Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– Jes! Vi scias ĉion… Mi konfrsas, ke mi estas Nedda Manzini….

Ŝia konfeso vekis ĝeneralan surprizon. La kapitano viŝis sian frunton.

– Mi aŭdis ie… Tiun nomon…

– Vi aŭdis. Oni konis ĝin en la tuta mondo. Mi estis operkantistino. Tio okazis antaŭ dekok jaroj. Poste mi forlasis la scenejon, kaj mi iris por serĉi misiiston en Borneo… Kaj kiam li mortis… – Nun ŝiaj oluloj pleniĝis per larmoj – mi decidis reveni… Sed mi ne volis esti maljuna artistino… Prefere mi fariĝis juna vidvino kaj mi ŝanĝis mian nomon Relli… Estas abomeninde, kiam oni kompatas min, kiel fama artistino mi estis iam… Tiel mi fariĝis sinjorino Relli. Sufiĉe!.. Mi esperas, ke vi kontentigis vian scivolemon…

– Tute ne temas pri tiaĵo. Mi nur volis scii, kiom da artistoj estas en la domo?

Markheit kapbalancis. Jam denove kion volas aludi tiu homo per tio?

– Kial interesas vin tio – turniĝis la virino al li nervoze.

– Tial – diris Elder, – ĉar tiu ĉi ponardo estas rekvizito…

Silento…

– Kaj… kion vi volas diri per tio?

– Ke vi devas koni ĉiun artiston en la domo, pri kiu estas supozeble, ke li formetis ie rekviziton kiel memoraĵon – li rigardis la ponardon, – kiu estis uzata en la dua sceno de opero.

– Ĉu vi… suspektas min… pri tio?…

– Ne. Sed se mi trovas rekvizitan ponardon, tiam mi devas scii, ĉu troviĝas alia artisto en la domo krom sinjoro Lindner…

– Lindner estas pacema, honesta ĝentilulo.

– Neniu suspektas lin. Ni nur pridemandos lin rilate la aferon de la ponardo. Sinjoro konceptisto Sedlintz venigos lin ĉi tien… – ordonis Elder.

– Mi petas vin… mi petegas… estas tute certe, ke li havas nenian rilaton al la ponardo…

– Sed trankviliĝu, sinjorino…

– Ne! Lindner estas kor- kaj nervomalsanulo, kaj tiel malkuraĝa… Vi mortigos lin.

Ŝi rompis siajn manojn. La policaj oficiroj falis el iu surprizo en la alian. Ĉu tiu Elder estas sorĉisto? De kie li akiras siajn konsternajn indikojn?

– Fidu nian takton, sinjorino. Nun ni petas vin, dum ni pridemandos sinjoron Lindner, bonvolu iri en la kontoron, akompanate de sinjoro konceptisto Borgen.

– Bone. Mi bedaŭras kaj amas tiun bravan, maljunan infanon. Kredu min? ke li havas nenion kumunan al la afero, kaj… kaj… ne suspektu lin… Bonvolu… atenti… ŝi petegis preskaŭ plorante. – Vi devas tre atenteme trakti lin.

Sinjorino Relli iris en la trian ĉambron kun Borgen.

– Diru, de kie vi scias ĉion ĉi? – demandis la kapitano.

– Ne forgesu, ke mi komencis la esploron antaŭ duon tago. La itala virino estis konata al mi. Mi depeŝis al la konsulejo, kaj tie oni ne faris sekreton el la afero. Ĉar la instanco sciis la sekreton de la artistino… Ĉu vi vere komisios nin per la gvido de la esploro, sinjoro kapitano?

– Hm… jes. Mi konfesa ke, mia opinio ŝanĝiĝis… Mi pensis, ke vi havas pli da bonŝanco ol scio.

– Ili nur kune valoras ion.

Venis Sedlintz, kun la dika, infanvizaĝa kantisto. Malstreĉaj saketoj formiĝis sub liaj okuloj dum ladaŭro de la pasintaj jaroj, kaj la tempo elkavigis la grason ĉirkaŭ lia makzelosto simile al vangobarbo… Li malfacile spiris, kaj liaj flave vejnitaj okuloj lace palpebrumis.

– Bonvolu sidiĝi, sinjoro Lindner…

– Dankon… – li eksidis suspirante. La kapitano volis montri la ponardon al li, sed tio ne estis sur la tablo… Kien ĝi malaperis?

– Tio estas sensignifa formalaĵo – diris Elder ridetante. – Ni konstatas la alibion de la gastoj unu post la alia. Vi ekzemple, mi memoras, staris en la halo, dum la sinjoro kapitano laŭtlegis.

– Jes.

– Sed vi foriris dum la laŭtlego de la ordono

– Okazis tiel. Mi supreniris en mian ĉambron, ĉar mi laciĝis… kaj tio ne interesis min…

– Sinceredire ĝi vere estas teda. Ĉu vi renkontis iun sur la koridoro?

– Jes… Duko Sergius venis el la direkto de mia ĉambro.

– Ĉu vi renkontis aliulon?

– Junan virinon ĉe la ŝtuparo, kiu loĝas sur la sama koridoro. Ŝajnis, ke ŝi atendis la dukon.

– Ŝi estis fraŭlino Maud Borckman… Ĉu vi iris en vian ĉambron?

– Ne. Sinjorino Relli postkriis min subite…

– La sinjorino ja estis malsupre en la halo!

– Jes, sed intertempe ŝi estis ankaŭ sur la etaĝo. Ŝi venis per lifto, kaj ŝi jam estis supre, kiam mi alvenis. Ŝi petis min suprenporti ŝian retikulon, ĉar ŝi lasis ĝin en la halo kun multe da mono.

– Ĉu vi suprenportis ĝin?

– Mi ne torvis ĝin en la halo. Nekompreneble…

– Dankon – diris Elder. – Ni aranĝis la formalaĵojn per tio.

– Nu… mi ĉiam volonte estos je via dispono… – li pezmove leviĝis.

– Akcesore ni ankoraŭ povas aranĝi la peton de sinjoro Wolfgang – subite alparolis lin Elder ridetente. – Oni torvis ornamaĵeton en la rubujo, kaj ni ne scias, al kiu ĝi apartenas?

Li elprenis la ponardon. El sia poŝo. La sulteta vizaĝo de Lindner sereniĝis.

– Ĝi estas la mia… Kara memoraĵo. El la dua sceno de la Enigma Ĉasisto.

– Kiel oni trovis ĝin en la rubujo?

– Eble ĝi falis de sur la skribotablo. Ĉar ĝi ĉiam estis tie…

– Bonvolu peti ĝin de la direkcio… Ankaŭ tio estas nur formalaĵo. Ni ne rajtas transdoni trovitajn objektojn… Nur ankoraŭ ion… Ĉu vi ne rimarkis brunan makulon sur la tapiŝo?

La pordo de la alia ĉambro malfermiĝis, kaj sinjorino Relli elvenis ekscitite-

– Sufiĉe!

Lindner staris mirante.

– Mi volas konfesi.

– Sed… sinjorino…

– Sinjoro Lindner eliru el la ĉambro. Ne timu, okazis nenio malbona. Ni devas klarigi miskomprenon…

– Mi ne eliros! Mi volas scii, kio estas tiu ludo… Kion signifis…

Elder ekfumis cigaredon.

– Bonvolu sidiĝi, sinjoro Lindner, ankaŭ vi sinjorino. Saccomodi…

La virino aŭdinte la italan vorton eksidis iom surprizite.

– Mi opinias, ke estus la plej bone klarigi ĉion. Ni suspektas neniun, kaj domaĝos nek al sinjoro Lindner ekscii la veron. Bonvolu sinjorino. Parolu!

La virino jun jam estis multe pli trankvila.

– Kiam la sinjoro kaéitano komencis laŭtlegi la ordonon pri la kvaranteno, mi vidis, ke Lindner ekiras sur la ŝtuparo. Li iris per iom malcertaj paŝoj. Mi volis, ke li ne drinku pli multe, ĉar ni havis konfuzan tagon. Mi enliftiĝis kaj suprenportigis min por pli frue esti ĉe lia ĉambro. Alveninte tien, mi vidis, ke la pordo estas malfermita. Mortinto kuŝis interne, en granda sangoflako…

Lindner aŭskultis ŝin kun konsternita vizaĝo.

– Li estis doktoro Ranke – diris Elder.

– Jes! Li estis tiu. Mi sciis, ke ĉiu gasto estas malsupre en la halo…

– Vi eraris pri tio.

– Mi pensis tiam, ke nur Lindner venis supren. Li nun ne havas alibion, ĉar li suprenvenis. Kaj la murdito kuŝas en lia ĉambro. Mi estas malvarmsantga, forta virino. Mi vivis en Borneo apud misiisto. Kontraŭe mi vidis duone malfermitan pordon de ĉambro, kaj balailo estis apogita tien. Oni ĵus purigis tion. Ĝi estis la ĉambro de Vangold, kiu havas alibion. Kaptinte la mortinton, ĉar mi estas tre muskula, mi rapide portis lin en la alian ĉambron. Aŭdinte voĉojn, mi paŝis al la pordo. Iu malfermis ĝin. La alo de la pordo kaŝis min. Ekvidinte la kadavron, li frapfermis ĝin kaj foriris. Mi jam ne kuraĝis eltiri la ponardon el Ranke. Tiam mi renkontiĝis kun Lindner sur la koridoro. Mi sendis lin en la halon… Eble oni ne vidis, ke li suprenvenis… Kaj mi rapidis en mian ĉambron.

– Ĉu dume vi renkontis neniun?

– Nu… Maud Borckman adiaŭis dukon Sergius… ĉe la ŝtuparo…

– Mi estis certa pri tio – diris Elder, – ke Ranke ne tie estis murdita, kie oni trovis lin… Apenaŭ estis ango sur la planko, kaj sangoperdo estis la kaŭzo de lia morto laŭ la protokolo de la sekcado. Mi serĉas, kie estas la sango?