Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– Kiel??!

– Jes. Mimozo kuŝis sur la planko de mia banĉambro en Londono, kaj neniu sciis diri, kiam ĝi estis metita tien. Poste mi malsaniĝis pro grava gripo… De tiam mi kredas… Jes… De tiam la materiala mondo ŝanceliĝis en mi. Mi komencis timi. Mi havis terurajn sonĝojn… Mi malgrasiĝis…

– Kiom da funtoj vi pezis, antaŭ ol vi maldikiĝis?

– Mi pezis pli ol ducent – li respondis kun profunda ĝemo kaj ekfumis cigaredon. – Poste mi serĉis Li Shing-on, sed ŝi malaperis el Kuala Lumpur. Mi elspezis milojn por serĉigi ŝin, helpe de cent kaj cent homoj, ĉie en Azio. Kaj mi trovis la duan mimozon antaŭ du monatoj, en Colombo, sur la matena manĝotablo…

– Pardonu, sinjoro – respondis la blank-kitela homo, – kio estas via profesio?

– La dikulo sekundon ĉirkaŭrigardis en la ĉambro. – Mi estas privatulo…

Ĝena silento. Estis evidente, ke li mensogas. La persekutata junulo ĵetis avidan rigardon sur la tableton, kie estis la manĝaĵoj.

– Poste – daŭrigis la dikulo – la katastrofo okazis hieraŭ.

– Ĉu alia mimozo?

– Jes.

Li viŝis sian frunton. Ŝvito de teruro sidis sur li. Tiu homo estis en vere malagrabla situacio. La mesaĝo de la morto sidis sur lia flava haŭto, en lia konfuza rigardo.

– Markheit diris, ke li sendos vin al mi, sinjoro Raleigh, ĉar vi jam havis sukceson en simila kazo ĉe ŝipoficiro…

– Jes, jes… tio estis bona kazo.

– Ĉu tia, kiel la mia?

– Ne. Oni sendis al li narcison, sed ankaŭ li maldikiĝis.

– Mi, sinjoro, jam ne esperas… Mi ne havas apetiton, miaj muskoloj estas malstreĉaj, mia spirado estas malfacila… sed la plej granda problemo estas tio, ke mi ne povas manĝi.

– Nekompreneble – respondis Felikso spiregante, kaj li glutis.

– La manĝaĵo estas ĉi tie dum la tuta tago. Mi esperas, ke mi deziros ĝin… sed vane!.. Mi ne scias, ĉu okazis same ankaŭ al via ŝipoficiro?…

La junulo gajiĝis.

– Tute same. Mi akiris sukceson ĝuste en tio!

– Kiel?

– Per sugestio! Ĝi estas la sola rimedo. Vi resaniĝos sub la influo de pli forta volo…

– Ĉu vere?!.. Mi ne estus malavara al vi!.. Mi malesperiĝis, kiam Markheit ditis tion, ke vi povas veni nur tiam, se ne estos – nun lia vizaĝo konvulsiis – sekcado… Por mi estas urĝe… Ĉar mi mortos… mi mortos…

La homo en kitelo malpeziĝis. Ne estas problemo. La doktoro, nomita Raleigh ne venos, ĉar hodiaŭ estis la sekcado.

– Nu… Komenciĝu la hipnoto. Imitu min en ĉio, kiel ajn malfacila ĝi estos al vi. Faru tion, kion mi diras. Mi sanigis la ŝipoficiron kvaron horon antaŭ lia morto, el la sama psikozo… Ekstaru… tiel… Rigardu rekte en miajn okulojn… Venu… Sidiĝu… Tiel…

Ili sidis ĉe la tablo. La junulo enigis la tranĉilon en la viandon kun larĝiĝintaj nazloboj, kaj li raŭke diris, rigardante en la okulojn de la time gapanta Bruns:

– Tranĉu!.. Tiel… Metu ĝin en vian buŝon. – Li komencis manĝi avide… – Tiel… Maĉu!.. Maĉu!.. Tiel… Denove… – Li tranĉis kaj manĝis, kaj liaj okuloj brilis. La alia homo sekvis la ekzemplon kun granda sufero, havanta infanece ploreman vizaĝon. – Manĝu… Tiel bongusta ekzemplo estas imitinda… Same okazis ankaŭ al la ŝipisto… manĝu… maĉu! Maĉu! Rigardu en miajn okulojn: maĉu… maĉu… Ĉu vi ne havas mustardon?

La malsanulo rigardis lin konsternite. Dank’ al la sugestia terapio de la kuracisto, ĉiu manĝaĵo malaperis dum minutoj de sur la tablo…

Sed fine la plenbuŝe manĝanta homo sukcesisveki la apetiton de Bruns, kaj li manĝis… Li estas tute bona kuracisto.

– Nun plenigu vian glason el tiu viskio…

– Mi ne povas…

– Silentu! Faru tion, imitante min! Tiel! Ĝisfunde… – Kaj li trinkis! Trinkis!

Ankaŭ Bruns trinkis el sia glaso la viskion.

– Ĉu nun? – li demandis.

– Nun vi bele kantos, kune kun mi dekfoje: “It is a long way to Typerary…”

… Baldaŭ la misiisto, loĝanta en la alia ĉambro, ambaŭmane batis la muron, ke ili finu la neelteneblan kantaĉon, ĉar li iros al la direktoro, sed ili tute ne atentis lin. Eĉ, ili komencis danci, ke la fenestroj tremis!

Kiam sinjorino Relli rekonsciiĝis, ŝi diris nenion pri la kaŭzo de sia sveno.

– Ĝi ofte okazas al mi dum la pluva sezono. Jam antaŭ du tagoj mi deziris vojaĝi al la montoj.

– Tamen pro la ponardo… – rimarkis la kapitano.

– Eh, tute ne. Kia suspekto ĝi estas,…

– Tute ne temas pri tio… Mi pensis, ke ĝi memorigas vin pri io…

– Ĝi estis terura spektaklo, kaj terura estas tiu ĉi sezono… Eble la kvaranteno kostos mian vivon, se ni povas forvojaĝi ĝustatempe inter la montojn…

La kapitano senkonsile rigardis al Elder. La ĉefinspektoro levis la ponardon.

– Vere ĝi ne gravas kiel vidaĵo. Ĉu vi povus diri, sinjorino, kial estas tiu objekto tiel malpeza?

– De kie mi sciu tion? Eble ĝi estas ludilo…

– Kion signifas sur ĝi la romia cifero du?…

– Eble ties prezon…

Elder kapjesis.

– Povas esti… Kvankam la komercistoj skribas la prezon per arabaj ciferoj. Plie mi opinias tion ia signo.

– La vidvino nervoze ludis per siaj perloj…

– Mi ne scias – ŝi respondis rapide. – Mi pensas, ke mi povas foriri… Ĉu ne?

– Eble, se mi povus peti vin resti por momento… – diris Elder ridetante.

– Ĉu vi rajtas efektivigi pridemandoj? Mi scias tiel, ke tio apartenas al la sinjoro kapitano.

Elder kapjesis rekone.

– Vi diris ĝuste, sinjorino. Mi esperas, la sinjoro kapitano demandos, ke de kie vi konas la enhavon de la policaj formularoj, plenigitaj en la ĉefkomandejo…

La virino ekstaris pale.

– Arestu min, se vi kuraĝas, sed mi ne toleras tiun hontigan demandadon!..

– Ni interesiĝas ĝentile, kaj estas nekomprenebla tiu eksciteco.

Sinjorino Relli residiĝis.

– Jes! Bonvolu demandi, sed tiu sinjoro portas civilan vestaĵon…

– Ĉefinspektoro Elder estas fama policano, kaj mi petis lin direkti la esploron… – respondis la kapitano ruĝiĝinte, ĉar li sentis, ke tio estis kaptulaco.

– Mi ne komprenas, kial vi koleras min, sinjorino – turniĝis Elder al ŝi. – Mi estas via altestimanto, kaj mi neniel miksus vin en la aferon, mi nur ŝatus fari kelkajn demandojn.

– Nu bone… bonvolu… Mi scias nenion pri la ponado kaj…

– Mi petas vin – ridetis Elder, – kiu parolas pri la ponardo?… Prefere mi ŝatus ekscii, kiam mortis sinjoro Relli?…

– Kial ĝi gravas?

– Nia malnova kutimo estas registri la pesonajn indikojn.

– Mia edzo mortis antaŭ ok jaroj.

– Pro kiu malsano?

– Ĉu ankaŭ tio apartenas la miaj personaj indikoj?

– Tute ne temas pri tio. Ĝi nur interesas min.

– Ĉu vere? Arnoldo mortis antaŭ ok jaroj.

– Kie li estas enterigita?

– En Vicenza… Ĉu vi dirus, kion kumunan vi havas al tio?

La kapitano strange rigardis sur la detektivon.

– Ĉu tio vere gravas, Elder?

– Se ĝi ne gravas, kial vi nervozigas sinjorinon Relli?

– Ĉar ĝenas min, kiam oni trudiĝas en mian privatan vivon. Mi ne toleras tion.

– Tiam do mi ne faros tion – respondis la ĉefinspektoro afable. – Bonvolu diri nur tion, kial troviĝas sur la ponardo la romia cifero du?

Ŝi salte leviĝis kun tremantaj lipoj.

– Mi jam diris, ke mi ne scias… Ĝi… estas ia ludponardo… Infanludilo.

Elder staris tute proksime al ŝi kaj rigardis en ŝiajn okulojn.

– Vi eraras, sinjorino Manzini! Ĝi estas ludilo de plenkreskuloj.

La virino unue konsterniĝis. Poste ŝi levis sian ŝultron kaj malesperiĝinte flustris.