Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

Lindner ekstaris.

– Sinjoroj, mi deziras konfesi. Mi mortigis doktoron Ranke!

La vidvino salte leviĝis, sed la kapitano nun jam kategorie diris al ŝi.

– Mi petas vin, sinjorino, vi partoprenas pridemandon! Nur tiu rajtas paroli, al kiun mi demandas.

Kaj per tio li jam neglektis Elder-on. Rapide. Senpere antaŭ la fino. La ĉefinspektoro danĝere eliminis ĉiun rilate la aferon dum duon horo. Hoho! Tamen ne eblas lasi tion.

– Kio estas via nomo? – demandis la kapitano.

– Enrico Lindner.

La protokoloj amasiĝis antaŭ Sedlintz.

– Lindner ne estas itala nomo.

– Mia patro estis aŭstriano. Mi jam naskiĝis kiel italo. En jaro 1886, en urbo Torino…

La laca, maltrankvila homo nun estis kvieta, malvamkonduta kaj sobra.

– Ĉu vi deziras sincere konfesi? – demandis la kapitano.

– Jes. Mi konfesas, ke mi mortigis doktoron Ranke, en mia ĉambro.

– Kiel ĝi okazis?

– Doktoro Ranke frapetis sur mia pordo, ke alvenis la polico, kaj mi venu en la halon. Mi malfermis la pordon, la doktoro enpaŝis, kaj li miris pri tio, ke mi loĝas ĉi tie. Li pensis, ke la ĉambro apartenas ankoraŭ nun al tiu virino, kun kiu mi ŝanĝis tion.

Elder salte leviĝis.

– Kiel?… Ĉu ne vi loĝis… en tiu ĉambro?…

– Ne. Mi loĝis en la ĉambro n-ro 72, kaj la pordisto petis min transdoni ĝin al virino…

– Ĉu vi scias, kiu estis tiu virino?

– Maud Borckman – diris Elder.

– Daŭrigu!

– La doktoro demandis, en kiun ĉambron transloĝiĝis la virino, kun kiu mi ŝanĝis la ĉambron? Ĉagrenis min, ke li rapide, malpacience demandas, mi donis rifuzan respondon al li. Tiam li kaptis mian brakon kaj komencis kriadi incitite. Mi forpuŝis lin, li ekbatis min, tiam mi mortpikis lin per la teatra ponardo, troviĝanta ĉemane…

– Kial vi iris poste en la halon?

– Denove frapetis iu. Nun jam la detektivo. Li diris, ke mi iru en la halon, ĉar alvenis la polico. Mi rimis, ke li malfermos la pordon. Mi malsupreniris kun li, sed mi tuj revenis por forigi la kadavron. Sed sinjorino Relli sendis min por suprenporti ŝian retikulon. Reveninte en mian ĉambron, la kadavro jam ne estis tie.

– Ĉu la tapiŝo? – demandis Elder.

– Kiel? – demandis Lindner stultmiene.

– Kien malaperis la tapiŝo, sur kiun la sango fluis? Hieraŭ mi eniris en vian ĉambron kun via posta konsento, kaj ĝi estis la sola apartemento sur la etaĝo, kie mankis la tapiŝo.

– Vere… nun, kiel vi diras, estas strange ankaŭ al mi. La tapiŝo malaperis.

– Mi ne komprenas, kian gravecon ĝi havas – interrompis la kapitano malpacience.

– Mi opinias, ke grandan – respondis Elder. – Ni ankoraŭ ne trovis la sangon de la viktimo. Laŭ mi, ĝi fluis sur tiun tapiŝon.

– Kiel ĝi povis malaperi, se nek la murdisto scias pri tio? Aliulo ne havis intereson malaperigi tion! – malpaciencis la kapitano.

Elder dorsapogiĝis en la brakseĝo kaj neaŭdeble fajfetadis…

– Nu? – iu oficiro urĝis lin nervoze.

– La tapiŝo estas la plej grava en la tuta afero. – Li subite turnis sin al Lindner. En kia korpopoozicio vi staris, kiam vi pikis la ponardon en la ventron de la doktoro?

– Ni staris vidalvide, kaj mi pikis rekte en lian ventron… – li mire eksilentis. Li vidis sur la konsternitaj vizaĝoj, ke okazis io eksterordinara.

– Nu bone! – diris Elder kaj ekstaris. – Nun jam la afero klariĝas. Vi perfidis vin, sinjoro Lindner! Doktoro Ranke ne estis mortpikita je la ventro, sed je la gorĝo.

Lindner nervoze glatigis sian maldensan hararon per siaj fingroj.

– Mi ne bone aŭdis la demandon… Kompreneble mi pikis en la gorĝon de Ranke. Li staris vidalvide, kaj mi volis trafi molan punkton per tiu malforta instrumento, tial en la gorĝon…

Li time eksilentis, ĉar sinjorino Relli komencis ridi, kaj ŝi ridis, ridis plengorĝe, malpeziĝinte, elkore, bonhumore…

Sinjoro Elder… Benissima! Vi vere estas diablo kaj ankaŭ anĝelo samtempe.. – kriis la vidvino, kaj antaŭ ol kiu ajn povintus malhelpi ŝin, rapide kliniĝinte, ŝi kisis la manon de la ĉefinspektoro.

– Sed sinjorino…

– Silentu… Kaj ŝi paŝis al Lindner. Ho! Vi terure stulta infanhomo! Hontu! Vi tre timigis min… Mi neniam estus kredinta, ke vi povas mensogi tiel! Hontu!

La maljuna, dika infano eksidis anime rompita.

– Mi mortigis lin… – li provis balbuteti.

– Sufiĉe! Stulta homo! Doktoro Ranke estis mortpikita el dorsdirekto je la gorĝo, kaj ne je la ventro!

– Kion signifas tio, Elder?

– Ke la tapiŝo gravas. Kiu forportis ĝin kaj kien? La sangospuro estis sur ĝi.

– Sed…

– Koncerne sinjoron Lindner, mi pensas, ke parto de lia konfeso estas vera. Doktoro Ranke serĉis Maud Borckman-on, sed li ne sciis, ke ŝi jam transloĝiĝis el la ĉambro de sinjoro Lindner. Sindjoro Lindner diris, ke la virino loĝas en alia ĉambro. Kaj…

– Kaj? – demandis la kapitano.

– Bonvolu respondi, sinjoro Lindner! – Avertis lin Elder. – Ĉiu vorto gravas.

La artisto denove estis la iama, senpova figuro.

– Mi mensogis antaŭe… Mi opiniis, ke la sinjorino estas suspektata… Mi decidis…. surpreni tion sur min…

– Stulta, maljuna infano! – kriis la vidvino.

– Mi petas silenton – interrompis la kapitano. – Ĉu vi do volas aliigi vian konfeson?

– Jes.

– Kio okazis inter vi kaj la doktoro?

– Mi diris al li, ke la antaŭa gasto transloĝiĝis, mi ne scias, kien.

Tiam la doktoro petis mian permeson telefoni al la pordisto. Mi konsentis kaj malsupreniris en la halon. Poste venis en mian kapon, ke la doktoro ne ŝlosos mian ĉambron, kaj mia ĉiu mono estas en la ŝranko. Reveninte mi renkontiĝis kun la sinjorino, kiu sendis min por sia retikulo. Kiam mi denove alvenis en mian ĉambron, mi trovis ĉion en ordo.

– Ĉu la tapiŝo ankoraŭ estis sur ĝia loko?

Lindner pensadis. Li frotis sian frunton…

– Mi ne memoras… Vere mi ne memoras…

– Mi ne komprenas, la tapiŝo kial estas tiel grava – interrompis la kapitano. – Ĉiuokaze mi ordonas laŭ la konfesoj…

– Pardonon pro la interrompo – diris Elder, – sed mi ŝatus, se la pridemanditoj transirus en po unu najbaran ĉambron, por ke mi diru ion.

– Bone, sed bedaŭrinde mi devas ĉiumaniere aresti vin laŭ viaj konfesoj…

– Mi timis tion – diris Elder malgaje.

– Mi petas vin, sinjoro kapitano… – balbutaĉis Lindner.

– Silentu Enrico! – diris sinjoriino Relli aplombe. – La vero estas niaflanke, kaj mi fidas tiun detektivon. Li estas multe pli saĝa ol la kapitano, kaj li ne permesas ridindigi la policon. Pronto! Mi diris tion. Faru al mi tion, kion vi volas.

La kapitano paliĝis ĝis sia okulblanko.

– Vi, bedaŭrinde trompiĝos rilate la ĉefinspektoron. Sedlintz, Ulrik, konduku la sinjorinon kaj sinjoron Lindner en sian ĉambron. Ili ne rajtas paroli unu kun la alia, kaj starigu gardiston antaŭ ilian pordon.

– Ĉu Vangold? – demandis Elder. – Ĉu li rajtas libere iradi? Li ne havas alibion, kaj la krimobjekto…

– Prave, eĉ sinjoro Vangold estas grave suspektebla, ni prenos ankaŭ lin sub domicilan gardon…

– Krome duko Sergius kaj Maud Borckman – daŭrigis Elder senindulge. – Pluraj atestantoj vidis ilin sur la koridoro, kaj nek ili havas alibion!

La kapitano perpleksiĝis. Li jam vidis, ke tiu homo denove logis lin en kaptilon.

– Ni pridemandos ilin – li respondis rezolute, – kaj se necese, ni arestos ilin. Ĉiu suspektato estas arestebla dudek kvar horojn…

– … Se ni devus supozi ilian fuĝon. Sed nun eĉ katido ne povus foriri nerimarkite.