Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– Kriminala ĉarlatano – diris iu polica oficiro, post kiam Elder iris en sian ĉambron. – Li estas tia, kiel fuŝkuracisto. Majstro de la mistifiko. Kompreneble oni neniam aprecas la seriozan laboron tiel, kiel la ĉarlatanaĵon.

– Nu, sinjoro – diris la kapitano, – konceptisto Sedlintz transprenos la servon. Morgaŭ ni devas esplori, kiu havis la intereson mortigi doktoron Ranke.

– Kaj – interrompis iu oficiro – ni devas serĉi la ponardon, ĉar la murdisto kunportis ĝin. Kie estas la ponardo, tie estas ankaŭ la murdisto.

– Prave. Kontrolu la postenantojn, kaj apliku multe da taktoj, Sedlintz. Agu atente… Ĝi estas la Grand-Hotelo! Bonan nokton!

Grincado, frapfermiĝo de pordo. La policaj oficiroj iras dormi.

“Teruro de Javo”, la impertinenta fremdulo nun iras plu sur la helika ŝtuparo. Tiu ŝtuparo ne estis lumigita. Ŝajnas, ke oni ne uzas ĝin vespere. Estas skandale ŝpari tiel. Martino kaj la virino estas en vivdanĝero, kiam ili devas rendevui ĉi tie.

Eble li estis nun sur la teretaĝo. La keletaĝo troviĝas sub li. Li aŭdas voĉojn kaj bruon de tie. Ĉu la ĉambroj de la personaro?

– Ne kuraĝu provi… – flustras iu.

– Mi povas fari nenion… Mi timas… Ĉio estas plena de policanoj…

– Ne timu… La policistoj jam enlitiĝis. Ili tute ne venos ĉi tien… Vi do parolu, ĉar…

– Mi scias nenion… Mi vidis nur tion, ke fraŭlino Borckman kunportis la tranĉilon… En blanka, punta kovrotuketo…

– Tiam ŝi estas la murdistino!

La junulo staris tolpore. La hotelo kvazaŭ estus plena de fantomoj… Ĉu li malsupreniru?… Se li nur ekmoviĝos, li fortimigos tiujn. Ili venis en la keletaĝon por interparoli. Al la malantaŭa ŝtuparo… Ili flustradas incitite, ĉiu vorto klare aŭdiĝas.

– Morgaŭ rakontu tion al la detektivoj.

– Ne… ne…ĉio evidentiĝos, kaj tiam ni ĉiuj estos malliberigitaj…

– Maartiin…

Diable!.. Nun ŝi fortimigis ilin.

La du flustrantoj disiras…Malproksimiĝantaj paŝoj… La junulo eĉ ekmoviĝi ne kuraĝas.

– Maartiino… kial vi ne ĵetas fiŝon, koralon, ŝlosilon?!.. Ĉu vi aŭdas min, Martino? – Paŭzo. Ŝi foriras ĉagrenite kaj murmuras kolere. – Ĉu vi ne aŭdas, Maartiino… vi manĝas aŭ dormas, idiota porko… atendu nur…

Ŝi estas delikata virino. Vere… – pensas la junulo. Tiu Martino povus elekti pli bonan partnerinon por si.

Li paŝis sur la koridoron de la teretaĝo. Ĉiuokaze la virino havas problemon. Se la ponardo vere troviĝas ĉe ŝi, kaj ili denunco ŝin, tiam estos al ŝi kapute… Li devas ion fari…

Unue li ĉiumaniere manĝos… Kial estas tiel mallume ĉi tie?

Li puŝiĝas al io. Tablo. Lumo filtriĝas deflanke. Tabloj. Estas problemo. Ĝi estas la restoracio de la hotelo, kaj ŝajnas tiel, ke oni jam finis la vespermanĝon. Sed tre mallaŭta ĝazmuziko aŭdiĝas de ie…

Ĝi estas la danc-drinkejo. La nokta amuzejo de la Grand-Hotelo. Nu, ne multaj homoj estos tie hodiaŭ. Tute bonŝance. Gravas, ke la kuirejo estas unuaranga.

Li trankvile paŝas en la halon. Minimuma lumigado. Ĝi estas grandega, malplena vestiblo, malproksime la pordisto legas ion, apogiĝinte sur la breto. Subite ekideas al li, ke li ne havas kravaton. La kolumo de la piĵamo eble estas akceptebla en la tropiko. Sed nur kun kravato. Sur iu tablo staras “punka”. Ĝi estas malgranda ventolilo kun longaj, silkaj rubandoj. La rubandoj dancas horizontale, kiam la aero moviĝas. Deŝirinte rubandon, li bantigas kravaton. Ĝi estas iom malnovmoda, artista dekoraĵo, sed ĉiu vestas sin tiel, kiel li volas.

Nun jam li trankvile ekiras al la danc-drinkejo. La pordisto rigardas sur lin, sed li vidas, ke la gasto ne venas pli proksimen, li do daŭrigas sian legadon.

La persekutata ĉasaĵo, nomata Felikso paŝas el la vestiblo en la noktan amuzejon.

Blua lumo. Bonega tangomuziko, kaj… la dancamuzejo estas plenplena. Estas aŭdebla susuro de vestaĵoj, frotiĝo de ŝuoj sur la vitropargedo, demalsupre lumigita, kaj senteblas fumo de aromita cigaredo, mikiĝanta kun tute milda manĝaĵodoro… La harmoniko ploras. Mallaŭtaj parolsonoj, kiujn kelkfoje subpremas tintado de glaso kaj teleroj. La reflektoro ŝanĝiĝas ruĝa… Subita, elkora ridado: eksplodis la neretenebla vivĝojo de la Sicilia vidvino, ĉar sinjoro Vangold ĵetis per hasta movo brakpinĉilon de astako en la sinon de gubernatoro Shilling, sidanta pli malproksime. Bonhumoraj sinjoroj sidas en la duonlumo, admirindaj juveloj ekbrilas, kiel blankaj lumskaraboj, kaj Parizaj, silkaj kostumoj, faritaj el manplaton grandaj tesaĵoj, susuretas en la verda kaj violkolora lumoj, ĵetiĝantaj sur la pargeton. La kreolaj kaj ŝaŭmonlankaj virinaj ŝultroj, glataj dorsoj kaj nudaj brakoj reliefas el la duonlumo.

Felikso iras al la drinkejtablo. La Tamila koktelisto rikanas al li.

– Mi petas glason da ĉampano kun glacio, kun multe da glacio! – komandis la malsata, impertinenta kaj persekutata nekonato.

La glaso staris antaŭ li post momento. Glacio falas en ĝin kun tintado el la ostokruĉo. La estrino de la dancdrinkejo, tute blonda, Belga virino paŝas al li. Ĉio ŝajnas nur ombro pro la obskura tangolumo, koncentrita sur la pargeton. Sed Felikso povis konstati eĉ tiel, ke tre svelta virino staras antaŭ li.

– Mi estas Odette Dufleur. Kiam vi venos en la dancdrinkejon, vi estas mia gasto…

– Tiuokaze ni ofte havos la feliĉon renkontiĝi.

Li demetis la glason el kio li ĝuste nun deziris trinki. Kvankam li jam tre sopiris trinki gluton da glacia ĉampano.

– Ĉu vi dancas? – demandis dette Dufleur.

– Jes. Ĉu vi permesas?

Ili paŝetadis en la ultraviola lumo de la pargeto.

– Vi tre bone dancas – flustris la estrino de la dancdrinkejo.

– Mi ŝatas la muzikon, ĝi estas tial. Unuavice eble ankaŭ tio kontribuas al ĉio ĉi, ke mi dancas kun facilmova, delikata, fabele admirinda virino… Kian parfumon mi sentas… sur via hararo? Ĉu Lantheric, ne, ne! Ĝi estas Chalimar!

– Jes. Vi vere estas sperta pri tio…

Mallumo, silento dum dekono da sekundo, kaj subite blundiga lumo inundas la malgrandan, intiman ejon. La persekutata ĉasbesto per sia kutima, leĝera gesto kroĉis sian brankon al tiu de Odette kaj iris al la ĉampano. Li prenas la sveltan glason…

Interese,ke oni ne aplaŭdas post la danco. Eĉ, kvazaŭ ili estus mitiĝintaj. Li ĉirkaŭrigardas en la mano kun la glaso.

Kio okazis?!

La homoj sidas konsternite, kaj ĉiu okulo direktiĝas al li. La ruĝa buŝeto de Odette estas malfermita kaj timiĝinte gapas al Felikso.

La junulo tolpore staras en la mano kun la glaso. Li sentas, ke okazis ia katastrofo… Fine li ekvidas sin en la vidalvida spegulo, kaj frosto trakuras sub lia dorshaŭto ĝis liaj kalkanoj.

Li staras ĉe la drinkejtablo en la mano kun glaso da ĉampano, kaj li portas la velurkoluman, nigran, pastran uniformon de la plej puritana, misiista ordeno.

Jes. Li staris antaŭ la miregantaj homoj en la nigra, velure orlita vestaĵo, sur ĝi kun kvadratformaj ŝtonbutonoj, kvazaŭ li jam estus pasiginta almenaŭ kvin jarojn inter la lepruloj kaj deturninte sin kun abomeno de ĉiu plezuro de la mondo… En lia mano la glaso de ĉampano, ĵus dancinte tangon!..

Nun okazos tia skandalo kaj aresto ĉi tie, kia ankoraŭ ne estis.

Subite li levis alten la glason kaj diris per erca voĉo:

– Homoj! La memento de la pereo aperis en tiu ĉi domo hodiaŭ! Mi venis ĉi tien por esti la nevidebla mano sur la muro de la palaco de Nebukadnezar! Ekmemoru, ke la pesto skribas ĝuste tiel sur la muron inter marmorkolonoj, silkaj kurtenoj, orumitaj tapetoj, ke “mene, mene, tekel ufarsin!”, kiel sur la plej mizeran fiŝkaptistan kabanon. Mi venis por danci inter vi, por amuziĝi kun vi, ĉar eble tiel viaj surdaj oreloj ekaŭdos, viaj blindaj okuloj ekvidos la morton, kiam mi levas alten tiun damnitan pokalon…