Андрей Федоренко - Багаты кватарант

Рыгор бярэ купюры, размінае кожную, перагінае, углядаецца, шамаціць каля вуха, шкрабе пазногцем.

Рыгор. Сапраўдныя…

Алена Яўгенаўна. Дай сюды! (Забірае, трымае ў руцэ, не ведаючы, ці так сядзець, ці ўстаць і пайсці гэтыя даляры некуды схаваць.)

Васіль Васільевіч. Так… Дзякую вам!.. Ага… Лена! Я хацеў сказаць… Можа, кавай тут не абыдзецца?

Ган (смяецца) . Лэтс хэв э дрынк?

Усе па-падхалімску смяюцца, акрамя Наташы.

Рыгор. Ды я збегаю!

Ган. У мяне з сабою. Калі гаспадыня не будзе супраць…

Алена Яўгенаўна. Я? Не! Наадварот! Абавязкова трэба адзначыць… такое…

Ган дастае з сумкі пляшку гарэлкі.

Наташа!

Наташа слухаецца, устае, пачынае ставіць каля кожнага чаркі. Сама Алена Яўгенаўнатаксама ўстае, выходзіць і хуценька вяртаецца — выходзіла хаваць грошы; сядае. Сядае і Наташа. Рыгор адкаркоўвае пляшку і налівае.

Ган (пакуль робіцца ўсё гэта) . Яўгенія… прабачце…

Алена Яўгенаўна (гулліва) . Алена Яўгенаўна!

Ган. Я, Алена Яўгенаўна, калі шчыра, стаміўся… Можна, я пасяджу трохі за кампанію і паеду? А ўжо заўтра перабяруся.

Алена Яўгенаўна. Вядома! Рабіце, як вам зручней!

Ган. Скарб у мяне небагаты — кнігі, рэчы… Дарэчы, пасцельная бялізна таксама свая, ручнікі — для ваннай і кухні, так што наконт гэтага не турбуйцеся. На кватэрах, я казаў ужо, жыў, ніхто не скардзіўся. Ванну за сабою мыю, міска-лыжка-кубак, як у таго салдата, свае і пры сабе, з пакоя без асаблівай прычыны вытыркацца не буду…

Алена Яўгенаўна. Ды што вы ўсё апраўдваецеся? Выходзьце на кухню, у ванную — калі ласка. Бачыце, якая тут кухня? У футбол можна гуляць.

Васіль Васільевіч (смеючыся; таксама хоча пагаварыць) . Можа, нам, Лена, на кухню перайсці жыць, а другі пакой яшчэ каму здаваць? (Вінавата кашляе ад позірку жонкі.)

Рыгор. Доўга мы грэць будзем?

Выпіваюць усе, акрамя Наташы; яна толькі пакручвае ў пальцах чарачку і ставіць яе зноў на стол.

Алена Яўгенаўна (выдыхнуўшы, гонячы далоняй у рот паветра) . Каб… ох… усё добра было, каб вам спадабалася тут!

Ган. А мне ўжо спадабалася.

Закусваюць.

Рыгор. Дык ты кажаш, пажыў па кватэрах? Чаму ж нідзе не прыжываўся?

Ган. Ды я ўсяго два разы і жыў на чужых кватэрах. У першай была цудоўная гаспадыня, брала мала, ветлівая такая, добрая, чырванела вечна… Баялася чамусьці мяне… І паважала. Удава. Паводзіла так сябе, быццам не я ў яе, а яна ў мяне ў кватарантках.

Усе смяюцца, Наташа чмыхае. Рыгор зноў налівае.

І што вы думаеце? Аказалася, у яе быў палюбоўнік, яны збіраліся ажаніцца, пачаў ён раўнаваць — маўляў, чаго ён, гэта значыць я, тут жыве… Ну, і давялося сыходзіць.

Рыгор (ужо не смяецца, а рагоча) . «Пачаў раўнаваць!» Ну ты кадр, хлопец!

Ган (таксама смяецца) . А другі раз, на другой кватэры, дзіця малое было, плакала часта.

Алена Яўгенаўна. У нас ціха!

Васіль Васільевіч. Горш няма для студэнта, як малыя дзеці! Помню, вось нарадзілася (паказвае на Наташу) , ну і піскуха была! Як завядзе, проста з рук усё валіцца!

Наташа. Не трэба было нараджаць.

Васіль Васільевіч (расчулены гарэлкаю і ўспамінамі) . Мы ў маласямейцы тады жылі. Яна пішчыць, нам барабаняць па батарэях з усіх канцоў, і зверху і знізу! Пекла!.. І ўсё адно — то былі самыя лепшыя, самыя шчаслівыя гады…

Алена Яўгенаўна. Маўчаў бы лепш пра тыя гады… Дзве жонкі, двое дзяцей… (Тлумачыць Гану.) Ён якраз развёўся тады, я ж другая ў яго.

Васіль Васільевіч. Хопіць…

Рыгор (п'янейшы і смялейшы) . Саша, — Саша ж цябе завуць?

Ган. Алесь.

Рыгор. Не кіем, дык палкаю. Мы таксама «языкам абучаны», таксама ў «ріднай мове» разбіраемся…

Ган (перабівае, паказвае на партрэт) . Ты маляваў, Рыгор? Цудоўна. Выдатна проста! Заўсёды зайздросціў мастакам, музыкантам, пісьменнікам…

Рыгор (задаволены, пазіраючы то на Наташу, то на партрэт) . Дзякую. Але — ты, Алесь, вядома, не крыўдуй… Яўгенаўна, не наступайце мне на нагу, я ў адных шкарпэтках, баліць жа!.. Хлопец! За сто пяцьдзесят «баксаў» ты мог бы спакойна наняць асобную кватэру! У любым раёне! Тым больш табе тэлефон не патрэбен!

Алена Яўгенаўна. Чаму ты ўмешваешся?!