Аляксандр Чужынін - Зборнік сцэнічных твораў

ДРАТВА. ( кланяецца ) Жонка, выбач мне.

ГАННА. Дурному і Бог прыказаў выбачыць.

ДРАТВА. Пан служывы, памажыце мне цяпер гэтага Траяка злавіць.

СВІСТУН. А ды мне за гэта што?

ДРАТВА. Дам вам, што захочаце.

СВІСТУН. ( прыглядаючыся да ботаў ). Как даш мне эті сапогі — так я подстерегу его, поймаю і отдам тебе в рукі, а тогда делай с нім, что угодно.

ДРАТВА. Добра — боты вашы.

СВІСТУН. Моі?

ДРАТВА. Вашы! ( б'юць па руках ).

СВІСТУН. Вот мы сейчас іх і абуем. ( абувае боты ).

ДРАТВА. Ну, цяпер гэты сляпы чорт не выкруціцца з маіх рук! Я яшчэ другое вока вылуплю. Я яму пакажу, як да чужых жонак хадзіць!

СВІСТУН. Вот сапагі, так сапагі. ( бярэцца пад бокі і тупае нагамі ).

ДРАТВА. Ну, цяпер пойдзем у карчму. Я пастаўлю вам боршч. Хоць грошай і няма, прап’ю. пояс, прап’ю світку, а з добрым чалавекам п’ю.

СВІСТУН. Хорошо ідём!

ДРАТВА. Пойдзем. А ты жонка глядзі!...

СВІСТУН. Ну да, ідём ( выпіхае Дратву за дзверы ). Вот как! (да Ганны) а ты прыготов мне покушать ( бярэ старыя боты пад паху і выходзіць ).

Ганна ( адна )

ГАННА. Ха-ха-ха!... Босы, дурны мой стары. Але такі дурны, што другога такога трэба са свечкай пашукаць. Ён сапраўды паверыў, што гэта шкло такое! Ха, ха, ха!... А салдат хітры, о, о, о, хітры! Накпіў з яго і ўсю віну зваліў на Траяка! Але так яму і трэба! Няхай знае тое, дзе двое б’юцца, альбо кахаюцца, няхай трэці не мяшаецца. Ну, няхай Траяк не пападаецца майму старому ў рукі! ( Уваходзіць Свістун ).

Ганна і Свістун.

СВІСТУН. А что, правда, я скоро вернулся?

ГАННА. А стары мой?

СВІСТУН. Эгэ! За него оставь попеченіе, он не скоро вернется — пропіл шапку, пропіл пояс, пропіл світку і под стол паваліўся!

ГАННА. Няхай там сабе ляжыць на безгалоўе, ды на кароткі бок. А мы з табой цяпер цэлы вечар будзем вольнымі, як птушкі. Цяпер нам ніхто не перашкодзіць у нашым каханні.

СВІСТУН. Всё это хорошо, толькі песнямі соловья не кормят. Ты прежде провіантом снобжы, а после уже будем баляндрасы точыць.

ГАННА. А што-ж мы будзем есці? У мяне ёсць капуста.

СВІСТУН. Да я уже наелся капусты, бліны есть?

ГАННА. Есць і бліны. ( Ставіць на стол міску з блінамі ).

СВІСТУН. А я прынёс водкі. ( ставіць на стол водку ).

ГАННА. Ну еш, — тут як раз для цябе цэлая капа.

СВІСТУН. По-военному артыкулу сперва надо выпіть. ( налівае ). Я за твоё здоровье! ( п'е ).

ГАННА. А я за тваё ( п’е ).

СВІСТУН. А я опять за твоё. ( п'е ).

ГАННА. Я ізноў за тваё ( п'е ).

СВІСТУН. А я ешчё за твое ( п’е ). Ну что-же ты прізадумалась? Пей!

ГЛННА. А ці не многа гэта будзе?

СВІСТУН. Нет! Нет! ( Ганна п'е ). Вот так. Ну, молодец, молодіца, черноброва, белоліца!

ГАННА. А праўда, што такі маладзец!

СВІСТУН. Верно, точно так! Ах ты мая душенька! ( налівае ). Ну, вып’ем ешче по одной.

ГАННА. А як буду п’яная?

СВІСТУН. Нічего, будет веселее, спаёш мне что-нібудь ( Ганна п'е ). Ах! ты моя черноброва ( абымае яе ). Ну спой мне что-нібудь.

ГАННА. Добра! ( бярэцца пад бокі, прытопывае нагамі падыходзіць да Свістуна, каторы есць аладкі ).

Ну, цяпер ты мне заспявай.

СВІСТУН. Чего-ж можна! ( Адкашліваецца, бярэцца пад бакі і скача каля Ганны ).

ДРАТВА. ( за дзвярыма ) Адчыні! Жонка!

ГАННА. Ліха-ж маё.

ДРАТВА. (з а дзвярыма ) Ці чуеш! Гэй! Адчыні!

СВІСТУН. Вот как попался!

ГАННА. Бедная мая-ж галоўка! Што-ж я цяпер буду рабіць.

ДРАТВА. ( за дзвярыма ) Ці чуеш? Я зара дзверы буду ламаць!

ГАННА. Чую, ўжо, чую! Зараз (да Свістуна) Хутчэй хавайся!

СВІСТУН. Куды?

ГАННА. Сюды — пад лаву!

СВІСТУН. А еслі он меня найдёт?

ДРАТВА. (з а дзвярыма ) Пусці, бо зара дзверы выламлю! ( б’е кулаком у дзверы ).