Юрась Півуноў: Настальгія па вечнасьці

***

З лабірынту вулак гарадскіх
На волю рвецца непрыкаянае
Слова —
Маёй душы, майго жыцьця
Такія простыя й няпростыя
высновы.
І рыфме цесна ў камяніцах
і дамах,
І белы верш таксама
просіцца на волю,
І невялічкі празаічны абразок,
Бы птушка-фенікс,
нараджаецца ў
прасторы.

***

“Я сваё пражыву,
І растану, як дым…”
Васіль Сахарчук

Я сваё пражыву,
І растану, як дым, —
Што пакіну
На грэшнай зямельцы?
Застануцца мае
Ў вершах-прозе радкі,
Яшчэ сын,
Яшчэ ўзрослыя дрэвы…

***

Жыцьцё маё —
Бы лёт сьняжынкі…
І круціць вецер,
Рве ў шматкі
Кавалак ільняной кашулі,
Ў якой нібыта
Нарадзіўся я…
І шчасьце заблукала маё недзе:
Ў якіх краёх?
Якімі сьцежкамі ідзе?
Пакуль я плёхаюся
Ў гэтым “акіяне” —
Штодня надзеі меншае
І волі не стае…
А можа,
Дужа шмат прашу я ў Бога?

***

За небакрай сплывае сонца,
Зьмярканьне просіцца у горад,
На небе сьціплы абаронца
Людской Душы —
хлапчына-Месяц
Глядзіць з вышыняў недасяжных
На мітусьню, штодзённы клопат,
Ў людзей жа шмат прычынаў
розных —
Іх позірк прыкаваны долу,
А будні шэрыя зьядаюць
Жыцьця чароўныя імгненьні,
Куды ні глянеш — ўсюды бачыш
Адны нікчэмныя памкненьні…

***

У трыццаць год шукаў я шлях да Храму,
Ў жыцьцёвым лабірыньце заблукаў,
І нідзе ня мог знайсьці я выйсьця,
І йшоў да Бога, йшоў ў ягоны Храм.
Ў касьцёл зайшоўшы, ля дзьвярэй я
ўкленчваў:
“Даруй мне, Божа, ўсе мае грахі.
Бывае момант — сам сабе пярэчу,
Сумленьне й здрада — роўныя вагі…”

***

Ён доўгі
і цяжкі —
Той шлях,
твой шлях да Бога.
Душа спустошаная
Просіць паратунку.
“Ўсявышні, памажы!” —
Ляціць малітва
ў вечнасьць,
Ды вельмі моцныя яшчэ
Цянёты д’ябла.
Як цяжка разарваць
Грахоў ланцуг заганны,
Як цяжка
Над будзённасьцю
ўзьляцець,
Спазнаць пяшчоту
Боскую,
І пакаяньне,
І дараваньне,
Калі яшчэ ня позна
дараваць…

***

Сваркі ды звадкі
псуюць нам жыцьцё,
Як надакучыла
гэта усё…
Ранкам туманным
сяду ў цягнік:
Дзе ты,
загадкавы той мацярык?
Станцыя Радасьці,
Шчасьця,
Каханьня —
Бедаў і гора
няма там нізваньня.
Льецца зь нябёсаў там
дзіўны струмень,
Божае ласкі
чароўны прамень.
Хадою павольнай
пайду па расе,
Спынюся
ў нейтральнай якойсь паласе,
Зірну я спаволі назад,
скуль прыйшоў —
Там строгія постаці
ўмерлых дзядоў.
Са скрухай, дакорам
іх вочы глядзяць,
Што ўнукі
ня ўмеюць жыцьцё шанаваць…
…Сваркі ды звадкі
псуюць нам жыцьцё,
Як надакучыла
гэта усё.
Ранкам туманным
сяду ў цягнік:
Дзе ты,
загадкавы той мацярык?
Станцыя Радасьці,
Шчасьця,
Каханьня —
Бедаў і гора
няма там нізваньня…