Johann von Goethe - Ifigenio en Taŭrido

En li la fajron de l’ venĝemo, kiu

En la alesto sankta de l’ patrino

Jam preskaŭ estingiĝis. En silento

Ŝi lin kondukas al la loko, kie

La patro falis, kie tre malforta

Malnova postesigno de la sango,

Jam preskaŭ tute plu ne rimarkebla,

La plankon, multefoje jam lavitan,

Ankoraŭ kolorigis. Tiam ŝi

Per sia fajra lango nun priskribis

Ĉiun detalon de la krima faro

Kaj sian sklavan kaj mizeran vivon,

La fierecon de la perfiduloj

Kaj la danĝerojn, kiuj la gefratojn

Ankoraŭ nun minacas de la flanko

De la patrin’ duonpatriniĝinta.

Kaj tie al Oresto ŝi altrudis

Malnovan la ponardon, kiu tiom

En la Tantala dom’ jam furiozis ...

Kaj propra fil’ mortigis Klitemnestron ...

IFIGENIO.Ho senmortuloj, vi, kiuj pasigas

Feliĉajn tagojn super puraj nuboj,

Ĉu nur por tio dum tre multaj jaroj

Vi min de ĉiuj homoj apartigis

Kaj tenis min en via proksimeco

Kaj sur min metis la oficon virgan

La sanktan fajron ĉiam subtenadi

Kaj la animon mian vi, simile

Al flamo, ĉiam direktadis supren,

Ke la terurojn de la domo mia

Eksentu mi nur iam pli malfrue,

Sed tiom pli profunde?—Ho, parolu

Al mi pri la junulo malfeliĉa!

Parolu pri Oresto!

ORESTO.Ho, se jam oni povus nun rakonti

Pri lia morto! Kvazaŭ fermentante,

Leviĝis el la sang’ de l’ buĉitino

La ombro de l’ patrino.

Al la filinoj de l’ eterna nokto

Ĝi krias: „tenu firme, ne forlasu

La mortiginton de l’ patrino! Pelu

Kaj persekutu la krimulon! Pelu!

Al vi li apartenas!“—Ili aŭdas,

Iliaj okulaĉoj ekrigardas

Ĉirkaŭe kun la agla avideco.

Kaj ili ekmoviĝas en la nigraj

Kavernoj, kaj el la anguloj venas

Senbrue tuj ilia sekvantaro,

La dubo kaj la pento. Antaŭ ili

Vapor’ leviĝas el la Aĥerono;

El ĝiaj nebulringoj ekruliĝas

Ĉirkaŭe de la kapo de l’ kulpulo

Senĉesa freneziga meditado

Pri l’ faritaĵo. Tiam, rajtigitaj

Pereon porti, la inferulinoj

Elpaŝas sur la belan dian teron,

De kiu ilin antaŭ longa tempo

Forpelis la malbeno de la dioj.

Pied’ ilia pelas la kuranton,

Ripozon ili donas nur momente,

Por tuj ataki kun teruro nova.

IFIGENIO.Ho malfeliĉa, en la sama stato

Vi estas mem, kaj tial vi komprenas

Kiome li, malfeliĉul’, suferas!

ORESTO.Kion vi diras? Kia sama stato?

IFIGENIO.Vin, kiel lin, ja premas fratmortigo;

Al mi jam tion diris via frato.

ORESTO.Sufiĉe! La animo via granda

Per falsa vort’ ne estu plu trompata!

Fremdulo por fremdulo povas teksi

Mensogon kaj ruzaĵon, por faligi

Lin en la reton; inter ni ekzistu

Nur vero!

Mi estas mem Oresto! Kaj ĉi tiu

Krimula kap’ kliniĝas al la tombo

Kaj serĉas morton. Kaj en ĉia formo

Mi estas preta vole ĝin akcepti!

Ho, kiu ajn vi estas, mi al vi

Kaj al amiko mia malfeliĉa

Deziras savon; sed al mi la savon

Mi ne deziras. Se mi ne eraras,

Ĉi tie vi nur kontraŭvole restas;

Eltrovu do rimedon, por forkuri,

Sed min ĉi tie lasu. Mia korpo

Malsupren falu de la alta roko,

Ĝis maro fluu mia sang’, portante

Malbenon al la bordo de l’ barbaroj!

Vi iru, en la hejma greka lando

Komencu novan, pli feliĉan vivon!

(Li foriras.) IFIGENIO.Tiele do vi fine al mi venas,

Vi, Plenumiĝ’, filino plej ravanta

De la plej granda patro! Ho, gigante

Nun antaŭ mi leviĝas via bildo!

Per la rigardo mia mi apenaŭ

Atingas viajn manojn, kiuj plenaj

De fruktoj kaj de benaj kronoj, portas

Trezorojn de Olimpo. Kiel oni

Ekkonas reĝon laŭ la grandmezuro

De l’ donoj—ĉar la kvanto, kiun multaj

Jam nomus riĉo, al li devas ŝajni

Malgranda—tiel oni vin, ho dioj,

Rekonas laŭ la donoj tre ŝparataj,

Sed longe kaj saĝege preparataj.

Ĉar nur vi solaj scias, kio estas

Por ni utila, nur vi solaj vidas

La vastan regnon de la estonteco,

Dum antaŭ ni la steloj kaj nebuloj

Ĉiuvespere kovras la rigardon.

Trankvile vi aŭskultas nian preĝon,

Petantan pri sensaĝa rapideco,

Sed via man’ neniam malmature

Deŝiras la ĉielajn orajn fruktojn;

Kaj ve al tiu, kiu ilin prenas

Perforte tro frutempe: la acida

Manĝaĵ’ al li alportas nur la morton.

Ne lasu, ke la longe atendita

Feliĉ’, apenaŭ iam esperita,

Simile al la ombro de amiko

Nun preterpasu vane, restigante

Trioblan suferadon kaj doloron!

ORESTO (denove aliras al ŝi).Se vi pri vi kaj pri Pilado preĝas,

Ne citu mian nomon kun la viaj!

Ne savos vi krimulon, sed kun li

Dividos vi malbenon kaj mizeron.

IFIGENIO.De via sort’ dependas mia sorto.

ORESTO.Neniel! Sola kaj sen akompano

Mi iru en la regnon de la morto.

Se eĉ per via propra kovrotuko

Vi kovros la kulpulon, vi ne kaŝos

Lin antaŭ la eterne-maldormantoj;

Alesto via, ho ĉielulino,

Flankigos ilin, sed ne fortimigos.

La teron de la sankta arbareto

Ne rajtas ili tuŝi arogante

Per la piedoj, sed de malproksime

De temp’ al tempo aŭdas mi ilian

Teruran ridon. Tiel blekas lupoj

Ĉirkaŭe de la arb’, sur kiun savis

Sin vojaĝanto. Ekster la arbaro

Ripozas ili, kvazaŭ sieĝante;

Sed se mi nur forlasos la arbaron,

Tuj ili ekleviĝos, balancante

Serpentajn siajn kapojn, aperigos

Ĉirkaŭe polvajn nubojn kaj pelados

Akiron sian pluen, sen ripozo.

IFIGENIO.Ĉu povas vi aŭskulti bonan vorton?

ORESTO.Ĝin ŝparu por amato de la dioj!

IFIGENIO.Espero nova nun por vi eklumis.

ORESTO.Tra fumo nur briletas antaŭ mi

La mortriver’, vokante al infero.

IFIGENIO.Ĉu vi fratinon havas nur Elektron?

ORESTO.Nur ŝin mi konis; ĉar la pli maljunan

Frutempe prenis for el la mizero

De nia domo ŝia bona sorto,

En kiu ni nur teruraĵon vidis.

Ho, ne demandu plu kaj ne aligu

Vin al la Erinioj. Kun kruela

Plezuro ili de l’ animo mia

La cindron blovas for kaj ne permesas,

Ke la plej lastaj karboj, kiuj restis

De la terura brul’ de nia domo,

En mia kor’ kviete estingiĝu.

Ĉu tiu fajr’, intence incitata,

Nutrata per sulfuro de l’ infero

Eterne en animo mia brulos?

IFIGENIO.Mi dolĉan odoraĵon nun enportas

En tiun fajron. Pura spir’ de amo

Per delikata blov’ malvarmetigos

La ardon, kiu bakas vian bruston!

Oresto, mia kara! Ĉu ne povas

Vi min kompreni? Ĉu de l’ akompano

De la teruraj diaj punantinoj

La sang’ en viaj vejnoj elsekiĝis?

Ĉu el la kapo de Gorgon’ penetris

Ŝtoniga sorĉo ĉiujn viajn membrojn?

Se elverŝita sango de patrino

Per surda voĉo vokas al infero,—

Ĉu pura bena vorto de fratino

Ne vokos dian helpon de Olimpo?

ORESTO.Ĝi vokas! Ha, ĉu tiel vi deziras

Pereon mian? Ĉu en vi sin kaŝas

Diin’ de venĝo? Kiu do vi estas,

Vi, kies voĉo kruelege turnas

La plej profundan mian internaĵon?

IFIGENIO.Eksentu do la voĉon de la koro:

Orest’! ĝi estas mi, Ifigenio!

Mi vivas!

ORESTO.Vi!

IFIGENIO.Ho, frato!

ORESTO.For! ho, for!

Ne tuŝu miajn buklojn! Ĉar, simile

Al la edziĝa vesto de Kreuzo,

Per nevenkebla fajro mi infektas.

Foriru! Kiel iam Herkuleso,

Mi devas preni morton izolite.

IFIGENIO.Vi ne pereos! Ho, se mi nur povus

Trankvilan unu vorton de vi aŭdi!

Forigu mian dubon, ho, certigu,

Certigu al mi tute la feliĉon,

Pri kiu tiel longe mi petegis.