Johann von Goethe - Ifigenio en Taŭrido

De la soleco devas vi forlasi!

Enŝipigitan kaptos vin la ondoj

Per sia balancado,—nun pro timo

Vi nek la mondon, nek vin mem rekonas.

SCENO KVARA.

IFIGENIO. PILADO.

PILADO.Ha, kie estas ŝi, ke mi rapidu

Al ŝi alporti ĝojan la sciigon

Pri nia savo!

IFIGENIO.Vidu, jen mi estas,

De zorgoj premegata, mi atendas

Nun la konsolon, kiun vi promesas.

PILADO.La frato resaniĝis! La ŝtonecan

Ekstersanktejan teron kaj la bordon

Atingis ni en gaja parolado.

Ni ne rimarkis, kiam ni forlasis

La arbareton. Ĉiam pli ravante

La bela flamo de junec’ ĉirkaŭis

La buklan lian kapon. Hele brilis

Kuraĝe kaj espere la okuloj,

Kaj lia kor’ libere sin fordonis

Plenege al la ĝojo kaj plezuro.

Ke vin kaj min li baldaŭ povos savi.

IFIGENIO.Benata estu! De la lipo, kiu

Eldiris tiajn feliĉigajn vortojn,

Neniam sonu tono de suferoj!

PILADO.Aŭskultu plu; feliĉo kiel princo

Kun bela sekvantaro ĉiam marŝas.

La kamaradojn ankaŭ ni retrovis;

En roka golf’ la ŝipon ili kaŝis

Kaj sidis atendante kaj malĝoje.

Apenaŭ ekvidinte vian fraton,

Ekkriis ili ĝoje, kaj insiste

La ŝipanaro petis rapidigi

La forveturon. Ĉiu man’ sopiras

Remilon, kaj eĉ vento, de ni ĉiuj

Tuj rimarkita, ĉarmajn la flugilojn

Etendis kaj ekblovis de la bordo.

Ni do rapidu, kaj vi tuj konduku

Min al la templo, lasu min eniri

Kaj kapti respektege la objekton

De nia celo! Mi sufiĉos sola,

Por porti for sur miaj fortaj ŝultroj

La bildon de l’ diino; kiel forte

Mi sopiregas la celitan ŝarĝon!

(Ĉe la lastaj vortoj li sin direktas al la templo, ne rimarkante, ke Ifigenio lin ne sekvas; sed baldaŭ li sin returnas.)

Vi staras sendecide! Vi silentas!

Vi ŝajnas konfuzita! Ĉu aperis

Barante ia nova malfeliĉo?

Ho, diru, ĉu vi al la reĝ’ raportis

La vortojn, kiujn ni interkonsentis?

IFIGENIO.Jes, kara viro; sed vi min insultos.

Mi sentas jam silentan la riproĉon!

Sendito de la reĝo al mi venis,

Kaj kion vi al mi instruis, tion

Mi al li diris. Ŝajnas, ke li estis

Tre mirigita, kaj li tre insistis,

Ke pri l’ malofta la ceremonio

Raporton oni faru al la reĝo

Kaj aŭdu lian volon; kaj mi nun

Atendas la revenon de l’ sendito.

PILADO.Ho, ve al ni! Renovigita flugas

Nun la danĝero ĉirkaŭ niaj kapoj!

Nu, kial do vi vin ne kovris saĝe

Per rajtoj de pastrino?

IFIGENIO.Mi neniam

Kovrilon faris el la pastra rajto.

PILADO.Ho, tiam vin kaj nin, animo pura,

Vi pereigos. Kial mi ne pensis

Pri ĝi antaŭe kaj vin ne instruis

Eviti ankaŭ tiun ĉi postulon!

IFIGENIO.Nur min insultu! Mi nur estas kulpa,

Mi tion sentas; tamen mi ne povis

Rifuzi al la vir’, kiu postulis

Prudente tion, kion mia koro

Ne povis ja ne trovi tute prava.

PILADO.La stato nun fariĝis pli danĝera;

Sed ankaŭ tiel ni ne devas perdi

Kuraĝon, aŭ per agoj neprudentaj

Aŭ tro rapidaj mem nin elperfidi.

Trankvile nun atendu la revenon

De la sendito, kaj post liaj vortoj

Vi staru forte, kion ajn li diros!

Ĉar la aranĝo de sanktigaj faroj

Ja estas ne afero de la reĝo,

Sed de l’ pastrino. Kaj se li deziros

Ekvidi la fremdulon, kiun peze

Atakis konvulsioj de frenezo,

Rifuzu sub preteksto, ke vi tenas

Nin ambaŭ nun kaŝitaj en la templo.

Tiele vi al ni la eblon donos,

Ke, forportante sanktan la trezoron

For de l’ popolo kruda kaj barbara,

Rapide ni forkuru kaj saviĝu.

Plej bonajn signojn sendas Apolono,

Kaj antaŭ ol ni pie la kondiĉon

Plenumis, li al ni jam aperigis

Favoron sian, kiun li promesis.

Oresto liberiĝis kaj saniĝis!

Kun li, kun nia kara liberulo,

Konduku nin, ho vi, favoraj ventoj,

Al la insulo roka, kie loĝas

La dio! Kaj tuj poste al Mikeno,

Ke ĝi revivu, ke nun el la cindro

De ĝiaj estingitaj fajrolokoj

La patraj dioj ĝoje releviĝu

Kaj bela fajro lumu nun denove

Por ili. Via mano la unua

Por ili ŝutos el la oraj vazoj

Incenson. Trans la sojlon vi enportos

Denove savon, ĝojon, novan vivon,

Kaj la malbenon vi malaperigos,

Kaj vian familion vi ornamos

Per novaj, freŝaj floroj de la vivo.

IFIGENIO.Ho, kiam mi vin aŭdas, mia kara,

Tuj mia kor’, trafita de l’ radio

De viaj vortoj, turnas sin feliĉe

Al dolĉa la konsolo, kiel floro

Sin turnas al la suno. Kian ĝojon

Alportas firmaj vortoj de amiko

Apudestanta! tiuj vortoj havas

Ĉielan forton, dum solulo falas

Sub ŝarĝ’ de sia propra meditado!

Ŝlositaj en la brusto, maturiĝas

Nur malfacile kaj tre malrapide

La pensoj kaj decidoj, sed alesto

De kara homo ilin tre facile

Disvolvas.

PILADO.Nun adiaŭ! Mi rapidos

Nun trankviligi la amikojn, kiuj

Atendas sopirante. Poste baldaŭ

Ĉi tien mi revenos kaj, kaŝita

En arbetaĵ’ de roko, mi atendos

De vi signalon.—Tamen diru, kial

Vi nun meditas? Vian frunton kovris

Subite ia ombro de malĝojo.

IFIGENIO.Pardonu! Kiel la senpezaj nuboj

Antaŭe de la suno, tiel flugas

Malgranda zorgo antaŭ mia koro.

PILADO.Ne timu! Nur por trompi la danĝero

Sin ligis kun la timo. Ambaŭ estas

Kunuloj.

IFIGENIO.Tamen ne malnobla estas

La zorgo, kiu penas min averti,

Ke mi ne trompu mian reĝon, kiu

Por mi fariĝis kvazaŭ dua patro.

PILADO.La homon, kiu buĉas vian fraton!

IFIGENIO.La homon, kiu faris al mi bonon.

PILADO.Se la neces’ ordonas, ĝi ne estas

Maldanko.

IFIGENIO.Tamen restas ĝi maldanko;

Nur la neces’ ĝin senkulpigas.

PILADO.Prava

Vi estas antaŭ dioj, antaŭ homoj.

IFIGENIO.Sed mia propra koro ne silentas.

PILADO.Tro-severeco estas fiereco.

IFIGENIO.Mi tion ne esploras, mi nur sentas.

PILADO.Kun ĝusta sent’ vi devas vin adori.

IFIGENIO.Feliĉa estas kor’ nur tute pura.

PILADO.Vi tia vin konservis en la templo;

La vivo nin instruas esti malpli

Severa kontraŭ ni kaj la aliaj;

Vi ankaŭ tion lernos. Tiel strange

La homa gento estas konstruita,

Tiele ĉio estas reciproke

Interplektita kaj interligita,

Ke en si mem aŭ kun aliaj homoj

Neniu povas resti tute pura

Aŭ senkonfuza. Ni ne devas esti

Juĝantoj pri ni mem. La homo devas

Nur marŝi kaj observi sian vojon;

Ĉar tre malofte homo ĝuste taksas

Faritajn siajn farojn, sed li preskaŭ

Neniam scias taksi la faratajn.

IFIGENIO.Vi preskaŭ min konvinkis.

PILADO.Sed por kio

Konvinki, se elekto ne ekzistas?

Por savi fraton, vin kaj la amikon,

Nur unu voj’ ekzistas; tial restas

Nur la demand’, ĉu ni la vojon iras?

IFIGENIO.Ho, lasu min heziti! ĉar vi mem

Ne farus kun anima trankvileco

Tielan maljustaĵon kontraŭ homo,

De kiu vi ricevis nur bonfarojn.

PILADO.Se ni pereos, tiam vin atendas

Riproĉo pli severa, kondukanta

Al malesper’. Vi certe ne kutimis

Suferi perdojn, se nun, por eviti

Grandegan malfeliĉon, vi ne volas

Oferi eĉ vorteton de malvero.

IFIGENIO.Ho, se mi en mi portus viran koron,

Por kiu, se ĝi ion jam decidis,

Aliaj ĉiuj voĉoj restas mutaj!

PILADO.Vi vane ŝanceliĝas. Nun ordonas

La fera mano de la neceseco,

Kaj ĝia serioza signo estas

Plej alta leĝo, kiun eĉ la dioj

Obei devas. La nekonsilebla

Fratino de l’ eterna sorto regas

Silente. Se sur vin ĝi ion metis,