Юрась Нераток - Фотаальбом

Ды ненадоўга святла іх хапіла!
Свечкай, як німбам, свой твар асвячу,
і развяду свае белыя крылы,
і за аблокі ад вас палячу!

…Гне гарызонт залатою дугою
сонечны дыск, што ўсміхнуўся мне зноў.
Мяккім цяплом мае крылы лагодзіць
шчасце без межаў, любоў без краёў…
Я ажыву і душой уваскрэсну.

І без тугі, і без жалю аб Ёй
буду спяваць сваю светлую песню
з чыстых нябёсаў над грэшнай Зямлёй!
Лёсам нязвыклым сябе супакою.

Не завіруюся ў марнай журбе…
Ты не мая – і не будзеш маёю!
…Толькi вось як мне пражыць без цябе?…

ТОЙ ГОД

Гадзіны пад няўмольным метраномам
знікалі, як зярняты ў баразне…
А я з табой спаткаўся днём вясновым,
калі наўзрыд ад сонца плакаў снег.

Ляцелі дні ў надзеі непрыкметна
і абляталі, быццам квецень з лоз…
А я з табой кахаўся ноччу летняй,
калі зляцела зорачка з нябёс.

Затым былі спатканні і сустрэчы,
і хвосткі дождж цвярэзіў галаву…
А я згубіў цябе ў асенні вечар,
калі каштаны падалі ў траву.

І засыпае ранак снежным хлудам
марозная бясконцая зіма.
А снег скрыпіць бязлітасным прысудам
пра тое, што ў мяне цябе няма…

НЕ СТОЙ ПАД МАІМІ ВОКНАМІ

Дробны дождж сцякае валокнамі –
і ў мяне на душы шэры дождж.
Ты не стой пад маімі вокнамі
і дарэмна мяне не трывож!

Я сказаў жа табе, што збудзецца.
Толькі што з маёй шчырасці той!
Ды не стой ты на мокрай вуліцы:
згубіш розум – не толькі спакой!

Ліхтароў святло ззяе іскрамі –
рассякае дажджу палатно.
Адыдзі, бо машына апырскае!
На дарогу глядзі – не ў вакно!

Я схаваўся за шыбамі мокрымі…
І сягоння мяне не чакай!
І не стой пад маімі вокнамі:
ты прамерзнеш, – прашу, уцякай…

ГАЛАЛЁД

Жыццё – як у полі барозны:
то лёс, то абставін збег.
…Уночы было марозна,
а зранку цярушыць снег.

За думкаю думка імчыцца,
узворвае памяць пласты…
Злачынцай на месца злачынства
прытэпаў я ў скверык пусты.

Ды хто ўжо цяпер разбярэцца,
хто скажа, чые там грахі!
Хто вогнішчу даў разгарэцца:
запалка ці порах сухі?

Мужчынскае сэрца слабое:
цягнуўся да ласкі цялём.
І блытаў другіх з табою,
як блытаюць вецце з галлём.

А ты ўсё шукала свой бераг,
як, лёд узарваўшы, рака.
…Змяняла стос вершаў-паперак
на палатно мастака.

Пара ўжо закончыцца трызне
і зноўку мне стаць на крыло.
Ды так час ад часу зацісне:
здаецца, што ўчора было!

Паплакаўся трохі – і годзе.
Хай ліха цябе абміне!
…Буксуюць па галалёдзе
стаптаныя боты мае…

ТЫ ТАКАЯ Ж

То бязвольнаю трэскай плывеш,
то свабоднаю птушкай лятаеш,
то здаволішся тым, як жывеш,
то чагосьці чакаеш.

То заныеш бяссільна ў рукаў
і бязглузда на лёс наракаеш.
…Я нядаўна цябе напаткаў.
Ну, а ты ўсё такая ж.

Падзяліўся, бы ў некага скраў,
кампліментам тужліва-нахабным:
ты такая ж, якой цябе знаў,
нават стала прывабней.

Дзе і як, хто куды і адкуль –
ну нашто нам пра тое размова?
Я табе спавядаўся, пакуль
не запнуўся аб слова.

А як толькі мой голас заціх,
знесла гонар мой думкай цвярозай:
пасмяялася з вершаў маіх
і пакпіла над прозай.

А як толькі ліхтар заблішчэў,
“Час ісці па дамах”, – намякаеш.
Я, здаецца, кахаю яшчэ –
ну, а ты ўсё такая ж…

НЕКАХАНАЙ

Я з сябе не выходжу,
сам сабе не ўздыхаю
і пагляд не адводжу,
бо цябе не кахаю.

Я не добры, не злосны,
не бяздарны, не ўмелы.
І таму верш мой просты,
што сюжэт зразумелы.