Johann von Goethe - Ifigenio en Taŭrido

Ĉar rado de doloro kaj de ĝojo

En mia kor’ ruliĝas. De l’ fremdulo

Forpuŝas min la timo; sed plej forte

Min la interno tiras al la frato.

ORESTO.Ĉu staras mi en templo de Lieo?

Ĉu furioza puŝo de pasio

Atakis nun subite la pastrinon?

IFIGENIO.Ho, aŭdu min! Ho, vidu, kiel fine

Post longa, longa tempo mia koro

Nun malfermiĝis por la granda ĝojo,

Ke al la sola kaj al la plej kara

El ĉio, kio en la tuta mondo

Por mi ankoraŭ restis, mi nun povas

La kapon kisi; ke per miaj brakoj,

Ĝis nun nur al la vento etenditaj,

Mi fine vin nun povas ĉirkaŭpreni!

Ho, lasu! lasu! Ĉar eĉ de l’ Parnaso

La fonto, kiu saltas en la valon,

Ne fluas tiel pure, tiel hele,

Kiel nun fluas senmezura ĝojo

El mia koro, fluas kaj ĉirkaŭas

Min kiel granda ondoplena maro.

Oresto! Ho, Oresto! Mia frato!

ORESTO.Ne, bela nimfo, ne, mi ne konfidas

Al vi kaj viaj flatoj. Ne forgesu,

Dian’ postulas servon la plej ĉastan;

Ŝi venĝas malsanktigon de la templo.

De mia brust’ forigu vian brakon!

Kaj se vi volas doni al junulo

Savantan amon kaj lin feliĉigi,

Vin tiam turnu al amiko mia,

La viro pli valora. Jen li vagas

Sur la vojeto tie sur la roko;

Al li vi iru kaj al li vi donu

Konsilon bonan, sed min lasu for!

IFIGENIO.Rekonsciiĝu, frato, kaj rekonu

La trovitinon! La ĉielan ĝojon,

La puran, ĉastan ĝojon de fratino

Ne nomu senprudenta volupteco!

Ho, dioj, prenu la manian kovron

For de okulo lia la rigida,

Ke la momento de l’ plej alta ĝojo

Ne faru nin trioble malfeliĉaj!

Jen antaŭ vi ŝi staras, la fratino

De longe jam perdita. De l’ altaro

Min la diino tiris for kaj savis

Ĉi tien min en sian propran templon.

Kaj vi, kaptita kaj oferbuĉota,

En la pastrino trovas la fratinon.

ORESTO.Ho, malfeliĉa! Nun la suno vidu

De nia dom’ la lastan teruraĵon!

Ĉu ne troviĝas tie ĉi Elektro?

Ŝi ankaŭ nun kun ni pereu kune,

Por ne daŭrigi sian vivon sole

Por sorto kaj suferoj pli turmentaj!

Pastrin’, al la altaro min konduku:

La fratmortigo estas tradicio

Hereda en malnova nia gento;

Vin, dioj, dankas mi, ke vi decidis

Min pereigi fraŭle, sen infanoj.

Kaj vi de mi akceptu la konsilon,

Ne amu tro la sunon kaj la stelojn;

Ho, sekvu min en la malluman regnon!

Simile kiel drakoj sulfurmarĉaj

Sin en batal’ englutas reciproke,

La furioza gento de Tantalo

Sin mem ekstermas; iru do kun mi

Malsupren seninfane kaj senkulpe!

Vi min rigardas kun kompato? Ĉesu!

Sammaniere serĉis Klitemnestro

Resonon en la kor’ de sia filo;

Sed lia brako trafis ŝian bruston,

Kaj la patrino falis. Ho, aperu,

Spirito indignanta! Vi, furioj,

Alproksimiĝu per fermita rondo,

Rigardu la al vi agrablan dramon,

La plej teruran, kiun vi preparis!

Ne venĝo aŭ malamo nun akrigas

Ponardon sian: la fratin’ amanta

Nun estas devigata doni morton.

Ne ploru! Ĝi ne estas via kulpo.

De mia infaneco mi nenion

Tiele amis, kiel vin mi povus

Nun ami, ho, fratino mia kara.

Jes, levu la ponardon, ne indulgu,

Disŝiru tiun bruston, donu vojon

Al la torentoj, kiuj en ĝi bolas!

(Li falas svene.)

IFIGENIO.Elporti sola tiom da feliĉo

Kaj tiom da suferoj mi ne povas.

Pilado, kie estas vi, Pilado?

Alportu vian helpon, kara viro!

(Ŝi foriras serĉante.)

SCENO DUA.

ORESTO (vekiĝante el la sveno kaj leviĝante).

Ankoraŭ unu! Donu do al mi

El Leta akvo lastan refreŝigan

Kalikon! Baldaŭ el la brust’ elnaĝos

La lasta konvulsio de la vivo.

Tre baldaŭ la spirito mia fluos

Trankvile al la fonto de forgeso,

Al vi, fantomoj, al nebul’ eterna.

Permesu, ke en via mezo trovu

Ripozon la pelita fil’ de l’ tero!

Mi aŭdas murmureton en la branĉoj,

El la krepusko venas ia bruo ...

La novan gaston vidi ili venas!

Ha, kia estas la anaro, kiu

Majeste iras, kvazaŭ princa domo?

Maljunaj, junaj, viroj kaj virinoj

Kviete marŝas. Disimilaj ŝajnas

Pasantaj la fantomoj. Jes, mi vidas,

Jen la prapatroj de la domo mia.

Atreo marŝas pace kun Tiesto;

La knaboj gaje ludas ĉirkaŭ ili.

Ĉu vin jam plu malpaco ne disigas?

Ĉu kune kun la lumo de la suno

La venĝo estingiĝis? Tiam min

Vi ankaŭ ja akceptos kaj mi povos

Aliĝi al solena via marŝo.

Bonvenon, patroj! Vin salutas Oresto,

La lasta viro de via gento;

Kion vi semis, li ĝin rikoltis:

Kun ŝarĝ’ de malbeno li iras malsupren.

Sed malpli ĉi tie pezas la ŝarĝoj.

Prenu lin, prenu en vian anaron!

Mi estimas Atreon, mi estimas Tieston:

Ĉi tie ni ĉiuj perdis malamon.—

Al mi montru la patron, kiun mi vidis

Nur unu fojon en mia vivo!

Ĉu vi ĝi estas, la patro mia?

Kaj la patrinon vi ame kondukas?

Se donas la manon al vi Klitemnestro,

Tiam ankaŭ Oresto povas alpaŝi

Kaj diri al ŝi: vian filon rigardu!—

Vidu ambaŭ la filon! Akceptu lin bone!

Sur tero ja estis salut’ de mortigo

La vorto signala en nia domo,

Kaj siajn ĝojojn la gento Tantala

Trovis nur transe de l’ nokto eterna.

Vi vokas: Bonvenon! vi min akceptas!

Min konduku, mi petas, al la maljunulo,

Al la patro de l’ gento! Kie li estas?

Mi volas lin vidi, la kapon la karan,

La adoratan, kiu sidadis

En konsiliĝ’ kun la dioj senmortaj.

Ŝajnas, vi tremas, vi vin deturnas?

Ĉu li suferas, la diosimila?

Ho ve! la plej altaj la potenculoj

Per feraj ĉenoj la bruston heroan

Por teruraj turmentoj alforĝis!

SCENO TRIA.

ORESTO. IFIGENIO. PILADO.

ORESTO.Ĉu ankaŭ vi jam venis malsupren?

Bonvenon, fratino! Sed mankas Elektro!

Ŝin ankaŭ sendu al ni plej baldaŭ

Ia bona dio per sago kompata!

Nur vin mi bedaŭras, malfeliĉa amiko!

Ho, venu, venu al la tron’ de Plutono,

Kiel novaj gastoj ni salutu la mastron!

IFIGENIO.Ho, vi, gefratoj, kiuj de l’ ĉielo

En tag’ kaj nokto al la homoj donas

La belan lumon, sed ne rajtas lumi

Al la mortintoj,—savu nin, gefratojn!

Ho, vi Diano, kiu vian fraton

Amegas pli ol ĉion en la mondo

Kaj la vizaĝon virgan kun sopiro

Direktas al eterna lia lumo,—

Ne lasu do, ke mia sola frato,

Malfrue retrovita, furiozu

En la mallumo de la frenezeco!

Se via vol’, pro kiu vi ĉi tie

Min kaŝis, nun jam estas plenumita,

Se min per li kaj lin per mi vi volas

Mirakle savi, tiam liberigu

Lin de l’ katenoj de l’ malbeno lia,

Ke la tre kara tempo de la savo

Por ĉiam ne forflugu!

PILADO.Ĉu vi rekonas nin? Ĉu vi rekonas

La sanktan arbareton kaj la lumon?

Ĝi ja ne povus lumi por mortintoj!

Ĉu sentas vi la brakojn de l’ amiko

Kaj de l’ fratino, kiuj vin ankoraŭ

En plena vivo tenas? Palpu forte!

Ne estas ni fantomoj. Konvinkiĝu!

Rekonsciiĝu! Ĉiu minuteto

Nun estas kara; nia savo pendas

Nun sur faden’ malforta, kiun ŝpinas

Por ni, videble, ia bona Parko.

ORESTO (al Ifigenio).Ho, lasu min je la unua fojo

En viaj brakoj ĝui puran ĝojon!

Vi, dioj, kiuj kun potenco flama

La ŝarĝon de l’ nubegoj liberigas

Kaj la sopire petegitan pluvon

Kun bruo de ventego kaj de tondro

Sovaĝtorente verŝas sur la teron,

Sed baldaŭ la teruron de la homoj

Vi faras beno kaj la timon ŝanĝas

En ĝojon kaj en laŭtan dankon, kiam