StaVl Zosimov Premudroslovsky - Bleachtaire Crazy. Bleachtaire greannmhar

– Bím ag ithe gach duine duit! – go bródúil i n-athair gairid a d’fhreagair agus a chuir a bhrollach amach. Bhí a aghaidh an-chliste.

– Agus cé hé an tseanmháthair? – d’iarr sé ar an mac a shrón a phiocadh.

– Ná tabhair do shrón, mac, ní lá an mhianaigh inniu é, – agus d’aistrigh sé go réidh é ó cheann a mhic, – is é ár seanmháthair an KGB. KGB dúchais.

– Agus cad é an KGB? – Bhí imní ar Sonny.

Scaoil an t-athair lámh a mhic agus, ag féachaint ar shiúl óna mhac, stán sé cosúil le reithe ag an ngeata nua, ag portráid Dzerzhinsky.

– Tá an KGB mar an gcéanna leis an BCA. Sean mar sheanmháthair. Agus cothrom, ní cosúil anois, tá gach rud truaillithe… Go ginearálta, is é an tseanmháthair an FSB…

– An KGB … – ceartaigh an mac agus, tar éis saber de shot tirim a dhréachtú i ndoimhneas na n-ómón, tarraingthe amach, d’fhéach sé air agus, ag greamú a chuid fangs, spat amach, ag briseadh a shrón. – phew.., goirt amháin.

– NÁ ithe an fhréamh nach dtagann do mháthair leat? – bhí an t-athair neamhbhríoch.

– Níl, beathaíonn tú.

– Déanaim airgead ar bheatha. Agus cócarálann agus cothaíonn máthair an méid atá tuillte agam. Fuarthas é?

– Glactha, glactha, fáiltithe…

– Maith thú, d’athair, agus tú …?

Sheas an mac ag an gcuntar SMIRNO, mar a chuir an sagart druileáil air.

– Is maith an rud é an cobhsaí, ach tá mé go maith.

– .. Asshole… heh heh heh… Salaga. – Shleamhnaigh Otila cúl an chinn go réidh lena mac, ach d’imigh Izya agus rinne sé seachadadh ar fhrithbheartaíocht díreach do dhim (srón) a athar, mar a mhúin sé.

– Uh.. – Ottila cheered suas, i bhfolach ar an bpian, twitched a lámh amháin, agus a shúile chaillfidh deora, – Bhuel, mar sin, an bhfuil máthair tú a bheathú nó nach bhfuil?

Fothaí. Fothaí go hálainn … – thosaigh an mac ag piocadh ina chluas chlé … – Agus ansin mo dheirfiúr agus cé?

Agus- tú féin agus mo dheirfiúr? – aoibh an t-athair agus chuir sé ar a chuid spéaclaí, chuaigh sé síos ón mbord go cathaoir agus lean sé ar aghaidh ag scríobh a thuilleadh, ag glúine síos ionas go raibh sé níos airde.

– Agus cad a chiallaíonn sé ansin dár ÚDARÁS, an tseachtain sin… seo… tháinig Uachtarán eile …, Meiriceánach, tá an KGB ag codladh, agus tá na daoine buartha?

– Cad eile is uachtarán den sórt sin? – Shúlann súile Daidí amach faoi na spéaclaí.

– Agus an ceann a dhúnann leis an gCumhacht sa seomra nuair a shuíonn tú sa leithreas ar feadh trí huaire,..

– Agus ansin cad é?

– .. ansin, bíonn siad ag gáire agus ag gasp, cosúil le cait i mí an Mhárta ar na sráideanna san oíche, ansin fiú smearadh cosúil le bainbh nuair a dhéantar iad a dheasca. Agus teacht amach – mar atá tar éis folctha – fliuch.

– Agus cá bhfuil mé ag an am seo? – Chroith Athair.

Agus- Suíonn tú fós sa leithreas ar feadh uair an chloig.., agus ansin, i gcónaí, ag luí: “tabhair an páipéar!”.

– Anseo, bitch!! – éalaigh sé ó fhiacla Ginearálta Klop.

– Agus cad is “soithigh” ann?

– An bhfuil leomh agat a rá go bhfuil níos mó. Maith go leor?

– Tuigtear, glacadh leis, Amen. – D’ardaigh mé arís, i gcuntar Izza.

– Tá misean comhraic agat, le fáil amach cé hé an dara hUachtarán seo.

– Faigh amach cheana féin. Is é seo do fho – Intsefalopath Arutun Karapetovich.

– An seanfhear seo? Tá sé tríocha bliain níos sine ná í, agus tríocha a trí níos sine ná mise. Hey… is amadán é seo, an gaol é?

– Ha ha ha ha!!!! – Tar éis tamaillín, phléasc mo athair go tobann agus bhí sé beagnach pléasctha as a chathaoir. Sin é an chaoi a ndearna sé gáire, nach féidir fiú focal cinsireachta a mhíniú, gan ach gránna. Ach bhí sé ar ghualainn a mhic. – Ó, ha ha, ceart go leor, téigh, caithfidh mé a bheith ag obair, agus tá uibheacha sicín ag an uachtarán eile ina chuisneoir ina phócaí agus ina bhróga.

– Hee-hee, – Grianghlanadh Izya go ciúin, agus b’fhéidir cactus?

– Cad is mian leat…

Bhí lúcháir ar an mac agus theith sé go dtí an chéad leath den both.

Fuair an dara protagonist agus an chéad chúntóir don oifigeach póilíní dúiche, Corporal Intsefalopat Harutun Karapetovich, iar-gastorbwriter, post i scor meánaosta, mar gheall ar bhean chéile Ottila, Isolda Fifovna Klop-Poryvaylo. Bhí sé trí huaire níos airde ná a shaoiste agus cúig huaire níos tanaí ná bean chéile a shaoiste. Tá an srón crochta, mar iolar agus mustache, cosúil le Budyonny nó Barmaley. Go ginearálta, sháraigh mac fíor na sléibhte, a thosaigh ag saothrú Peileroika ag salann, agus a thomhais i gcliabhán, i gcarr lasta a bhí ar oscailt gan díon, le gual ón traein lasta Tbilisi-SPb. Ag an stáisiún, dhúisigh Lyuban agus léim sé. D’oibrigh sé anseo agus ansiúd go dtí gur bhuail sé le bean chéile na bpóilíní dúiche agus é ag ól. Mhol sí é mar chol ceathrair ón gCugas.

Tar éis an obair chríochnaithe, thóg Ottila Aligadzhievich Klop, mar a bhí i gcónaí, portráid grianghraf ar an tábla le híomhá an Uachtaráin a bhí ann, chuir sé éadan ar a mhuinchille, phóg sé an mhullach ar choróin an chinn agus chuir sé ar ais ina áit cheart é ar choirnéal na láimhe deise den bhord, agus é curtha ar chás peann luaidhe le pinn, rubair, pinn luaidhe, agus pacáiste de pháipéir nuachta fógraíochta saor in aisce le haghaidh sláinteachais phearsanta. Bhí fuath aige le páipéar leithris. Tá sé tanaí agus tá méar á tholladh de shíor ag an nóiméad is tábhachtaí agus ansin caithfidh tú é a chroitheadh. Agus é á chroitheadh i spás caol, tá seans ann go mbeidh méar ag bualadh bloc adhmaid den choirnéal istigh i leithreas sráide agus pian mothúcháin na Sóivéide, chuir an instinct an mhéar tinn le seile te, agus ina ionad sin bhraith sé a chuid feces, a chaith sé ar feadh 24 uair an chloig, rud a chuir an seomra scíthe amach ina dhiaidh sin.

Chun allais a théamh óna mhullach, as armpits, airm, cosa agus faoi na huibheacha, áit ar sháraigh sé go crua, d’úsáid sé tuáille waffle folctha. Fiafraíonn tú: cén fáth nach rag é? Tá an freagra simplí: tá an tuáille mór agus maireann sé ar feadh i bhfad.

Bhí sé ró-mhall, agus bhí an teaghlach ag análú i bhfad ó shin. Ghlac Ottila, a chuaigh isteach sa chuid chónaithe den both, isteach sa chistin go ciúin, canna gealsholais cúig lítear ón gcuisneoir. Coigeartaithe ó mheaisín áitiúil. Chuir sé an bolg ar an mbolg, thóg sé anlann, inar leag sé píosa scadán, a bhraith duine den teaghlach é. Nó b’fhéidir gur chuir an sean-ghabhar seo, Intsephalopath, nár bhris a chuid fiacla ar feadh a shaoil agus a bhásaigh a fhód le caries.

“Sin an fáth a raibh caries agam,” arsa Klopa, “phóg sé Isolde, Isolde Izyu, agus póga Izya mo bheolaí ar feadh cúigear agus ceithre huaire a thugtar ón scoil uair nó dhó sa bhliain. Ní pedophilism é seo, ceann amháin nó dhó … – Bhí fiacla dubh, cnáib agus fréamhacha ag cur fola i gcónaí, ach níor mhothaigh Harutun pian ar chor ar bith. Ní dhearna an locht seo sa DNA dochar dó ar chor ar bith, ach in áit chabhraigh sé go maith leis an imscrúdú.

Rinne Ottila rocadh agus theastaigh uaidh an pláta a chur ar ais, ach ag cur isteach ar an bpróca, shocraigh sé gan dímheas a dhéanamh. Dífhabhraíonn Moonshine gach rud. Mar sin d’athraigh sé a intinn agus chuaigh sé chun an tábla. Bhí teilifíseán beag sa chistin, agus chas sé air ar an mbealach. Chomh maith leis sin, chuaigh mé go dtí an sorn gáis agus d’oscail mé an clúdach pannaí, ag seasamh ar bharr an bhóthair. Bhí an t-aroma, atá ídithe uaidh, simplí ar meisce Ottila agus theastaigh uaidh ceann a ithe láithreach. Thóg sé isteach sa chófra: pláta, boird, cré-phiobar, scian, arán, maonáis, uachtar géar, kefir, aran, ceapaireacht, cacóg, duille bá, mug, dhá spúnóg: mór agus beag, agus, ag streachailt lena chothromaíocht a ghabháil, chuaigh sé go dtí an tábla, d’éirigh sé tuirseach agus tuirseach: bhí an dá lámh tríd, ró-ualach iomarcach agus bhí orthu uillinn a úsáid. Chuaigh gach rud ag diabhal go mall. Rinne Ottila iarracht an pláta a bhrú ar an tábla lena shrón, ach bhí an tábla níos airde, agus thosaigh a uillinneacha ag dul. Chuir Ottila gach rud ar chathaoir. Ansin dhírigh sé air agus, ag brú ar an gcathaoir ionas go bhféadfá an teilifís a fheiceáil, ag seasamh leis an gcathaoir, atá á athcháiliú mar bhord gníomhach faoi láthair, ag seasamh, dhoirteadh céad agus caoga gram an ghealach isteach sa stopar agus easanál go domhain é, líon sé go léir é ag an am céanna le clamhóg amháin agus a bhí in éineacht leis guairneáin fuaime. Ghreamaigh sé cosúil le sean-líomóid, gan dabht, rug sé ar scadán den scadán bíogtha lena chúigear agus a leath iomlán in éineacht leis na cnámha. Cnámha dug isteach ina charball scoilte agus ina theanga. Bhris sé, ach ansin chuimhnigh sé ar Yoga a athar agus rinne sé dearmad ar an bpian, mar déanann na seanmháthair nó na páistí dearmad ar na heochracha agus ar na trifles eile. Ar an gcéad dul síos bhí anraith. Is éard a bhí san anraith ná na neamhoird seo a leanas: piseanna, sauerkraut, prátaí, oinniúin fhriochta le cairéid ar ghreamán trátaí, adharca cruithneachta bog, semolina, ubh sicín measctha le píosa gafa den bhlaosc, méaróg, méid duine fásta, agus le píosa amháin cnámh ó fheoil le féitheacha isteach san urláir uile. Baineadh an fheoil amach, is cosúil, ar an bprionsabal: “i dteaghlach mór… ná cliceáil.” Agus anraith ata á sóladh cheana féin agus d’fhéach sé níos cosúla le cuileoga capaill, bhris Ottila ar an gcnámh agus mhair sé, agus an nuacht á ionsú go cúramach. Bhí an chéad eagrán eile den Ionad Glaonna ar an scáileán teilifíse: