StaVl Zosimov Premudroslovsky - Bleachtaire Crazy. Bleachtaire greannmhar

Beidh bricfeasta agam anseo!

– Cad a chiallaíonn sé ANSEO? An maith liom freastalaí nó rud éigin? Téigh go dtí an chistin agus ithe mar gach duine eile. Ní dhéanfaidh mé.

– Ba bhreá liom, ach ba chóir do Marshall glaoch orm.

– Marshal? Ba mhaith liom é sin a rá. Ansin fan. Tabharfaidh an mac a bhfuil fágtha anois. Agus éirí as an mbord, Sherlock Holmes… Hahaha … – rinne sí gáire agus chuaigh sí isteach sa dara leath den both.

Cuireadh doras an tsráid tosaigh ag creabadh, agus bhí Incephalopath Corporal sa doras.

– An féidir liom datha a bheith agam?

– Teacht isteach agus suí síos… Tá gnó againn… Amárach táimid ag dul go St Petersburg. – Fuair Ottila suas, chas sé agus shuigh sé i gcathaoir.

– Cén fáth?

– Lorg an séadchomhartha goidte go srón Gogol.

– Aaaaa … – Chuaigh an encephalopath isteach i gcathaoir agus shuigh sé síos i gcathaoir d’fho-chleithiúnaithe agus do chuairteoirí, tar éis dó cos a chaitheamh ar chos. – Coinnim i gcuimhne, Bos…

D’fhéach Harutun Karapetovich tanaí agus fada. Ba ghnáthdhuine Caucasian é. Tá an ghruaig liath, fada leis na guaillí, fiú mar tuí. Ar Tiechka tuigeadh go raibh baldness láidir ó shaothar roimhe seo mar ghiúróir d’oibrithe aoi. Roimhe seo, d’oibrigh sé mar fhear eallaigh, tar éis deich mbliana i bpríosún, mar phríosúnach polaitiúil. D’inis an scéal faoi Lenin, ceannaire an proletariat, agus fiú na muc, don iniúchóir i gcomhairle an tsráidbhaile, agus d’éirigh sé as. Bheadh freagairt níos éasca ag Lenin, ní gá ach gáire, ach na húdaráis áitiúla ansin – níl. Ach bhí sé sa ré iar-Shóivéadach. Agus dá bhrí sin, nuair a chuaigh an córas Sóivéadach as feidhm, chuaigh an taifead coiriúil as feidhm freisin. Athshlánú agus tugadh sochair gáis dó. Ach nuair a chuaigh sé ar scor, theastaigh uaidh a bheith úsáideach don tsochaí, agus ansin bhí bean chéile an phóilíneora ceantair nua ag luí lena shúile gorma agus… tá an chuid eile HACK… Mar sin, dar liom, ní mhionn… Mar sin chuaigh sé go dtí an corpora go don oifigeach póilíní ceantair, agus d’fhan an chéim ón tseirbhís airm.

Thaitin sé leis an mbleachtaire Béarla Poirot agus dá bhrí sin dheataigh sé píopa cosúil le Holmes, chuir sé mearbhall orthu. Chaith sé hata agus mustache, ar nós Seoirseach amháin, Seoirseach amháin. Cheannaigh fiú cána ceann comhchosúil agus cóta earcaíochta ó oibrithe in Opera Mariinsky agus in Amharclann Ballet le haghaidh bosca de moonshine. D’ordaigh comharsa a bhí ag fónamh mar dhéantóir bróg sa chrios na bróga. Leag sé amach iad le bioráin fiú agus nuair a shiúil sé, go háirithe ar asfalt, chliceáil sé mar chapall nó cailín ó Broadway. Bhí a shrón cosúil le srón iolair, agus bhí a shúile móra cosúil le súile.

“Mar sin,” a dúirt Ottila, agus shuigh sé síos ar chathaoir speisialta. Chuir Izya isteach ar an doras agus tháinig sé isteach san oifig. Ar thráidire rinne sé uibheacha scrofa scriosta le hiasc agus an sú gairleoige is fearr leis. – teacht ar aghaidh níos tapúla, ar shlí eile tá an python ag cur fúthu cheana féin.

– Fuuuu! – Incephalopath grimaced, – conas a ólann tú é? Is féidir leat scíth a ligean…

– Cad a thuigfeá i gourmet fíorálainn? Ná ól. Is maith liom go pearsanta é. – sliocht.. – thóg sip de Ottila agus.., – Uhhh, – é curtha ar an taobh. Léim sé suas agus rith sé isteach i gcoirnéal fada na hoifige. D’fhág gulp de thiúbair atá múnlaithe ag an scornach agus láithreach, cosúil le gás cuimilte, bhí an seomra ar fad faoi uisce. Urghabhadh Arutuna le spam múchtach agus nuair a rinne sé céile, ní raibh sé i mbun scile.

– An mbeadh náire nó rud éigin ann?! Tá mé oiriúnach do do aithreacha.

– Nó b’fhéidir máthair? – Bhí uibheacha scrofa ag Otila agus le béal, ag casadh blúiríní amach, ag brú go dian orthu: – tá blas dá gcuid féin ag gach duine, arsa na Hiondúigh, ag dul síos ón moncaí agus ag glanadh a coileach le duilleog banana. An bhfuil súil agat?

– Ó! Tá brón orm, rinne mé dearmad ar rud éigin … – Arutun Karapetovich náire agus shuigh mé i gcathaoir.

Go tobann creaked doras iontrála sráide agus chuaigh seanbhean thart ar céad bliain d’aois isteach san oifig.

– Cé nár dhún an doras??? Tá mé gnóthach, grandma!!! – Bug Klop agus plódaithe…

Chuala an bhean an casacht agus rith sé dó le bileog agus peann, ionas go scríobhfadh sé uacht. Ach nuair a chonaic sé a neamhshuim, rinne sé a fear céile a ghoid agus a slapped ar lanna gualainn chnámh. Ottila harked agus spat amach an buíocán.

– Uh, Harutun, sean-chartilage, cén fáth nár ghlais tú an doras taobh thiar duit nuair a tháinig tú? Agus tú féin, a mhamó, ag teacht amach, tá cruinniú againn.

– Mar? d’iarr sí ar sheanmháthair bodhar.

– Grunt! teacht i ndiaidh dinnéir!! – dúirt Klop os ard.

– Ith, ithe, grá le buí… Fanfaidh mé. – rinne an tseanmháthair aoibh gháire agus sciob síos, mar nach raibh níos mó cathaoireacha ann, agus ní raibh sé de nós spás a thabhairt suas anseo, agus níor tháinig aon duine ón lucht féachana chun cuimhne.

– Cén cineál lóin? Huh? Tá bricfeasta agam… Agus ansin ar an gclár oibre: oibrigh le fo-dhaoine. – Dhúisigh Ottila a lámh agus, ag coimeád spúnóg le píosa ubh, tharraing sé an bruise go díreach isteach i súile Harutun, – agus tusa? – léim isteach i gcathaoir, – ní míshástacht bhuíoch, – ansin léim isteach ar an mbord, – ní féidir leat ach gealach a ithe ach aghaidh a thabhairt ar a chéile. Nílim chun siúlóid mar choote.

– Cén ráiteas? Cad atá tú ag luí? “Chuir Isolde Fifovna isteach air le caoin King Kong.”

– Ah? – thosaigh an dwarf le tús.

– Cad é atá tú ag luí? – d’iarr sí níos mó socair agus ciúin, – ná feiceann tú, tá sí ag codladh ar feadh i bhfad.

– Mar sin, anseo, anois, fanacht thar oíche? Tóg amach an pinsinéir seo in Incifalatus.

– Is Incephalopath mé, pátrún, ní Incifalate. – an Corporal a cheartú agus chuaigh sé chuig an tseanbhean codlata. Phóg sí cána go héadrom uirthi, cosúil le Poirot nó Watson. – A chara, aill? – chas sé ar an Boss, a bhí ina shuí cheana féin ag an mbord agus ag an champa.

– Boss, bhí sí, dar liom, grunted.

– Cad é? Rattle

– Bhuel,. Ní dhéanann sé análú. Tá sé marbh. – arís le faitíos ina ghuth dúirt Harutun. Rinne a liopaí sciúradh. Shíl sé go raibh an chinniúint chéanna ag fanacht air. Bhuail Harutun.

Ottila reoite le béal bia. D’fhéach sé ar a bhean chéile agus d’fhiafraigh sé:

– Zhinka, téigh amach.

Tháinig Fifovna suas agus thóg sé an tseanbhean leis an gcolún. Tháinig na cosa as an urlár, agus níor ghéaraigh na glúine. Chuaigh sí suas agus leag sí an corp mar vása os comhair mug, ag féachaint go gasta lena béal lán d’uaisc chewed, a fear céile.

– Féidir leat féin, schmuck, an bhfuil sí marbh nó nach bhfuil? – agus ar tí imeacht. -He, Zhinka. Freagróidh tú don Zhinka. d’éirigh sí…

– Tóg amach as an mbord é, tá tú ag amadán! An bhfuil tú… i ndáiríre, nó cad é? Is mise an bainisteoir anseo, agus an bainisteoir, agus tú?

– Bhuel, thosaigh sé arís. – mhair sé an tráidire Intsephalopath.

– Agus úsáideann tú an ciste Klop Ottila Aligadzhievich saor in aisce! – gur eitil na blúiríní as an mbéal óna chéile, – Go ginearálta… pah, cac, – spat sé an t-ábhar go léir as a bhéal agus a luadh, sula ndreapann sé ar an mbord. “Is maidí tú anseo.” Fuarthas é?