Jenő Rejtő: Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

La policistoj okupas ĉiun elirejon de la halo, kaj la kapitano stentore ordonas al detektivo:

– Aranĝu, ke ĉiu gasto ĉeestu en la vestiblo… La hotelo estas sub kvaranteno.

Nun venas la direktoro.

– Mi estas Wolfgang. Mi telefonigis al la polico, kiam la kuracisto konstatis la infektan malsanon.

– Bonvolu raporti al sinjoro konsilisto pri sanitaraj aferoj, mi proponas skribe. Pri kia kontaĝo temas?

– Bubona pesto.

… Dume tamen venis tien kelkaj gastoj. Aŭdinte la vorton „bubona pesto”, ili retroiris teruriĝintaj.

– Ĉu nur unu gasto? – demandis la kapitano.

– Momente.

Alvenis la sanitara konsilisto. Li estis tre dika. De lia iu orelo ĝis la alia pednis submentono, kaj li konstante astme snufadis. Unuavice li demandis la prdiston, kies gamboj tremetis, kio estos la tagmanĝo, kaj li petis ne altabligi por li kareo-saŭcon, al la rizo, ĉar ekvidinte ĝin, li ne povas kontraŭstari, cetere ĝi malutilas al lia stomako. Tio estis malnova artifiko fare de sinjoro konsilisto Markheit, okaze de kvaranteno, per kelkaj, rapidaj, prozaj, privataj instrukcioj trankviligi la histerian etoson. Sur ŝipo, kiu alvenis kun ok ĥoleraj malsanuloj kaj duonfrenezaj pasaĝeroj, sub hisita, flava flago, la konsilisto unue traserĉis ĉion por trovi boran alkoholon, dume li amare plendis al la pasaĝeroj, duonmortaj pro timego, ke li suferas je misdigesto, kaj tiam lia haŭto jukas dum tagoj.

– Kio do okazis? – turniĝis Markheit al direktoro Wolfgang.

– Hieraŭ antaŭtagmeze je la dekunua horo oni venigis kuraciston al gasto. Hodiaŭ antaŭtagmeze estis konstatita, ke la koncernulo malsanas je bubona pesto. Mi pensas, ke mi agis bone, kiam mi ne donis instrukciojn, ĉar oni povas malhelpi la foriron de la gastoj, suspektataj pri infektiĝo, nur per forto armita. La du najbaraj ĉambroj estas izolitaj, kaj mi permesis al ĉambristino resti apud la malsanulo. Ni izolos ankaŭ tiun virinon, ĉar ŝi ankoraŭ ne sciis, pri kio temas, kaj ŝi supreniris en lian ĉambron por momento. Ŝi asertas tion, ke ŝi ne povas sidis sur malmola seĝo, ĉar ŝi suferas je iskiatiko.

… La gastoj kolektiĝis kun infera rumoro, multaj homoj draste postulis, ke oni voku kuraciston, ĉar ili rimarkas sur si mem simptomojn de pesto. La kapitano trankviligas tiujn, ke tuj post la formalaĵoj, oni faros ĉion por ilia savo.

Sinjorino Villiers sveis, kaj ŝi nun pendis en la brakoj de kapitano Dickman, kaj li ne sciis, kion fari al ŝi.

La blankhara gazetvendisto sentis tiel, ke oni estas post la oficiala parto de la afero, sekvu la negoco, kaj li komencis gurdi.

Policisto garde avertis lin en tre familiara formo…

Plorpasmo kaptis la liftiston, kaj oni vane sonorigis al li de sur la etaĝo. Markizo Raverdan glutis pulvorojn, kaj kapitano Dickman metis sinjorinon Villiers sur la tapiŝon, malantaŭ la vitroŝranko degalanteriisto. Dume Walter, la helpanto de la fotografisto, laŭte donis instrukciojn, li klarigis al la homoj, ke ili iru iom malproksimen por fari malpligrandajn grupajn fotojn.

– Gesinjoroj! – komencis la kapitano.

– Parolu, parolu – instigis lin la fotografisto.

La instanco ordonis kvarantenon. Neniu rajtas forlasi la Grand-Hotelon dum tri semajnoj. Kiu neglektas la sanitaran, preventan rimedaron, la leĝo punos tiun de kvin jara ĝis dumviva malliberigo. Efektive mi devus liveri vin sur la insulon Santa Annunziata, en la kvarantenejon. Sed konsiderinte la fremdultrafikon de la Grand-Hotelo, la kvaranteno okazos surloke, laŭ escepta ordono. Dum tri semajnoj la polico, la sanitara servo kaj taĉmento de la garnizono zorgos pri la ordo kaj pri via sekureco. La instanco kalkuls je la helpo kaj komprenemo de la gastoj. Ni esperas, ke ni sukcesas izoli la malsanon endome, kaj ne estos aliaj viktimoj…

Nun sekvis la atako de la gastoj.

Ĉiu postulis ekskluzivan traktadon. Iu, se li ne povas tuj forveturi, havos perdon de mult-milojn da sterlingaj pundoj, pro kio li procesos kontraŭ la ŝtato, la alia apelaciis diplomatian aferon, la tria nuptofeston de sia nevino kaj tiel plu.

– Mi bedaŭras! – kriis la kapitano – la sanitarajn ordonojn de la kolonio nek la reĝo ne rajtas rompi. La plej malgranda cedo nun signifas pereon de centmiloj… La proprietulo devas certigi lokon por ĉiu, kaj kiu ne havas sufiĉe da mon-rezervo, tiu restos ĉi tie, kiel gasto de la ŝtato, kompreneble inter pli modestaj cirkonstancoj.

– Mi ne devas resti ĉi tie inter pli modestaj cirkonstancoj – diris Hacker, la senpostena havenlaboristo. La serĝento trankviligis ankaŭ lin per kelkaj simplaj vortoj.

Sed la plej ekscitita estis ekspedisto Vangold. Li malesperiĝinte turnis sin al la kapitano.

– Mi petas vin, mia edzino ĵus iris en la urbon…

– Ŝi ne povas reveni ĉi tien. Estas kordono.

– Nu sed – nervoziĝis Vangold. – Eble eksterordinare energia virino tamen povas veni tra tiu kordono…

– Tute neeble.

– Ĝi videble trankviligis la ekspediston. Ankaŭ la aliaj eksilentis iom lace, rezigninte la situacion.

– Kaj tiam Wolfgang akravoĉe ekparolis jene:

– Ni klopodas, ke la kvaranteno estu ekscita, sed bela, tropika travivaĵo por la gastoj de la Grand-Hotelo…

Kiam Maud revenis en la ĉambron, dum la unua momento ŝi kredis, ke la piĵama fremdulo jam foriris. Ŝi fariĝis des pli malgaja, kiam la impertinenta fremdulo aperis kun gaja vizaĝo el malantaŭ la kurteno de la fenestro demandante:

– Kiel vi fartas?

Sur la koridoro denove aŭdiĝis bruo de paŝoj kaj voĉoj.

– Kial vi ne forlasis la ĉambron, kiam ĉiu iris en la halon?

– Mi kuraĝis fari nenion sen via istrukcio.

– Stultaĵo!

– Cetere ne ĉiu estis en la halo.

– Kiel vi komprenas tion?

– Ekzemple nek tiu homo povis esti tie, kiu portis tiun ĉi leteron al vi… – Kaj li montris sur la tablon, kie kuŝis la koverto.

La knabino konsterniĝis.

– Ĉu iu venis ĉi tien, kiam mi forestis?

– Jes…

Ŝirmalferminte la koverton, Maud legis tion. Poste ŝi ĵetis ĝin en la cindrujon, ekbruliginte ties randon. Ŝi atenteme rigardis, dum la papero malrapide forbrulis.

– Mi esperas, ke ĝi ne estas malbona sciigo? – demandis la fremdulo gaje babilante.

– Vi senintence estis atestanto de interparolo, el kio, malgraŭ ĉiu mia klopodo, vi aŭdis kelkajn vortojn…

– Mi povas certigi vin, ke ĝi estas, kvazaŭ…

– Silentu, mi petas!.. Mi ne scias, kia homo vi estas, sed mi sentas tiel, ke vi estas bonkora. Certe vi fuĝis el malfacila situacio kun mia helpo. Reciproku ĝin per tio, ke vi ne interesiĝos pri mi, se vi foriros de tie ĉi…

– Nun tute ne zorgu pri tio – trankviligis ŝin la junulo, – ĉar la kvaranteno daŭros kelkajn semajnojn, kaj dume ni povos priparoli tion…

– Eh! Ĉu vi ne pensas, ke vi restis ĉi tie dum la kvaranteno?

– Kien mi iru?

– Ĉu mi sciu tion?… Se vi ne havas kaŭzon por kaŝiĝi, tiam luu ĉambron.

– Mi havas kaŭzon kaŝiĝi, ĉar mia patro volas, ke mi edziĝu. Mi volis remi al la insulo Bali, kie loĝas mia amiko sur la marbordo, kaj li estus doninta al mi vestaĵon.

– Kie vi lasis viajn vestojn?

– Mia patro fermis tiun, por ke mi ne povu fuĝi. Matene okazintus mia geedziĝa festo, kaj tiam li estus doninta al mi la frakon. Sed nokte mi grimpis tra la fenstro, kaj mi ekvojis al Bali en piĵamo. La tempesto reĵetis min sur la strandon de la hotelo, kaj mi grimpis ĉi tien.

Maud iomete gajiĝis aŭdinte la folan historion kaj respondis pli amikeme:

– Ĉio ĉi estas tre malgaja aŭ komika; laŭ tio, kiel oni ĝin prenas, sed trankviliĝu; la kvaranteno devigas vin, ke vi kapitulacu. Vi ne povas kaŝiĝi en piĵamo dum semajnoj.