a réiteach. Íocann gach rud an buiséad. Má aimsímid an srón.

– Agus mura bhfaighimid é?

– Agus mura bhfaighimid é, bainfear na costais go léir… uaibh.

– Conas mar sin?

– Agus mar sin de. Má iarrann tú ceisteanna dúr fós, is féidir leat do phost a chailleadh. Fuarthas é?

– Sin ceart, tuigtear. Cathain a bheimid ag dul?

– Ceist dúr. Ba cheart dúinn a bheith ann cheana féin. A ligean ar dul anois!

– Agus cad atá chomh luath? Níor phacáil mé mo mhála taistil?

– Caithfimid é a choinneáil réidh i gcónaí. Bhí a fhios agat cá raibh post á fháil agat… Dála an scéil, an rud céanna…

– Cad é?

– Níor phacáil mé mo mhála taistil. Sea, ní gá dúinn iad. Nuair a thagann tú isteach, ceannaigh an méid atá uait. Tá cárta bainc agam.

– Agus mura bhfuil dóthain airgid ann?

– Caithfidh sé. – agus arís phioc an póilín ceantair a mhéar ar an tsíleáil agus i stíl fhraoigh léim sé, le cabhair ó dhaoine, ar an mbord, agus é ag tarscaoileadh cos os comhair shrón an chomhghleacaí. Chuaigh sé go dtí a chosa agus thrasnaigh sé an tábla ar chos sa treo ó Arutun go dtí a chathaoir. Deora agus i dtreo an imeachta.

– Cén fáth a bhfuil tú i do shuí? lig dúinn dul! – agus dhiúltaigh sé a lámh, – agus, amhail is dá sínfí feadh St Petersburg, scuabtha thar an Domhan…

D’fhág siad an daingean, ag fágáil ach nóta i cailc ar an doras:

“Ná bíodh imní ort. D’fhág muid ar shannadh práinneach go St Petersburg. Fanann tú in áit Incephalate, agus Izya – in ionad dom.. Mise!”

Agus ag an mbun is é an rud breise i lámhscríbhinn eile:

“Tá brón orm, Pupsik, beidh mé ar ais mar is gá dom! Cé go bhfuil do Flea ag siúl suas. Fan ar mo shon agus beidh mé ar ais.

Léigh Izya an nóta agus, ag scríobh ar an mbileog i lámhscríbhinn a athar agus Intsefalopat, chuir sé ina phóca é agus chuir sé an inscríbhinn ón doras.

– Bhuel, sean gabhar, fuair tú é. – Ghlac mé mo ghuthán póca agus chuir mé SMS chuig m’athair. Ansin chuaigh sé isteach sa teach agus thug sé an nóta dá mháthair. Léigh sí agus shrugged sí.

Lig dó turas. Cuirfimid é ina ionad. Agus ní focal faoi leanúint leis an athair. Fuarthas é?

– Ar ndóigh, máthair, tuigim… Agus lig an mhuc ón mháistir, ahh? mhol sé.

– Cad é atá tú? Ní mór dúinn gach rud a dhéanamh de réir na cairte agus an cheartais.

– Agus luann sé orm i gcothroime?

– Is é an stiúrthóir é. Tá a fhios aige níos fearr. Agus beidh údar leis féin roimh Dhia.

– An é sin an ceann atá ag crochadh ar an mballa san oifig?

– Beagnach. Tá Iron Felix, a leas. Maith go leor, déan do chuid obair bhaile.

– Rinne mé. Mam, an dtig liom dul ag siúl ar an abhainn?

– Téigh, ach cuimhnigh, puppy: drown, ná bí ag teacht abhaile. Maraím leat… An bhfuair tú é?

– Tá. – D'éist Izzy agus imigh sé taobh thiar den doras…

– Uuh, – chroith an rialaitheoir, as cuid de chomhfheirm na Laitvia, a ceann, ag ligean do chuairteoirí. – Níl aon choinsiasa ann, is léir nach Rúiseach an duine, agus go dtarraingítear éide na n-éadan ginearálta.

– Agus tá pionós riaracháin ann dó.. – mhínigh Sáirsint Golytko, ó Lviv ó dhúchas.

– Agus anseo mo phas, le screech, Harutun Karapetovich agus thug sé penta dó. – Rúisis. Is Rúisis mé, is mise!

– Cosúil liomsa, – chuir mé pent

– Agus mise. – a súile a bhualadh amach, chuir an rialaitheoir leis.

– Bhuel, tá tú ceart go leor. – D’fhógair an pas duille an pent, – cé gur as an t-éadan tosaigh a d’fhéach sé ar an dara ceann – an ealaíontóir thú? – isteach sna súile ildaite, agus ina dhiaidh sin laghdaigh sé a chuid staidéir ag breathnú ar na cluasa, – ar an zóifile?

Sheas na súile Ottila agus d’amharc sé cosúil le glóthach, ag féachaint ar Intsefalopat. Bhí an corporal buailte.

– Bhuel, stitch, lena gcuireann tú eallach, nó cultúr an bhaile? – thug an comhghafach an pas do Harutun.

– Cén cineál ealaíontóra atá agam? Ní cúntóir lánaimseartha mé i sráidbhaile áitiúil Sokolov Stream, Réigiún Leningrad.