Андрей Федоренко - Багаты кватарант

Алена Яўгенаўна. Ой, баюся… Патрапіцца які спрытнюга… Адсудзіць… Тады зусім на вуліцы застанемся.

Наташа. Баішся — дык не плач!

Алена Яўгенаўна. Дачушка, гэта ж усё тваё! Тры гэтыя пакоі — усё, што ў нас ёсць! Увесь твой пасаг. Падвернецца харошы хлопец, пажэніцеся, дадзіце нам з бацькам які куток прытуліцца, — а там рабіце, што захочаце! Усё на цябе перапішам. Мы з бацькам вам і на вочы паказвацца не будзем, а вам двух пакояў хопіць вунь як…

Наташа. Добра. Давай чакаць майго замуства.

Алена Яўгенаўна. Каб знайшоўся які кватарант…

Наташа (іранічна) . Тады ўжо разбагацеем! Мама, ды калі і знойдзецца, дык такі, як наш, пакойчык пойдзе максімум за пяцьдзесят «баксаў»! Ты разбагацееш на іх?

Алена Яўгенаўна (уздыхае) . Мая месячная зарплата…

Наташа. Кажу — максімум! За добры, вялікі пакой! А за нашую камору — дзесятка за шчасце!..

Званок у дзверы. Маці з дачкою пачынаюць прыбіраць са стала. Чуюцца галасы Васіля Васільевіча і Рыгора.

Алена Яўгенаўна. Прыцягнуў ужо… Калі з бутэлькаю — вылецяць абодва!

Наташа. Ды на мяне ён паглядзець прыходзіць.

Алена Яўгенаўна. З жонкаю трэба сядзець, дома, а не цягацца на маладых дзяўчат глядзець! Намаляваў вунь (ківае на партрэт) , і дзякуй — няма чаго цягацца сюды.

Наташа. Ды хай ходзіць. Ён бяскрыўдны.

З'яўляюцца Васіль Васільевічі Рыгор. Апошні, вясёлы, падыходзіць і цалуе жанчынам ручкі — перш Алене Яўгенаўне, тады Наташы — трохі даўжэй, чым трэба.

Алена Яўгенаўна (выцірае руку аб фартух) . Здароў, здароў… Пляшкі там не прынёс у кішэні? Бо тады выганю абодвух.

Рыгор (дэманстратыўна выварочвае кішэні) . Я не пляшку, а добрую навіну вам прынёс, Алена Яўгенаўна. Можа, пачуўшы, вы нам з Васільевічам па сто грамаў паставіце?

Алена Яўгенаўна. Зараз, разагналася.

Рыгор. Я знайшоў вам кватаранта.

Алена Яўгенаўна (зацікаўлена) . Ну-ну, сядай! (Падсоўвае крэсла.) Дзе знайшоў? Хто такі? Адзін? З сям'ёю?

Рыгор. Адзін. Студэнт інстытута замежных моў, англійскае аддзяленне. З выгляду акуратны, хударлявенькі, ціхі, культурны, разумны… Пагаварылі так, пра жыццё, пра мастацтва…

Алена Яўгенаўна. Дзе ж ты яго знайшоў, такога добрага?

Рыгор. Каля піўнога кіёска пазнаёміліся. Піва пілі разам.

Алена Яўгенаўна. Усё зразумела. Піва яны пілі! І ты збіраешся яго сюды прывесці?

Рыгор. Яўгенаўна! Чаму вы мне ніколі не давяраеце? Мне, можа, нават трохі крыўдна, пры Наташы… Пілі піва, разгаварыліся, тое ды сёе, ён спытаў, дзе б зняць пакойчык. Я кажу так і так, ёсць пакойчык, здаюць людзі культурныя, гаспадыня — медработнік, гаспадар — вучоны, дацэнт, дачка — студэнтка…

Васіль Васільевіч. Рыгор, наконт аплаты скажы!

Рыгор. Грошай, ён сказаў, не пашкадуе і заплаціць добра.

Наташа. Добра для студэнта — сума вельмі размытая.

Рыгор. Што вы з усяго праблему робіце? Пазвоніць ён ці сам прыйдзе — паглядзіце, пагаворыце… Не спадабаецца — да пабачэння!

Васіль Васільевіч. І праўда, Лена… З каго нам выбіраць?

Алена Яўгенаўна. Хай прыходзіць, я ж не супраць. Калі ты з ім гаварыў?

Рыгор. Сёння. Пад вечар ён абяцаў пазваніць вам ці пад'ехаць…

Алена Яўгенаўна. Так? Трэба прыбрацца хоць трохі… Бо там пылу ў пакойчыку… (Выходзіць.)

Рыгор. Наташа, а ты куды?

Наташа. У туалет. Зараз вярнуся. (Выходзіць.)

Васіль Васільевіч (услед) . І не сорамна?

Рыгор (смяецца) . Што ж тут саромнага, калі сапраўды захацелася! Малайчына, Наташка, — усе свае людзі! Натуральнасць заўсёды сімпатычная. Іншая пачала б ламацца — «пайду ручкі памыю ў ванную» ці «вады пап'ю»…

Васіль Васільевіч (шэптам) . Нічога не прынёс?

Рыгор разводзіць рукі. Наташавяртаецца.

Давай хоць гарбаткі вып'ем? Дачка, зрабі нам гарбаты.

Наташа пачынае заварваць гарбату.

Дык сказаў, добра заплачу? Студэнты цяпер розныя бываюць…

Рыгор. Наташа, а ў вас у групе хлопцы багатыя?

Наташа. Усялякія.

Рыгор. А многа хлопцаў?

Наташа. Хапае.

Рыгор. Наташка, а калі б я развёўся, пайшла б за мяне?

Наташа (фліртуе) . Развядзіся спачатку, згалі бараду, разбагацей, стань лаўрэатам якой парыжскай выставы — тады паглядзім.