Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– Vi eraras! Ankaŭ sinjorino Villiers malaperis senspure. Sedlintz, bonvolu iri.

– Bravo, detektivo! – diris sinjorino Relli forirante.

– Sinjoro ĉefinspektoro! – diris la kapitano severe. – Vi akiris informojn dum la esplorado, kiujn vi prisilentis, kaj vi uzis tiujn teatre. Mi rekonas viajn eksterordinarajn kapablojn, sed tiu konduto estas rompo de la disciplino.

– La sinjoro kapitano petis min ne miksiĝi en la esploradon. Mi nun faris tion nur tial, ke mi gardu la policon de malagrabla skandalo.

– De kia skandalo?

– Vi arestis tri homojn ĝis nun. Tiumaniere vi devas aresti ankoraŭ du personojn. Resume kvin. Kvin respektataj homoj, el kiuj nur unu povas esti la farinto, do kvar personoj postulos kontentigon, kvarope ili protestos en la ĵurnaloj… Kaj juste.

– Kiuj estas la du aliaj personoj?

– Duko Sergius kaj Maud Borckman.

– Ni pridemandos ili. Konceptisto Ferguson iru por venigi ilin. Markheit ekstaris.

– Mi ne deziras interveni en la aferon de la polico, sed mi opinias, ke Elder volas fari bonon. Estas superflue provoki skandalon, dum ni ne scias certan.

– Dum ni ne scias, kien foriris sinjorino Villiers, ni devas aresti ĉiun sespektaton. Bedaŭrinde, la sanitara servo ne donas sufiĉan garancion… – li aldonis, direktante pikon al Markheit.

– Ni devas akcepti tion – diris Elder ĝemante. – Kvankam laŭ mi sinjorino Villiers ne forlasis la hotelon…

– Kiel vi pensas tion?!

– Ĉar kiu volas forlasi la hotelon, tiu ne provas kontrabandi leteron per subaĉeto, sed tiu mem kunportas ĝin.

– Mi akceptas tion! Tiuokaze eĉ hodiaŭ ni traserĉos ĉiun ejon, ĉambron kaj angulon.

La duko elvenis kun Maud. Sergius jam estis en smokingo, li preparis sin por tagmanĝi. Li detiradis siajn blankajn gantojn trankvile.

– Sinjorino Relli kaj sinjoro Lindner vidis vian ekscelencon sur la koridoro, kie okazis la murdo, senpere post la krimo.

– Sur la koridoro… jes… Mi venis kun fraŭlino Borckman, al la ŝtuparo.

– Ĉu vi ne rimarkis ion suspektindan?

Li respondis trenate.

– Mi aŭdis bruon el la ĉambro n-ro 70, en kiu loĝis Vangold, sed mi sciis, ke li estas malsupre en la restoracio…

– Kaj?

– Mi lasis Maud-on sola por momento ĉe la ŝtuparo, mi reiris por rigardi ĝin… – Li hezitis.

– Kaj vi malfermis la pordon – diris Elder.

– Estis tiel… – Li denove silentis.

– Kion vi vidis?

Li diris tre mallaŭte:

– Mi vidis blankharan homon… Mortpikitan.

– Tio konfirmas la konfeson de sinjorino Relli – kapjesis Elder, – iu malfermis la pordon, post kiam ŝi portis la kadavron de Ranke en la ĉambron n-ro 70.

La kapitano frapetis sur la tablo per plumingo.

– Mi daŭrigos la pridemandon.

– Pardonon…

– Kion vi faris poste?

La manoj kaj la voĉo de la duko tremis.

– Mi diris… al fraŭlino Borckman, ke ŝi iru en sian ĉambron… ankaŭ mi iros en la mian… Tiel ni ne miksiĝos en la aferon… Ĉu estas permesate peti glason da akvo?…

– Jen bonvolu… – Konceptisto Ferguson komplezeme verŝis ĝin…

– Dankon…

– Ĉu dume vi renkontiĝis kun iu? – demandis la kapitano.

– Sinjoro Lindner venis sur la ŝtuparo.

– Ĉu poste?

– Mi atendis, dum fraŭlino Borckman iros en sian ĉambron, kaj ankaŭ mi reiris en la mian…

Maud pale rigardis la baraktadon de la rompiĝema, maljuna homo.

– Bonvolu iri en la najbaran salonon – diris la kapitano kaj mansignis al la reveninta Sedlintz, ke li sekvu Sergius-on.

La maljunulo ĵetis maltrankvilan rigardon sur Maud-on ĉe la sojlo.

– Nur iru trankvile – diris la knabino.

La duko eliris kun mallevita kapo.

– Ĉu vi estas Maud Borckman?

– Jes.

– Ĉu privatulino?

– Ne. Mi estas la asistantino de profesoro Decker.

– Kiel?

– Kial vi miras pri tio?

– Sed… vi ne scias… ke tiu homo, kiu agonias pro bubona pesto, estas profesoro Decker?!.. Akvon… ha… rapide… konjakon… kuŝigu ŝin sur la sofon.

Ĉar Maud sterniĝis, kvazaŭ ŝi estus mortinta, aŭdinte la vortojn de Markheit.

La kapitano gratis sian kapon pro komika senkonsileco.

– La diablo komprenas tion…

– Ĉu vi fartas pli bone? – demandis Markheit la knabinon.

– J… jes…

Ŝi leviĝis de sur la sofo kaj malrapide staris sur siajn piedojn.

– Kiel fartas la profesoro?

– Bubona pesto… Ni havas malmulte da espero. Li konstante estas senkonscia, li havas altan febron kaj tipajn simptomojn de sepso. Liaj ĉiuj glandoj estas ŝvelintaj… do… nu ne ekzistas scienco. Ni povas fari nenion, la kuracisto ŝmiras lin per oleo Palmira… tio mildigas la doloron kaj la jukadon.

– Ĉu ne estas espero?

– Nu… Ĝi estas bubona pesto, vere… Do, domaĝe por li, ĉar li estas eminenta homo…

– Kiel vi klarigas fraŭlino tion – demandis la kapitano, – ke via ĉefo ne informis vin pri lia alveno? Ĉu vi disiĝis kolere?

– Ne. La profesoro tre ŝatis min kaj…

Ŝi ne povis daŭrigi.

– Eble mi povas helpi – diris Markheit. – Mi parolis kun la malsanulo kelkajn momentojn. Li venis inkognite. Li volis kapti erariĝintan kolegon sen la interveno de la polico… – Li signifoplene rigardis al Maud.

– Ĉu vi ne scias ion pri la afero? – demandis la kapitano.

– Ne. Neniokaze temas pri mi.

– Kion vi scias pri la krimo, okazinta en la ĉambro n-ro 70?

– Multon!

– Bonvolu rakonti.

Maud ekstaris trankvile.

– Mi mortigis doktoron Ranke.

Post momenta silento la kapitano batis pugne sur la tablon tiel forte, ke la objektoj ekdancis.

– Mil diabloj…

– Mi ne komprenas… – miris la knabino. Mi deziras sincere konfesi. Doktoro Ranke sendis al mi leteron je la 11-a horo vespere, antaŭ la tago de la murdo, ĉar li jam estis unu tagon pli frue ĉe la malsanulo. Sed li konstatis la peston nur la sekvan tagon. Jen estas la letero.

Ŝi transdonis tion. La kapitano legis ĝin. Jen estis skribite:

“La plurfoje murdinta Borckman kaj lia filino povas atendi indulgon nur de mi. Venu en la halon je la tria horo nokte, kaj kunportu la notkajeron. d-ro R.”

– Pri kia notkajero temas?

– Mi ne scias…

– Kiu estas tiu “murdinta Borckman”?

– Mia patro.

– Kie li estas nun?

– Mi ne scias. Kiam evidentiĝis liaj teruraj faroj, li fuĝis el Moskvo. Ankaŭ ni veni kun mia patrino de tie, kaj ni ekliĝis en Batavio, kaj duko Sergius, kiu estas konata pri sia bonfaremo, prenis nin sub sian protekton.

– Kion volis Ranke de vi?

– Ĉantaĝi. Mi iris al la aŭrora renkontiĝo. Li diris, ke li malkovros mian devenon antaŭ ĉiu, li disfamigos, ke mi estas la filino de plufoje murdinta homo, se mi ne akiros por li dekmil nederlandajn florenojn de la duko.

– Kaj?

– Li proponis moratorion ĝis la sekva tago.

– Kio okazis sekvonttage sur la koridoro, kiam oni vidis vin kaj la dukon dum la tempo de la murdo?

– La duko iris en sian ĉambron por surpreni gantojn, ĉar li ne iras tagmanĝi alie. Tiam doktoro Ranke elvenis el la ĉambro de sinjoro Lindner kaj postulis monon. Sekvinte lin, mi ekvidis la malpezan ponardon sur la tablo kaj pikpuŝis ĝin en lian dorson. Poste mi rapidis al la ĉambro de la duko. Li miris, ke mi atendas lin antaŭ lia pordo, sed lidiris nenion. Ni denove preteriris la ĉambrojn n-roj 70, la duko diris ĉe la ŝtuparo, ke li reiros por momento, poste li venis kaj petis, ke mi iru en mian ĉambron.

– Mi arestas vin laŭ via sincera konfeso.

– Kompreneble. Mi ŝatus, se vi permesus al mi flegi profesoron Decker. Ja estas egale, kie gardi min…