Gabriela Zapolska - Moralność Pani Dulskiej

Juliasiewiczowa wzrusza ramionami i wychodzi. Dulska biegnie do drzwi Zbyszka.

Zbyszko, idź do biura! (do dziewcząt) Hesia, kurze ścierać! Mela, gamy… (do sypialni) Felicjan, do biura!…

Wpada Hesia.

Żywo, Mela! (wchodzi Mela) Otwieraj fortepian… no! Będzie znów można zacząć żyć po bożemu…

Wybiega do kuchni.

W głębi przez przedpokój widać, jak Tadrachowa z Hanką przenoszą kufer.

MELA

biegnie ku nim

Andziu! Andziu, gdzie ty idziesz? Ty idziesz całkiem!

HANKA

Całuję rączki panience… jedna panienka tu co warta. Niech się ta panience powodzi… a innym to niech…

Robi groźny gest ręką.

MELA

biegnie do drzwi Zbyszka

Zbyszko! Hanka się wyprowadza!… Zamknął się… Zbyszko!

HESIA

Mela, zwariowałaś!

MELA

Mama ją wyrzuca, Zbyszko!… Już drzwi się za nią zamknęły. (biegnie do okna) Nie widać jej… O!… idzie, niesie kuferek… Gdzie ona idzie? Taki śnieg! Znikła za rogiem. Boże mój!

Płacze.

HESIA

śmiejąc się

A ja wiem, a ja wiem! Wszystko słyszałam. Co to? Świeci się coś… papierek…

Na czworakach pełza pod fortepian.

MELA

stoi przy oknie, oparta o framugę

Gdzie ona tak poszła? Ona była zapłakana…

HESIA

tarza się po scenie i śmieje się

A ja wiem! A ja wiem!

MELA

Hesia, nie śmiej się… tu stało się coś bardzo złego. Jakby kogoś zabili… Hesia! Ona się jeszcze utopi!

HESIA

przewracając się po podłodze

Ona się nie utopi!… Wzięła tysiąc koron i pójdzie za swojego finanzwacha!

MELA

z jakąś tragiczną rozpaczą

Cicho, Hesia, cicho! Nie śmiej się, Hesia!

HESIA

jak wyżej

Ona wzięła tysiąc koron – i pójdzie za swego finanzwacha!

Kurtyna zapada.