Юрась Півуноў - Настальгія па вечнасьці

***

Мова мая…
Нібы гнаная ледзі,
Ў замку,
Дзе подых далёкіх вякоў,
Просіць у Бога
Шчасьця народу,
А нацыі нашай
З руінаў паўстаць,
З духоўнага рэзруху,
Ў які цягам стагодзьдзяў
Укінулі Край Беларускі віжы
З Усходу і Захаду,
Поўначы й Поўдню —
Давесьці хацелі:
“Беларусаў няма!”
Мы ёсьць!
Мы былі!
Мы ня зьнікнем ніколі! —
Як бы таго хтосьці зь іх не хацеў.
А моцы ў змаганьні
Нам дасьць сіла духу,
Прыгажосьць нашай мовы,
Краіны прасьцяг…

***

Як многа трэба чалавеку,
Як мала хочацца душы,
Праз ўсё жыцьцё зьвіняць манеты
І вораг хіжы на мяжы.
За трыццаць срэбранікаў д’яблу
Душу прадаць, а потым што ж…
Зьгібееш ў церніях жыцьцёвых,
Сатлееш ў прысак…Анягож?!
Шукацьмеш потым ратаваньня,
Але ня знойдзеш — не шукай,
Бо Богу здрадзіў і Радзіме —
Ў пакутах стогне родны край.
Чужы акраец дзярэ глотку,
Ды і майно не на карысьць,
Прадаўшы родную старонку,
Хіба ты маеш права быць?..

***

Абсыпалася цэгла
Замкавых муроў.
Згубіў нашчадак годнасьць
Продкаў-ваяроў.
Па месьце старажытным
Вецер гоніць пыл.
Гарыць у небе зорка,
Назва ёй — Палын.

***

Сінеча нябёсаў,
І вецер паўночны,
Сады зацьвітаюць,
І ранкам марозна.
У сад пракаветны
Ступаю нясьмела,
Між дрэў там блукае
Чароўная фея.
Дзяўчына у лёгкім,
Сьвяточным убраньні,
Імя ёй — Венера,
Багіня Каханьня…

МАКСІМУ БАГДАНОВІЧУ

Чаму здараецца
Ў жыцьці у нашым часта,
Што лепшыя сыходзяць
У нябыт, у цемру першымі?..
Бывае, толькі-толькі пачынае
Дарунак Божы —
талент — расьцьвітаць,
Як раптам… сьмерць
Й сьцюдзёны жвір магільны…
Што застаецца? —
Творы, кнігі, словы…

***

Крадзецца вечаровы змрок
ў пакой —
І нараджае сьветлацені,
А недзе побач грукаціць
Па шляху рэйкавым цягнік.
І зьнікае бязь сьледу,
і сплывае удалеч
Мітусьлівае быцьцё чалавека-мураша…
Зьнікаюць дробязі жыцьця
І цемра патыхае Вечнасьцю…

***

“Бывают дни,
Когда опустишь руки.
И нет ни слов,
Ни музыки, ни сил…”
Зь песьні расейскага рок-гурта
“Машина времени”

Спакою не знайсьці
Душы збалелай,
Чорнай паласой
Ідзе жыцьцё,
Хоць, каму цікавае Паэта
Ціхае, сьлязьлівае ныцьцё?
Бо лягчэй за ўсё —
Паддацца лёсу,
Не змагацца
Й не спрабуючы зьмяніць
Ўяўную фатальнасьць
Існаваньня…
А ўсяго і трэба —
Годна Жыць!

***

Купаліся русалкі
На Русальным тыдні,
Гайдаліся на гнуткіх
Бярозавых галінах.
Шаптаў ім ціха ветрык,
Пры месячка сьвятле:
“Прыгожыя, вясёлыя,
Што аж душа пяе…”
Ім лашчыў вецер грудзі,
Браў за танюткі стан,
А грэшныя іх гульні
Хаваў сівы туман.
А ранкам промні сонца
Усыпалі зямлю —
І зьнік туман, і зьнікла ўсё —
Ці праўда? Ці падман?

***

Заліло малінавым сьвятлом
Сонца вечаровае палеткі,
І становіцца Сусьвету дном
Аблічча мае роднае зямелькі.
Адыходзіць дзённа мітусьня
На спачын — за рэкі, лясы, горы —
Адступае марнасьць ўся быцьця,
Хваляй наплывае Вечнасьць-мора…
Паплыву-памкнуся я па ім
Ў ірэальны сьвет сваіх ўяўленьняў,
Свацьця-ноч разбудзіць успамін
Пра мае юнацкія памкненьні…

***

Вецер-гарэза
Хіліць галіны
Самотных бярозак
На ўскрайку сяла,
Лагодзіць пяшчотныя
Рукі рабінаў…
І яблыкам сьпелым
Цяжарыць зямля.

***

Адвечны рытм жыцьця
людскога —
Ёсьць час сяўбы,
ёсьць час жніва.
Снапы ў кулях.
Спалохі навальніцы.
Рабінавая ноч.
А на парозе — восень…

***

Усьміхаецца бабіна лета
Вачыма шчасьлівых жанчын,
І купаюцца ў сонечных промнях
Чырвоныя гронкі рабін…

***

Вецер-вандроўнік
Поўніць прастору
Восеньскім смуткам,
Жалем пра лета,
Што адышло,
Прамінула так хутка…
…Сонечны водбліск
Ў куточку партрэта…

ЯШЧЭ ПРА МОВУ…

Што напісаць яшчэ пра мову?
Ўжо колькі вымаўлена слоў!
Аб тым, што родная, гаротная,
І перанесла зьдзек і зло.
Што талерантная, рахманая,
Нібы такі і наш народ,
Што толькі йшчэ не запрашае
Залезьці да сябе ў гарод.
А некаторыя рупліўцы,
Што зь ліку інтэрнацыяналістаў,
Глядзяць у бок чужой сталіцы,
А ў нас тут, кажуць, проста “край”
“Северо-Западный”, які
Ўжо існуе тут два вякі.
З другога ж боку, “Велька Польшча”
Крычыць, што ў нас тут “крэсы всходне”
І іхняя польская мяжа
Аж да Смаленска пралягла.
А Берасьцейская ускраіна
Гаворыць, што нібы Україна,
Ды, праўда, там яшчэ яцьвягі
Зь лясоў выходзяць на абсягі.
А Гомля? Ўвогуле Расея,
Вось гэтак, пане-дабрадзею?!
А вы пра нейкіх беларусаў.
Ды тут няма чаго і слухаць!
Ну, вось такая ў нас размова
Прайшла, хоць і была пра мову.