Андрей Федоренко - Багаты кватарант

Наташа. Ясна. Я патрэбная табе як муза, як крыніца «светлай энергіі» для творчасці. (Жартаўліва.) Ну, натхніўся, набраўся флюідаў? Цяпер марш за работу, да мальберта! (Устае.) Напішаш карціну, павязеш у Парыж на выставу, і я буду ганарыцца, што натхніла цябе. Я згодна быць тваёй Джакондаю. Шчасліва!

Рыгор (устае, усё хоча затрымаць яе) . Хочаш, пройдземся пехам? Правяду цябе. Да вас магу зайсці, тым больш Васільевіча даўно не бачыў…

Наташа. Я паеду аўтобусам.

Рыгор. Два прыпынкі! А раней хадзіла толькі пехам і дазваляла сябе праводзіць.

Наташа. Тое раней было. Усё надакучвае. І часамі страшэнна хочацца пераменаў.

Рыгор (углядаецца ў яе, нібы пачынаючы штосьці разумець) . Што гэта цябе так дамоў цягне?

Наташа. Рыгор, блін, ці ты перапіў учора, ці сёння не пахмяліўся! Чаго чалавеку хочацца дамоў?! Стамілася, вось і хочацца.

Невялікая паўза.

Рыгор. А можа, нешта там, дома, цябе чакае? Ці нехта?

Наташа. Можа, чакае.

Рыгор. Дарэчы, кватарант ваш як, жыве?

Наташа. Жыве.

Рыгор. Дык ты што, да яго ляціш?

Наташа. Можа, і да яго.

Рыгор (ашаломлена) . Як жа я адразу… Ну, вядома… Сюрпрыз! Ну, вядома, малады… Багаты. Ён жа багаты?

Наташа. Багаты.

Цяпер Наташа не стрымліваецца, ёй хочацца хваліцца.

А хутка, можа, яшчэ багацейшы стане!

Рыгор. Гэта як? Якім чынам? Ці не збіраешся ты яго ўзбагаціць? Сабою… і кватэраю? У сэнсе, выйсці за яго.

Наташа (з'едліва, злосна) . Чакай, ты ж не раўнівы! Ты ж любіш сваю жонку! Табе ж усё адно, з кім я буду спаць! Табе ж толькі «светлай энергіі» ад мяне набрацца!..

Рыгор (прапускаючы міма вушэй) . Дык што значыць «хутка стане яшчэ багацейшы»?

Наташа (урачыста) . А тое, што ён атрымае спадчыну! Усяго толькі.

Рыгор. Ад каго?! Ён жа вясковы? Ад сваёй бабкі карову?

Наташа. Ад свайго шведскага дзядзькі амерыканскія даляры.

Рыгор (рагоча, потым замаўкае) . Ты… сур'ёзна?

Наташа. У Швецыі ў яго дзядзька. Родны. У іх з жонкаю няма дзяцей. І дзядзька падзяліў спадчыну. Алесь… ну, Ган, атрымае трэцюю частку, а дзве другія — пляменніцы дзядзькавай жонкі.

Рыгор ашаломлена глядзіць на яе, тады зноў пачынае рагатаць.

Рыгор (праз смех) . Ну, студэнт!.. Серыялаў наглядзеўся… (Робіцца сур'ёзны.) Наташка, ды ты што? Як ты можаш верыць? Ты ж разумная дзяўчына! У цябе ж бацька з маці — разумныя людзі! Апамятайцеся!

Наташа. Чаму такое можа быць толькі ў серыялах? Толькі недзе, а не ў нас, не з намі, не з нашымі знаёмымі?

Рыгор. Добра. Дапусцім. Тады хай пацвердзіць! Калі на тое пайшло! Хай пісьмы якія пакажа, ці спадчынную. Дакуменцікі! Ён паказваў?

Наташа. Я яму і так веру. Чаму я табе павінна верыць, а не яму?

Рыгор. Бо я кахаю цябе і дабра табе хачу! (Задумваецца, пацірае скроні.) Гіпноз нейкі… Ачмурэнне цэлай сям'і… Але хай, добра! Хай дзядзька. Хай Швецыя. Сапраўды, грошы ж у яго аднекуль ёсць…

Невялікая паўза.

Дык тады ж яшчэ горш! Атрымоўваецца, ён купіў цябе. Даляры… «баксы»… шведскія кроны… Тут у каго хочаш галава паплыве, тут ужо не да Рыгора — няўдачніка-п'яніцы…

Наташа. Не, тут ужо не да Рыгора, сапраўды. (Задуменна, рамантычна.) Купіў… Дурань ты! Ты думаеш, я з-за грошай?..

Рыгор. Паміж вамі ўжо каханне?

Наташа (у тым жа рамантычна-летуценным тоне) . Ведаеш, калі нават ён і хлусіць пра шведскага дзядзьку, затое як прыгожа хлусіць!.. Усё вакол такое пастылае, шэрае… І як часамі хочацца, каб знайшоўся чалавек і хоць бы схлусіў, але прыгожа… Схлусіў, што недзе ёсць зусім іншае жыццё…

Рыгор (стулены, прыгорблены, прыбіты яе словамі, але яшчэ мацуецца) . Прыгожая мана… Іншае жыццё… Не, нашых людзей нішто ніколі нічому не навучыць! Нішто ніколі. Край няпужаных ідыётаў! Прыйшоў чалавек з вуліцы, не паспеў як след пазнаёміцца, навешаў маны на вушы… Прычым самай дзікай, неверагоднай!.. Усё правільна: чым больш неверагодна, фантастычна, экзатычна — тым хутчэй нашы людзі павераць. Калі б ён сказаў, што знайшоў на прыпынку партфель, набіты далярамі, ніхто не паверыў бы! А так — багаты дзядзька, шведскія старадаўнія палацы, спадчына, куфэркі, набітыя золатам і срэбрам… Хлусня, затое якая рамантычная!