Андрей Федоренко - Багаты кватарант

Васіль Васільевіч. Рыгор, ты, гэта самае… Жанаты чалавек. Пры бацьку тут… Гэта ж дзіця…

Тэлефонны званок. Голас Алены Яўгенаўны. Праз хвіліну яна ўваходзіць, механічна кідаецца перастаўляць штосьці на стале.

Алена Яўгенаўна. Пазваніў! Стаю, кажа, каля пад'езда, зараз падымуся!

Паўза. Усе чакаюць. Званок у дзверы. Алена Яўгенаўнавыбягае і хутка з'яўляецца разам з Ганам. У таго ў руках невялікая спартыўная сумка.

Ган (весела, аглядваючы ўсіх і ўсё) . Добры дзень… ці вечар ужо? (Убачыўшы Рыгора.) А, і ты тут?

Рыгор. Вось, прыйшоў. Ужо трохі расказаў пра цябе…

Ган. Тым лепш.

Ставіць сумку, знаёміцца з Васілём Васільевічам, Наташаю. Яго запрашаюць прысесці. Паўза, бо не ведаюць, хто першы павінен штосьці казаць. Рыгор бярэ ініцыятыву на сябе.

Рыгор (жартуючы) . Як па-англійску «давай вып'ем»?

Ган. Лэтс хэв э дрынк.

Рыгор. О, як доўга! Малайчына, ведаеш.

Алена Яўгенаўна. Вы на якім курсе?

Ган. На апошнім.

Васіль Васільевіч. Разумею. На апошнім курсе, відаць, вам інтэрната не даюць?

Ган. Не, тут іншае… Інтэрнат даюць. Але, ведаеце, шум, тлум… Выпіўкі. А я цягну на чырвоны дыплом, хачу спакойна давучыцца.

Алена Яўгенаўна. І правільна робіце!

Невялікая паўза.

Ган. Дык я хацеў бы…

Алена Яўгенаўна. Так, так — хадземце, паглядзіце, дзе ў нас і што… Ці падыдзе вам?

Выходзяць абое.

Наташа. Нейкі ён… Не падабаецца мне!

Рыгор. Ты нібы жаніха выбіраеш. Хаця, прызнацца, цяпер і сам бачу… Ёсць у ім нешта… Няпростае, слізкае… Самаўпэўнены нейкі. А там, каля піўной, быў такі ціхенькі…

Васіль Васільевіч. Хай паглядзіць, і мы паглядзім. Даць паварот ніколі не позна. Галоўнае, калі і колькі заплаціць?

Вяртаюцца Алена Яўгенаўнаі Ган.

Ган. Мне вельмі спадабалася ў вас. Пакойчык цудоўны. Людзі вы прыемныя…

Алена Яўгенаўна (задаволеная) . А вы жылі калі-небудзь на кватэры? Ці толькі ў інтэрнаце?

Ган. Два разы наймаў пакоі ў чужых людзей.

Алена Яўгенаўна. Дык у вас вопыт! Бо ў сям'і, самі ведаеце, усялякае бывае… І крыкнеш, і пасварышся трохі…

Ган. Мне гэта не будзе замінаць.

Невялікая паўза.

Васіль Васільевіч (пакашляўшы) . Ну, калі вам спадабалася, дык, з вашага дазволу, колькі б вы…

Наташа. З гэтага трэба пачынаць!

Васіль Васільевіч. Давайце, так сказаць, прыземлімся… Колькі?

Ган. Тое самае я хачу спытаць у вас. Справа ў тым, што я ўжо даўнавата жыву ў інтэрнаце і даволі цьмяна арыентуюся ў цяперашніх кватэрных цэнах. Ведаю, што залежыць ад метраў квадратных, ад раёна, ад таго, ці ёсць тэлефон, — але…

Наташа (перабівае) . Пяцьдзесят!

Ган. Што пяцьдзесят?

Наташа. Даляраў, хлопчык, даляраў!

Алена Яўгенаўна (дакорліва) . Дачушка!.. (Да Гана.) Можна трыццаць… Але калі і гэта многа, можна…

Рыгор. Нічога не многа. Пяцьдзесят «баксаў» за пакой — звычайная сума.

Ган. Я зразумеў. Мне так у вас тут спадабалася, што я гатовы заплаціць не пяцьдзесят, а… скажам, сто.

Паўза. Усе пераглядваюцца.

Наташа. Што… сто?

Ган (у тон ёй) . Даляраў, дзяўчынка.

Наташа. У… месяц?

Ган. Кожны месяц па сто.

Невялікая паўза.

Рыгор (чухае патыліцу) . Во студэнты пайшлі!

Алена Яўгенаўна (пачынае мітусіцца) . Ой, а што ж мы сядзім? Гарбаты не п'ем? Ці, можа, кавы вам?

Ган. Можна і кавы.

Васіль Васільевічвыходзіць. Наташа не спускае з Гана вачэй. Рыгор заўважае гэта, круціцца.

Рыгор. Хоць што — сто даляраў, падумаўшы, не такія ўжо і грошы… Звычайны кошт… Пакой утульны, людзі інтэлігентныя… З тэлефонам…

Ган. А сапраўды, я ж забыў пра тэлефон! Праўда, сам я вельмі рэдка каму званю, і мне ніхто не звоніць… Але за тэлефон варта накінуць яшчэ пяцьдзесят.

Алена Яўгенаўна застывае, потым хутка пачынае разліваць у пяць кубкаў прыгатаваную каву. З'яўляецца Васіль Васільевіч, у касцюме, на хаду папраўляючы гальштук сядае за стол. Алена Яўгенаўна сядае паміж Ганам і Рыгорам.

Вось, за месяц уперад… Сто пяцьдзесят. (Дастае з кішэні пачак даляраў, адлічвае пятнаццаць дзесятак, кладзе на стол.)