StaVl Zosimov Premudroslovsky - Bleachtaire Crazy. Bleachtaire greannmhar

– Ó, bronnta, téigh amach as seo. – mhol an t-oifigeach dleachta.

– Seo é mo ID.

– Corporal, a deir tú? – scríob an sáirsint a ghrua agus chuir sí síol ina bhéal. – go maith, tá tú saor, agus tiocfaidh an ceann seo liom.

– Cad a chiallaíonn sé, “teacht liomsa”? – bhí an Bedbug feargach. – Lig dom glaoch ar mo shaoiste anois? Socróidh sé d’inchinn…

– Glaonn tú, glaonn tú ann, i m’oifig, agus ar dtús bainfidh tú triail as duit, b’fhéidir gur sceimhlitheoir Seisniach thú nó gur éirigh tú as do thuismitheoirí. Tar ar aghaidh, lig dúinn. scolded agus sheol an seirbhíseach é: leis an gcnaipe nó leis an bhairille, cuireadh raidhfil ionsaithe ar gharda Ottil dó i garda an iarnróid stáisiún traenach. Lean Ancephalopath é agus theastaigh uaidh fiú dul ar thine lena Ottila, mar a bhí sé mar Klop, imithe láithreach taobh thiar den cholún agus lig sé gan a bheith eolach ar Klop.

– Harutun, glaoigh ar Isolde, lig dó na doiciméid a thabhairt! – a scairt Klop.

“Agus níos tapúla,” chuir an sáirsint leis, “ar shlí eile fanfaidh sé linn ar feadh i bhfad.”

– Agus cathain a scaoilfear amach é? a d’fhiafraigh Harutun.

– Conas duine a bhunú…

– Trí lá? – aoibh an seanfhear.

– Nó b’fhéidir trí bliana. – d’fhreagair an comhghafach. – mura gcuirfidh sé in aghaidh na n-údarás. – agus chuir sé an doras isteach ón taobh istigh.

Incephalopath, leis na méara ar a lámh chlé, thug a smig tanaí agus, ag mealladh faoina shrón, chinn an tasc a dhéanamh, a bhí oiriúnach dó féin agus dá Boss. Shiúil sé go tapa amach as an stáisiún isteach sa tsráid agus stop sé láithreach.

– Cá bhfuil mé ag dul? D’iarr Harutun air féin.

– Go Isolde, is amadán tú. – freagraíodh go hinmheánach guth inmheánach.

– Mar sin níl aon airgead ann? Cad a rachaidh mé?

Agus-, ar mhaithe le do ghrá, a ghoid, ansin, ón bhfear saille sin ina shuí i gcrúp dubh.

– A, buailfidh sí a h-aghaidh. Agus níl mé ceaptha, is pentar mé?

Agus cé go ndeachaigh Harutun i gcomhairle lena ghuth inmheánach, Klop, tar éis dó a chuid sonraí a thabhairt dó, bhí sé meáite go measartha agus é ina shuí i moncaí.

– Hey bum, fart maith! – A scairt an freastalaí. Shleamhnaigh Ottila agus osclaíodh a súile toirtiúla. Mopped sé a bhéal agus, ag mothú slush ina bhéal, iarracht a bhailiú a saliva lena theanga, ach ní raibh go leor taise ina bhéal agus d’iarr sé dul ar an leithreas.

– Comhghleacaí, an féidir liom an leithreas a úsáid?

“Is féidir,” d’fhreagair na seanóirí go maith, “ach má nigh tú é.”

– Cén fáth? – Bhí Ottila feargach, – táim faoi choinneáil, ach tá bean ghlantacháin agat i do stát agus caithfidh sí an t-urlár a ní.

– Ar chóir dó gan dolak a ní a ní tar éis do dhaoine gan dídean den sórt sin a bheith ag ól. Bhuel, mar sin conas?

– Ní dhéanfaidh mé pointe a ní! – De ghnáth, dúirt Bedbug go dáiríre.

– Bhuel ansin cac i do phéinteanna. Agus má bhuaileann rud éigin an t-urlár, ansin ní dhéanfaidh tú dearmad ar an urrann iomlán.

– Tá sé i gcoinne an dlí, ní mór duit leithreas agus teileafón a chur ar fáil dom.

– Agus cad eile atá dlite dom? Ahh? – tháinig an sáirsint.

Ní dúirt Ottila rud ar bith. Agus nuair a mhothaigh sé go raibh sé ar tí fás suas, chomhaontaigh sé go léir mar an gcéanna. Thairis sin, ní fheiceann aon duine.

– Go maith, aontaím.

– Maith go leor. rinne an sáirsint Klop ag an leithreas. – rag, púdar ansin, faoin doirteal. Agus do na cúrsaí teicniúla a fhaighim. An ghéarchéim, an hahaha.

– Agus cá bhfuil an páipéar buicéad agus leithris?

– Sruthlaigh an rag sa doirteal, agus glan do thóin le do mhéar. – rinneadh an cearr a shíleadh trí bhotún.

– Cén chaoi a bhfuil sé? – iontas Klop.

– Cén chaoi a bhfoghlaimíonn tú, go bunúsach tá páirín agam, is féidir liom a thairiscint, agus le gnáthpháipéar tá go leor strus againn. An ghéarchéim sa tír. Thairis sin, is fostaithe stáit sinn.

Ottila déanta géar ar a aghaidh agus, ag glacadh leis an bpáipéar molta, ag dul suas chuig an leithreas. Bhí ceobhrán ard ann, chas Peadar agus chuaigh sé taobh amuigh, ag dúnadh an phoist. Agus relaxed Ottila, d’fhéach sé ar a chosa agus bhris sé a aghaidh. Ní hamháin gur ghoid stink súile géar, ach bhí na bríste go léir ón taobh amuigh lán le drysnyak beag, dathúil, dathúil. Ní raibh aon cheist faoin leithreas. Fiú amháin le titeann na buinneach flickered ar an mballa.

Sheas Incephalopath ag an gcolún agus, nuair a chonaic sé an sáirsint a d’fhág an post, rith sé go gasta leis.

– Dia duit! apchi, “shocraigh sé.

– Cad é, an bhfuil tú ag fanacht le garmhac? D’iarr Penth go sách láidir.

– Cén garmhac? Apchi, – dúr Arutun Karapetovich.

– Cad é atá á thógáil agat anseo? Nó an é do chomhchoirí é? Cad é atá tú ag pleanáil, aoi-oibrithe?

– Cé? Apchi, “Bhí eagla ar Harutun.

– Cad é atá tú ag tógáil amadán? Tá an cairdeas ag iarraidh do chairdeas. An bhfuil tú leis

– Ah? apchi, – chroith a leicne le Incephalopath. – uimh. Níl aithne agam air ar chor ar bith. An chéad uair a fheicim.

– Agus cad atá tú ag fiuchadh air ansin? Stab, uncail. – Go tobann, chuir an sáirsint cosc air. Tharraing Harutun siar. – Ar bhain tú leas as daoibhse, agus do do chuid féin, agus tusa?

– Ach, tá aithne agam air, ach tá sé an-dona, agus gan ach buíochas dá bhean chéile.

– Cad é? – Bhuail Peadar.

– Tá mé ag codladh lena bhean! – deimhnithe Harutun. Ghreamaigh an sáirsint agus chuaigh sé chun cáipéisí le haghaidh beorach a shoot.

– Agus cathain a scaoilfear amach é? – curtha isteach sa stocaireacht.

– Cén chaoi a bhfuil an leithreas sa bhaile agus an freagra. Mar sin, ar feadh trí lá tá sé de cheart agam fuck a dhéanamh air.

– An féidir liom cabhrú leis? – mhol Harutun don stocaireacht iomlán.

– Nigh an leithreas?

– Tá, le scaoileadh níos tapúla.

– Níl, níl sé ceaptha.

Laghdaigh Harutun a cheann go brónach: Mdaa… fuair sé ann agus níl aon airgead ann agus laghdaíodh Klop.

– An bhfuil airgead agat? – dúirt duine go díreach leis an gclaigléaróg. Shéid sé lena chorp ar fad agus chas sé timpeall air. Taobh thiar dó sheas sé le brat saille in éide na bpóilíní agus bhí sé ag cogaint borgaire crua.

– Nnnet.

– Cén fáth? Om yum yum.

– Agus airgead, apchi, – Bhí mearbhall ar Harutun i smaointe agus, ag leathnú amach a mhéarmhéarr, ag cuardach daltaí, chuir sé béim ar dhoras phost na bpóilíní. -Agus an t-airgead ó mo, apchi, an cócaire ann, sa mhúscaipín ó Klop.

– Cad is fabht ann? An leasainm é sin?

– Níl, coinníodh a ainm deireanach, apchi, go dtí gur aimsíodh a chéannacht.

– Ahhh! Mar sin, déanaimis, tóg an t-airgead uaidh, amhail is dá mba leat féin, agus tabhair dom é.

– Ahhh. Tá cárta aige, apchi.

– Tá brón orm. – Agus d’éirigh an póilín ar scor i ndoimhneas na réamhchúirte.

Seachtain ina dhiaidh sin, scaoileadh Bedbug ón 78ú stáisiún póilíní. Ba é seo an cúigiú brainse as a chéile, ag tosú leis na stáisiúin stáisiúin agus i ngach áit nite sé leithris. Níor aontaigh aon duine air roimhe seo. Agus b’éigean dó an salachar bliantúil a ní.

Bhí Harutun tuirseach de bheith ag fanacht air ag an stáisiún ar feadh seachtaine, ba samhradh maith é. Rinne sé teagmháil leis an gopot áitiúil agus leis na daoine gan dídean. D’imigh a chuid éadaí ina rag-urlár. Bhí a aghaidh ata ón “oighear” – gníomhaire glantacháin do spéaclaí eatánóil a úsáideann daoine gan dídean agus a leithéidí – dearg cosúil le asal chimpanzee. Líonadh a shúile le deora, ní hamháin ó bhrón, ach ó phósta uafásach freisin. Bhí sé ina shuí sa sliocht ar stáisiún meitreo Moscó. Bhí a hata bun os cionn agus leag sé ar an urlár. D’fhéadfá ceann a fheiceáil ann: boinn aon, cúig, agus deich. Shuigh sé ar a ghlúine agus shobraigh sé beagán. Is beag a chaill Fine Gall deora.