Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

Aparta katastrofo estas por la hotelo tiu grupo da turistoj, alvenintaj per aŭtobuso, kiuj vizitis ĉi tien tagmanĝi, kaj vespere ili jam estus revenintaj en Surabaya-on. Inter ili estis Rev. Paŭlo Sorgette, la kolosa, blankhara, jezuita misiisto, baroneto Culson kaj suker-magnato Jenkins, la ĉampiono de regatoo…

Direktoro Wolfgang esperas enkasigi grandegan ekstraprofiton, ĉar la gastoj de la Grand-Hotelo ne akceptos la manĝaĵon, financitan fare de la ŝtato, kaj la malmultekostajn, etajn ĉambrojn, kie ili rajtas loĝi dum kvaranteno, sed ili deziros vivi ĉi tie en grandsinjora malvareco dum la sekvontaj tri semajnoj. Ĝi estos fabela enspezo.

Sed Felikso, “Teruro de Javo”, kiu celkonscie rapidas en piĵamo, enmane kun sapo, sen tio, ke li eĉ konjektus, kien, li tre ĝojas pro la senhoma hotel-koridoro, dank’ al la manko de la personaro. Granda danĝero ne minacas lin, estas multaj novaj loĝantoj; kiu suspektus piĵamulon, rapidantan en la mano kun sapo.

Negra infano, sur la kapo kun orumita ĉapo, ĵus venas renkonte al li. La liftisto. Eble li memoras, kiun li suprenportis per lifto sur la etaĝon.

Li haltas.

Alo! Kioma horo estas? – li alkrias kaj ŝerceme svingas sian viŝtukon antaŭ lia nazo.

– Pasis la sesa, sinjoro.

– Dankon! – Kaj li foriras fajfante. Li rapide enpaŝas en ejon, kiu havas la surskribon “lavejo”.

… Diable, li devas ion fari, ĉar li parte malsatmortos, parte, se li longe devas kuradi tiel supereme kun la viŝtuko, tiam li mortos, kiel maratona kuriero pro finlaciĝo.

La lifto zumas.

Aha! Tiu diabla bubo fine malsupreniros sur la malbenitan teretagon. Li elpaŝas… Singarde li ĉirkaŭrigardas… Li bezonus nur veston. Sed kial akiri ĝin. Pordo malfermiĝas senpere antaŭ li…

Li tuj komencas freŝe, celkonscie rapidi, svingante la viŝtukon Li eniras en la turniĝejon, supreniras sur la etaĝon kaj haltas spiregante.

La grumovenas rentonte al li, tiu malbenita negrulo. La lifto nun atendas ĉi tie. Li tre miras.

Felikso kuregas. Ĝi ne sukcesos tiel. Liaj kruroj jam tremas. Li ĉirkaŭiras sur la koridoro, kaj li denove estas ĉe alia lavejo! Eniri!

Ĝi estas ŝlosita. Nu, kion fari?

La pordo malfermiĝas, vidalvide, li jam estus ekironta celkonscie, kiam li vidas, ke mano elmetas du grandajn suojn. Poste la pordo femiĝas…

Super la ŝuoj pendas kelkaj vestoj senorde sur lignoŝultro.

Okazu, kio devas okazi!.. Tiu homo dormos ĝis mateno… Kial pendu la vestaĵo ĉi tie ĝis tiam? Li kunportas ĝin! Tiel li povas iri en la halon por manĝi! Manĝi!

Poste li reportos la vestaĵon. Ĉambro n-ro 166. Li devas nur bone noti tion. Ek! Alia solvo ne ekzistas.

Li kaptis la vestaĵon kaj rapidis! La lifto ekzumis malantaŭ li. Li devas iri, ĉar venas tiu bubaĉo!.. Ferŝtuparo aperis antaŭ li en malluma turniĝejo, la spiralaj ŝtupoj komenciĝis ĉe mallarĝa niĉo en la muro. Tabuleto pendis de sur la plafono.

N E P O R L A E S T I M A T A J

G A S T O J

Do, nu, ĝi estas bona tre bona al li. Li ne estas estimata gasto. Li rapidiris kelkajn ŝtupojn supren kaj eksidis, en la sino kun la vestaĵo kaj suspiris.

He, martiin! – kriis ie el la profundo antipatie akra, trenata, virina voĉo.

– Nu! – kriis la junulo kolere. – Kio okazis?

– Ĉu vi estas tiu?

– Jes.

– La virino trankviliĝis. Ŝi bruis per io en la profundo. Sur la teretaĝo aŭ en la kelo.

Kiu estas tiu Martino, kun kiu ŝi intermiksas lin? Nun li devas rapide vesti sin! Li vertiĝis pro la malsato. Li haste deĵetis siajn pantoflojn.

– Matiino!

Ŝi ne ĉesas.

– Nu!!

– Ĉu vi ankoraŭ estas ĉi tie?

– Jam ne! Sed ĉiumomente mi povas reveni! – li respondis kolere.

– Vi nur ŝercas!

Kiel ŝi orname diras. Li ne respondis. Demetinte la pantoflon, li komencis vesti sin.

– He, Martiino!..

Diablo forportu tiun Martinon.

– Kio estas?

– Se vi venos malsupren, kunportu la ĝeneralan ŝlosilon. Mi jam ne povas iri por kunporti ĝin. Ĝi restis en mia ĉambro.

Kiel kriegas tiu aĉulino!

– Bone. Mi kunportos ĝin… Ĉu ankoraŭ ion?

– Kunportu fumaĵitan fiŝon… Ĵetu la tuton en la lavoĉambron… Sed estu tre singarda!! Kiam oni suprenportos la litotukojn, metu la novajn lavotaĵojn sur la ŝtuparon.

Li jam surhavis la pantalonon. Ĝi estis iomete vasta. Malnovmodaj homoj portas tian. La jako atingis ĝis liaj genuoj. Redingoto! Ĝi estas nekutima en la tropiko. Oni malofte venadas ĉi tien.

– Maartiino… Maartiino…

Tiu impertinentulino alarmos la tutan hotelon!

– Kio okazis jam denove!

– Estu tre singarda! Neniu ekvidu, kiam vi ĵetos ion en la lavoĉambron!!

– Bone! Mi estos singarda!

– Kaj eĉ morgaŭ mi atendas vin, Maartiino!..

– Estos agrable!

Diablo forportu tiun Martinon kaj lian virinon. Li vertiĝis pro la malsato. Li lante malsupreniris kvar ŝtupojn ĝis la koridoro.

– Maartiino!

Sufokiĝu! Li restis senmova kaj ne respondis.

– Ĉu vi ne aŭdas min, Martiino? Estus bone, se vi deĵetus…

“Kiel bone estus, deĵeti vin” – li pensis.

– Se vi deĵetus, Martiin, koralperlo-kolieron… Ĝi pendas apud la spegulo… sed ne renversu la vazon…

Silento. Frapfermiĝo de pordo elsube. Tiu satanino foriris… Li singarde elrigardis. Li rapide retiris sian kapon. La negrabubo staris apud la lifto, li maĉis pajleron kaj popecete elkraĉis ĝin…

Fine ja li povas malsupreniri sur la helica ŝtuparo. La krieganta virino estis tue profunde, kaj nun jam li ne estas tie.

Li ekiris tre malrapide sur la ferŝtuparo. Li atingis la duan etaĝon. Li rigardis malsupren. Profunde en la mallumo, sub la teretaĝa koridoro, rondforma lumo ĵetiĝis sur la plankon… La voĉo povis veni de tie.

Li devus aliigi sian vizaĝon… Kiel facile estas tio en la romanoj kaj kiel neeble en la vivo… Li aŭdis voĉojn ĉe la unua etaĝo. Li haltis. Io grincis, kiel ili venas. Ĉu glavo?… Aha. Li estas la kapitano…

– La rezulto de la pridemandado estas negativa. Ĉiu havas alibion. Kiuj restadis en la ĉambroj, tiuj estas ekster ia ajn suspekto.

Ĉefinspektoro Elder staris malantaŭ la policaj oficiroj.

– Laŭ mia opinio ĉiu estas suspektebla, dum ili ne havas alibion – li interrompis.

La kapitano turniĝis al li iom malvarmkondute.

– Mi ne ŝatus, Elder, se vi okupiĝus pri tiu ĉi afero. Ni devas speciale aranĝi la aferojn en la Grand-Hotelo. Maldiskreteco aŭ skandalo kaŭzus neantaŭvideblajn sekvojn…

– Mi neniel volas enmiksiĝi en viajn aferojn. Estas tute superflue, se la grupo de la sinjoro kapitano esploras. Mi opinias tiel, ke mi pretendos vian helpon…

Ili iom suspekteme rigardis lin. Ĉefinspektoro Elder, malgraŭ lia junaĝo, atingis romanecan popolarecon en la kolonio. Laŭ la kapitano li faris tion dank’ al bonŝanco kaj per maniereco. Li ricevis diskretajn, politikajn aferojn kaj gravajn krimojn, neglektante la latrangajn policajn oficirojn, kaj la kolegoj ne pardonis tion al li.

– Se ni povas doni helpan manon al vi, nur diru – respondis la kapitano. – Kvankam mi ne konas la aferon, per kiu vi estas komisiita.

– Se mi definitive trafos en senelirejon, kaj bedaŭrinde ĝi ŝajnas tiel, tiam mi petos vian helpon. Fortuno forlasis min…

– Ĉu ankaŭ tio apartenas via afero – demandis iu polica oficiro, – ke vi pridemandis Maud Borckman-on?

– Mi atentigas vin, Elder, se vi kontraŭregule altrudiĝos en la aferon de mia grupo…

– Bonvolu kredi, mi vizitis Maud Borckman-on en mia propra afero. Mi serĉas homon, kiu vagaĉis en la ĝardeno, kiu eble grimpis en iun ĉambron… Tial mi pridemandis kelkajn gastojn, kaj nun jam nenio interesas min. Mi enlitiĝos. Mi deziras bonan nonkton.