Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

Li altenlevis la glason de ĉampano en la konsternita silento kaj terenĵetis ĝin, lia rigardo trakuris sur la teruritaj homoj, kaj forirante li ankoraŭ aldonis:

– Mi petis la ĉampanon… por ke mi neniigu ĝin, kiel la simbolon de la peko de la mondo.

La koktelisto flustris kun superstiĉa teruro:

– Mi komprenas tion… Sed kial li petis glacion en ĝin?…

Sed nenion respondinte, la morna misiisto forlasis la danc-drinkejon kun resonegaj paŝoj.

Duko Sergius enpensiĝinte diris al Maud, kiuj kune sidis en loĝio.

– Kiaj fanatikuloj… Pasintjare misiisto kuris sur la scenejon de iu varieteo en Singapuro kaj komencis danci inter la baletistoj… Ĝi estis terura spektaklo…

Maud diris nenion…

La deprima etoso de la neatendita evento iom post iom solviĝis.

– Tio estas malkorekta konduto – diris konsilisto Markheit, kiu vespermanĝis kun sinjorino Villiers, post kiam li konstatis, ke la virino ne havas bubonan peston. – Se li ne estus misiisto, tiam oni devus konsideri tion puninda ago: kaŭzi panikon sur la tereno de la kvaranteno…

– Kiu li estas? – demandis la Sicilia vidvino ekscitite sinjoron Vangold, kun kiu ŝi intertempe konatiĝis hazarde. La foresto de sia edzino tiel taŭzis laagrokulturaĵkomerciston, ke li sidiĝis en tiu malgaja animstato pro distreco al la tablo de sinjorino Relli por vespermani, kaj la tre energia, bela vidvino permesis, ke post la klarigo de la miskompreno, ili restu kune.

Fininte la vespermanĝon ili hazarde iris en la drink-dancejon, por iom “sidadi”.

– Li estas misiisto – respondis Vangold, – nek mi scias pli multe.

– Petro! – ŝi vokis la kelneron.

– Kion vi deziras, sinjorino?

– Kiu estas tiu misiisto?

– Mi ne scias. Hodiaŭ alvenis multaj homoj – li respondis kaj forrapidis, ĉar la gastoj pagis tie kaj ĉi tie. Direktoro Wolfgang havis diversajn pensojn pri la misiisto.

– Ĉu la misiistoj interesas vin tiom.

– Jes. Dum mia fraŭlina aĝo mi enamiĝis al misiisto. Bedaŭrinde, ni havis malmulte da espero, ke miaj gepatroj konsentu nian geedziĝon, kaj li iris inter la sovaĝulojn kiel misiisto. Mia karmemora edzo estis boan, saĝa, li amis min, sed mi neniam forgesis Cresson-on. Vidviniĝinte, mi volonte vizitas tien, kie estas multe da misiistoj, kie… tiel multaj homoj similas al li…

– Ĉu vi esperas, ke vi foje revidos lin? – demandis sinjoro Vangold.

– Li jam ne vivas. Li fariĝisviktimo de sia profesio, kaj mi investis parton de mia havaĵo en tiun monumenton, kiun mi starigis sur lia naskolando.

– Ĉu vi liverigis ankaŭ liajn cindrojn hejmen? – demandis sinjoro Vangold kortŝite.

– Ne – respondis la vidvino malvarmkondute, kaj post mallonga paŭzo ŝi aldonis, – ĉar la sovaĝuloj manĝis lin…

Lindner, la operkantisto venis al ili kaj haltis ĉe la tablo.

– Mi ne ŝatas tian misiiston – li diris, kaj lia laca, grasa vizaĝo montris malgajan, infanan esprimon. – Nun mi denove devas preni dormigilon, kvankam mi jam fartis bone.

– Ne prenu dormigilon! – diris la vidvino energie. – Sidiĝu al nia tablo! Petro! Ni petas botelon da ĉinzano… li estas sinjoro Lindner… li estas sinjoro Vangold…

– Mi ĝojas – diris la agrokulturaĵkomercisto elstarinte por la manpremo. – Mi estis altestimanto de via iama voĉo. Ankoraŭ dum mia fraŭla aĝo. Vi belege kantis Lohengrin-on, kaj vi estis bonaspekta homo! Kien forpasis tiuj malnovaj, belaj tempoj…

Li ĝemis, sed li ne komprenis, ke la fama artisto kial sidas tiel frostmiene al la tablo.

– Nun ni fintrinku tutan glason da ĉinzano! – sinjorino Relli instigis ilin kaj levis alten la rubenruĝan vermuton. Ili trinkis ĝin. Ankaŭ Lindner, kvankam li havis malmulte da emo al tio. La vivdvino ekstaris.

– Pardonon.

Ŝi forrapidis el la halo.

– Ŝi estas afabla virino – rimakis Vangold kaj denove verŝis el la drinkaĵo. Diable li fartis bone. Ankaŭ la drinkaĵ estis nekutima al li kaj… kaj… esti en la societo de tiu sinjorino Relli, vere estas bonege… Vi admirinde bele kantis iam – li turnis sin al Lindner, ĉar li volis afablumi al la mondfama artisto. – Tre domaĝe, ke vi perdis vian voĉon. Ĉu tio jam estas definitiva? Mi konis kantor-instruiston, kies kantorgano poste resaniĝis. Ankaŭ al vi eble okazos same.

– Ekskludite – respondis Lindner mortopale. – La nervozeco damagas al la voco, kaj ĉiu stulta babilemulo morte incitas min…

– Ĉu vere? Mi sentas same, rilate mian deponiston. Kiam mi diras: “Sinjoro Stuck alportu al mi…”

– Sinjorino Relli longe forestas – diris la kantisto malpacience.

– Jes. Mi pensas, ke ŝi serĉas la misiiston, kiu ĵus riproĉis nin.

… Sinjoro Vangold bone konkludis. Sinjorino Relli, elpaŝinte en la halon, ĉirkaŭrigardis. La misiisto sidis apud malgranda tablo kaj parolis kun la kelnero.

– Mi vespermanĝos ĉi tie, ĉar mi ne iros en tiun Sodomon – kaj li ĵetis sopiran rigardon al la danc-drinkejon.

– Ni volonte surtabligas la manĝaĵon ankaŭ ĉi tie, sed nur duopeceto da malgras fiŝo estas ekstere, kiun la kuiristino formetis por si, ĉar ŝi dietas.

– Kiel? Ĉu en tiu eleganta hotelo?!

– Bedaŭrinde, ni ne kalkulis je misiista gasto. Niaj loĝantoj estas pekuloj, hodiaŭ, malgraŭ tio, ke estas vendredo, ili ne fastas, kaj ni havas nur tiajn manĝaĵojn, kiujn la sinjoro misiisto rifuzus kun abomeno: rostita bifsteko, kokin-kotleto kun karea saŭco, melagro kaj similaj.

La salivo de la sinjoro misiisto fluis por manĝi iom da rostita bifsteko aŭ precipe kotleton (kun karea saŭco!), sed li diris malgaje:

– Alportu tiun malgrandan fiŝon, kuiritan en akvo…

Li sidis morne apud la malgranda tablo kaj ŝatintus ŝiri siajn harojn.

– Pardonu, sinjoro misiisto… mi estas vidvino sinjorino Relli…

Korpulenta, belstatura, decidkaraktera, sed belvizaĝa virino staris antaŭ li kun fatale brilantaj okuloj, kaj kun grandaj, blankaj dentoj.

– Mi ne povis liberiĝi de via sugestiva efiko… Kion vi ĵus faris, estis tiel timiga kaj grandioza…

– Batalo kontraŭ la surteraj pekoj… – kaj li malpacience turnadis sian kapon, serĉante la kelneron, ĉar jam ankaŭ la fasta manĝaĵo bongustus al li, nur oni alportu ĝin!

– Mi bezonus iun, unu homon, kun kiu mi povus sincere paroli. Se vi havas duonhoron por mi, bonvolu aŭskulti kaj…

– Nun mi vespermanĝos – li rimarkis, ĉar la kelnero venis kun la fiŝo.

– Mi bezonas! Fine mi bezonas ardokulan, puritanan misiiston, al kiu mi povas elverŝi la sekreton de mia koro…

Sed, bedaŭrinde, ŝi disetendis siajn brakojn, nerigardinte malantaŭen kaj elbatis el la mano de la kelnero la pleton. La malgranda peco da kuirita fiŝo ripozis senmove en ĝia suko sur la tapiŝo.

– Ho, Madono! – ŝi kriis malesperiĝinte. – Kia mallerteco… Bonvolu permesi, ke mi invitu vin trinki tason da teo, rekompence por la modesta vespermanĝo… Ne rifuzu tion, ĉar vi humiligas min… Mi loĝas en la ĉambro n-ro 20, ĝi troviĝas ĉi-proksime…

– Sed… mi povas manĝi nur fastaĵon hodiaŭ – li diris anime rompita, li rigardis tiel sur la fiŝon, kuŝantan sur la planko, kvazaŭ ĝi estus lia mortinta, amata apartenulo.

Li ekiris al la ĉefŝtuparo ekbalancinte sian kapon, kun tute malplena stomako.

Poste li subite revenis per rapidaj paŝoj kaj malfermis la pordon de la malluma restoracio.

Ĉar ĉefinspektoro Elder proksimiĝis el la direkto de la ĉefŝtuparo.

Elder vidis lin nur por momento. Li tuj rapidis al la pordisto.

– Ĉu vi konas tiun misiiston?

– Verŝajne. Sed hodiaŭ alvenis tiel multaj gastoj, ke mi devas rigardi tion, se sinjoro volas ekscii ion…