Ніл Гілевіч - У ноч на Пакровы

Ясным,
чыстым ранкам велікодным,
у жытло маё, мой церам з кніг,
Завіталі
з добрым словам родным
трое маладых.

Трое, акрылёных светлай верай
у Хрыстовы дні.
Трое, не прыгнечаных хімерай
д'яблавай хлусні.

Што іх прывяло?
Яшчэ з парога
з трох сказаў адзін:
«Ведайце, мы гонару народа
сплюндрыць не дадзім!..»

Хростам сэрца і душы няўгледным
я на гэта бласлаўляю іх —
яснавокіх, гордых, непадлеглых
трое маладых.

2004-2007

Ізноў загучала над плошчай сурма —
Трывожна, бунтоўна, зазыўна.
Так, гэта Валодзька. Ён тут нездарма,
Славуты маэстра Пузыня.

Музыка ад Бога, ад роду крывіч,
Ён духам на крыўдах узрослы.
Пачуйце ж, пачуйце яго гзты кліч!
Збудзіцеся, брацці і сёетры!

Пачуйце й ідзіце — усёй грамадой,
Усім уваскрэслым народам —
Змагацца з усебеларускай бядой,
З пагібельным нашым разбродам!

2005-2006

Дрэмле рай пялёсткавы.
Пчол гудуць раі.
Рэчка грае ўсплёскамі.
Пара йдзе з раллі.
Чуеш промняў дотыкі?
За любоў прымі.
(А ў каго ж усё-такі
Рукі... у крыві?)
Колькі ў краі зёлкавым
Ласкі, дабрыні!
Неба п'е вясёлкамі
Чысціню крыніц.
Лепш любой экзотыкі —
Родны краявід.
(А ў каго ж усё-такі
Рукі... у крыві?)
Цеш душу над соткамі.
Галубоў кармі.
Выязджай прасёлкамі
На «свае кругі».
Думамі высокімі
Між жывых жыві.
(А ў каго ж усё-такі
Рукі... у крыві?)

2005-2006

Сцягою між ніў даспелых,
Дзе сонечны пыл дрыжыць,
Расхрыстаны, голагаловы,
Угорскі маёр бяжыць.

Ён уцякае ад смерці.
Яна — наўздагон ускач.
Яна — гэта збройны вершнік,
Двухжыльны казак-вусач.

Вышэй і вышэй дарожка.
Ячмень і авёс наўзмеж.
Да лесу яшчэ далёка,
А сілы ўсё менш і менш.

Не дабяжыць, нябога.
Выдыхся, змогся ўшчэнт.
Вось-вось разарвецца сэрца.
I ўсё ж ён бяжыць яшчэ.

Ды ўжо зусім за плячыма —
Раз'юшаны конскі храп.
I ён павярнуўся тварам
Да смерці. Не ў спіну каб...

Тады, тузануўшы повад,
Вусач асадзіў каня.
I выбухнуў страшны рогат
На сонечным схіле дня.

Так рагатаў раскатна,
З выдыхамі, казак —
Заходзіўся аж! — і доўга
Спьшіцца не мог ніяк.

Нарэшце спытаў са здзекам:
«Ну што? Хацеў ацалець?
Уцекчы ад смерці? Дудкі!
Прыйдзецца акалець!

Бяжы! Ну бяжы, мадзьярчык!
Стаячага — я не б'ю.
Мне трэба, як птушку ў лёце,
Душу ўпаляваць тваю».

I раптам такое ўбачыў
У цёмных, як ноч, вачах,
Што скалануўся ў жаху
I — пікай пырнуў з пляча.

I ўпаў афіцэр. І жменяй
Кашулю пад сэрцам згрэб...

Гэта быў Шандар Пецёфі —
Вялікі угорскі паэт.

2005-2006

Сам я хто? Мізюрка!
Дробная казюрка!
Павучок. Жучок.
Мошка. Чарвячок.

Ні сабе й нікому —
Я не гаспадар.
Для парадку ў дому
Мне патрэбен цар.

Ён усё мпе скажа —
Як і што рабіць,
I куды, пакажа,
Бацькаўшчыну збыць.

2006

I ўдзень і ўначы
марадзёры арудуюць скрозь,
марадзёры!
I сярод белага дня,
на вачах у людзей,
і ў цямрэчы, таемпа.

Марадзеры —
адвеку вядомае гнюснае племя,
зводу якому няма.
Марадзёры рабуюць мёртвых —
здзіраюць адзенне, абутак і іншыя рэчы.
Звычайна, з палеглых на бойным полі
і яшчэ не зарытых у дол
ваяроў.

Але ў гэтых,
у сённяшніх нашых,
разлік адмысловы:
гэтыя з мёртвых
сыноў і дачок Беларусі
зрываюць нацельныя крыжыкі —
амулеты багаславення, —
іх веру, іх гонар, іх памяць.
Сарванае — прадаюць:
золата ўсё ж такі!
Ці ссрабро.
Ну а хоць бы і медзь...
Гэтым патрэбна паспець
душы абрабаваць.